Mysore - Schoenen uit

Mysore – 2 november 2018

We zitten in de binnentuin van een oud koloniaal gebouw, twee verdiepingen hoog, ruime wandelgangen onder het brede balkon. De wanden zijn geel geschilderd, de lambrisering wit, de deuren de portieken van hout. De vloer is licht marmer. Een grote spiegel met enorme bewerkte houtenlijsten en oude foto’s versieren de wanden. Mooie brede lanen, flanerende dames met parasols tegen de zon, koetsen met paarden voor de paleizen en gebouwen – Mysore, ook al zou het ook Parijs jaren dertig kunnen zijn.

In de tuin, in het midden van het gebouw staan de tafeltjes van het restaurant, gedekt met witte kleden. We drinken een glaasje chardonnay en een heerlijk koud Kingfisher biertje, beide van indiaase makelij. We eten kleine loempiaatjes en een soort kebab met vier stukken kaas, gescheiden door paprika en uien. En ieder stukje kaas gedrenkt in andere kruiden met ook een andere kleur. Een kokossausje, curry en wat indiaas naan brood met knoflook ernaast. Daarna heerlijke rijst en een gebakken wit visje.

We bezoeken deze stad twee dagen. De mooie brede lanen van de oude foto’s zijn verworden tot de bekende overdrukke wegen, vol toeterende voertuigen en loslopende koeien. Het troittoir is eigenlijk niet gemaakt om op te lopen, er worden auto’s en brommers gemaakt, er staan tuc-tucs’s geparkeerd, er staan stalletjes en er zijn meer gaten dan dat er stoeptegels zijn.

De stad staat nog vol ruime paleizen en koloniale gebouwen uit de tijd van de foto’s. Het is een historische stad met veel toeristen. De hoofdstad van een hindoestaans koninkrijk wat vanaf de veertiende eeuw, met uitzondering van een korte periode van 40 jaar, tot aan de onafhankelijkheid van india in 1947 heeft geheerst over grote delen van Zuid-India. Totaal vijfentwintig koningen en iedereen heeft wel wat achtergelaten. Nu zit er nog wel een koning maar die heeft geen enkele zeggenschap meer. Zelfs het recht om op de rug van een olifant, tijdens het jaarlijks tiendaags festival voor Ganesh, de hindu god welke lijkt op een olifant, te mogen rijden is de koning afgenomen. Paleizen zijn recent staatseigendom geworden. Maar de paleizen, buitenhuizen, regeringsgebouwen zijn er nog.

Het meest indrukwekkende is het paleis van de Maharadja. Een enorm gebied, tuin, ommuurd, groter als een paar voetbalvelden, met zes poorten, twaalf tempels en het paleis zelf, midden in de stad. Een donkere uitgave van paleis Soestdijk maar dan drie keer zo groot. Voor sommige een paleis uit een sprookje, dromend om erin te wonen, maar aan de buitenkant is het volgens mij niet echt bijzonder. Voor anderen is het misschien zelfs lelijk.

We proberen de binnenkant te bezichtigen, net als duizend anderen. Maar in dit land moet je eigenlijk bij ieder paleis, tempel, grot om onduidelijke redenen je schoenen uit doen. Alsof de vloer minder beschadigd op blote voeten als op schoenen. Of dat de vloer minder vuil wordt, maar mijn voeten worden wel vuiler. Normaal zou dat met een beetje gecontroleerd proces geen probleem moeten zijn. Maar met duizend man tegelijk, schoenen uitdoen en in een zak stoppen en deze afgeven bij een loketje. En dan maar hopen dat je na bezichtiging dezelfde tas terugkrijgt, is wel een risico als je de de kans chaos bij het hek ziet. Het lijkt het meeste op een soort balie waar de laatste kaartjes van een concert wordt verkocht en er staan duizend fans welke die willen kopen.

Na wat geduw en getrek haken we af, met blote voeten door een druk paleis lopen en aan het einde een zak met verkeerde schoenen. Dit is het ons niet waard.

Vele andere oude paleizen zijn nu in gebruik van de overheid als hoofdpostkantoor, universiteit, technische school, militaire afdelingen of politie academie. We rijden erlangs krijgen uitleg wat er nu inzit en welke koning of tijd het gebouwd is. Alleen de koninklijke garage staat nog leeg, maar die heeft dan ook maar de omvang van het paleis op het Loo. We bezoeken nog wel het zomerpaleis een stuk buiten de stad, een grote houten villa midden in een tuin zo groot als een voetbalveld, alle wanden en plafonds volledig beschilderd, met de triomf tochten en bezoekers van de heerser op dat moment.

Ook is er nog een belangrijke tempel, deze mag ook door niet hindoes worden bezocht. Wij doen een tweede poging. Bij de schoenenstand is het redelijk rustig en overzichtelijk, omdat de meeste mensen hun schoenen gewoon op straat voor de tempel achterlaten. Bij het loket voor een kaartje gaat het ook nog. Er is keuze voor een kaartje van 30 of 100 indiaase roepie. Wij kiezen de dure “priority lane”. Via een aparte volledig met ijzer afgezette gang lopen we de tempel in. Naast ons de andere ingang, honderden mensen in een rij welke zo goed als stilstaat. Ik schat minimaal een uur wachttijd voor deze mensen, vele met een offertje bij zich om te schenken.

Aan het einde komen de twee rijen samen, en dan is het dus niet het rustige ritsen van een nederlandse snelweg. Het is meer het ouderwetse geduw en getrek. Binnen in het tempeltje – ongeveer de maat van gemiddelde huiskamer - staan tweehonderd man op elkaar geplakt. Een aantal probeert te doen of ze bidden, de rest vecht zich een weg naar buiten om weer lucht te krijgen. En een gouden beeld van een boedha, een paar monikken, een offertafel en een bel is alles wat er te zien is. We staan binnen tien minuten weer buiten.

Gelukkig is er op de weg terug nog een beeld van een koe, groot en mooi bewerkt. Iedereen koopt bloemen, offert die bij een hindoestische monik welke op de koe legt. Waarschijnlijk het mooiste beeld wat wij in Mysore zien.

Een heerlijke avondtemperatuur, heerlijk licht gekruid indiaans eten, de bediening maar vooral de rust, met gewoon schoenen aan.