Madurai - tempel
Door: JoepJ
15 November 2018 | India, Madurai
Madurai, 14 november 2018
Om acht uur in de avond zitten we in het restaurant van het Hotel, een stuk of vijftig zitplaatsen rond een buffet tafel met een aantal pannen gevuld met de bekende indiaanse curry gerechten, rijst en naan . Naast ons zijn er vijf obers welke verveeld staan te praten met elkaar in een hoek. Verder is het leeg. De ruimte is kaal, geen muziek, lelijke foto’s van vergaderzaaltjes en een grote glazen wand welke uitkomt op de Hotel receptie. De weinige gasten welke daar binnen komen kunnen ons als vissen in het aquarium zien zitten. We happen naar adem in een soort drie sterren business hotel midden in een grote stad waar een van de grootste tempels van India staat.
Het centrum van Madurai is een verlopen wijk in een grote, vieze stad. Vier, vijfhoge betonnen gebouwen, schots en scheef. Vervallen, maar ook nooit mooi en af geweest, met allemaal winkeltjes, eettentjes onderin of eetkraampjes ervoor. De stoep langs de gebouwen bestaat niet, en de weg is geen weg. Hier en daar een stukje asfalt maar verder alleen maar zand, grind en kuilen. Overal ligt vuil op straat, het stinkt en de uitlaatgassen van de brommertjes en de tuc-tucs maken ademen bijna onmogelijk. En het is natuurlijk druk, mensen, netjes gekleed op weg naar de tempel maar ook zwervers, bedelaars, verkopers of werkers. Een gebied wat lijkt op steden in de armste staten van Afrika.
Achter ons hotel, in de straat met de dure hotels, welke er ook uitziet als een oorlogsgebied, ontvluchten we de straten. Een lift brengt ons naar een rooftop restaurant op de zevende verdieping. Alleen, plastics stoeltjes, uitzicht over de chaos met tempel torens welke daarboven uitsteken. We drinken een liter water, nemen wat rijst, vegetarische loempiaatjes en knoflook naan (indiaans plat brood). Bij iedere bestelling keek de ober vaag, zweeg, schudde met zijn hoofd en verdween. Maar na tien minuten kwam hij wel terug met wat we besteld hadden. Toen we bijna klaar waren kwam de ober weer terug en vroeg bedeesd, vrijwel onverstaanbaar of we geen bier wilde hebben.
En dat maakte de wandeling door de chaos van de straat meteen goed, eindelijk weer eens wat anders proeven als water, koffie en thee. Het was dus wel verkrijgbaar maar niet op de menu lijst – onder de tafelverkoop in een bijna drooggelegde staat. Er is dus nog hoop voor ons in deze stad.
De tempel bestaat uit een dikke muur met 5 torens, breed vierkant van onderen met een poort erin en spits toelopend. Met lagen beeldhouwwerk van verschillende verschijningen van Shiva en Vishnu. Wulpse vrouwenlichamen met tien armen met allemaal een symbool in de hand, of de gezette glimlachende man met olifanten hoofd, of de reusachtige aap met een knots in zijn hand, of de mooie koeien. Achter ieder beeld zit een verhaal, of meer een mythe. Het hinduisme is gebouwt op al deze verschillende verhalen. Iedere beeld is anders en geschilderd in fleurige kleuren. Dit zijn de torens welke in ieder folder van India of over het Hindoesme getoond worden.
Achter de muur is er geen grote ruimte met meerdere tempels waar goden in worden geëerd zoals in de meeste tempelcomplexen maar er is een groot overdekte tempel, een brede, hoge wandelgang en een lotustuin. Met 33.000 beeldhouwwerken en overal biddende mensen moet het er volgens de reisgidsen geweldig zijn. Bruiloften, bid en offerplaatsen, een museum met 10.000 pilaren en een olifant welke mensen zegent – we zouden ogen tekort moeten komen.
Maar de werkelijkheid is anders. Het terrein mag alleen betreden worden, op blote voeten, zonder telefoon, camera of zelfs een plastic zakje. Iedereen wordt gefouilleerd. Er is een rij voor de ingang en de echte tempel mogen we helemaal niet in. Alleen voor Hindu en India bewoners. Alleen de donkere zuilengang mogen we bekijken. Het museum blijkt een grote onverlichte ruimte met duizend pilaren, er hangen foto’s en er staan beelden. Maar het is zo donker dat het niet echt te bewonderen is en er is geen uitleg. We sloffen wat rond, na anderhalf uur staan we weer in de smerige stad. Een tempel in deze omgeving niet op een mooie, goddelijke locatie, met bomen, brede wegen of een heuvel. Waar we niet in mogen, inspireerd niet.
En na de tempel terug naar ons hotel wat uitstekend past in deze omgeving. Een business hotel met aan de wand foto’s van de vergaderzalen en de kamers. De inrichting is India kitsch. Wij bestellen een liter water, wat patat, een vegetarische burger, zelfs de indiaanse keuken trekt niet in deze omgeving. Verdwaasd vragen we ons af wat we hier de volgende dag nog moeten doen. Een bezoek naar het Ghandi museum en dan de rest van de dag TV kijken, er zijn genoeg zenders met engelstalige films lijkt de enige optie.
We vluchten, zoeken ons volgende hotel en boeken daar een nacht bij. We bellen onze chauffeur, mailen onze reisorganisatie en gaan weg. Het bezoek was voor de tempel die hebben we gezien, de locatie is geen bezoek waard, en het lege restaurant zegt genoeg. De verkeerde plek voor ons.
Om acht uur in de avond zitten we in het restaurant van het Hotel, een stuk of vijftig zitplaatsen rond een buffet tafel met een aantal pannen gevuld met de bekende indiaanse curry gerechten, rijst en naan . Naast ons zijn er vijf obers welke verveeld staan te praten met elkaar in een hoek. Verder is het leeg. De ruimte is kaal, geen muziek, lelijke foto’s van vergaderzaaltjes en een grote glazen wand welke uitkomt op de Hotel receptie. De weinige gasten welke daar binnen komen kunnen ons als vissen in het aquarium zien zitten. We happen naar adem in een soort drie sterren business hotel midden in een grote stad waar een van de grootste tempels van India staat.
Het centrum van Madurai is een verlopen wijk in een grote, vieze stad. Vier, vijfhoge betonnen gebouwen, schots en scheef. Vervallen, maar ook nooit mooi en af geweest, met allemaal winkeltjes, eettentjes onderin of eetkraampjes ervoor. De stoep langs de gebouwen bestaat niet, en de weg is geen weg. Hier en daar een stukje asfalt maar verder alleen maar zand, grind en kuilen. Overal ligt vuil op straat, het stinkt en de uitlaatgassen van de brommertjes en de tuc-tucs maken ademen bijna onmogelijk. En het is natuurlijk druk, mensen, netjes gekleed op weg naar de tempel maar ook zwervers, bedelaars, verkopers of werkers. Een gebied wat lijkt op steden in de armste staten van Afrika.
Achter ons hotel, in de straat met de dure hotels, welke er ook uitziet als een oorlogsgebied, ontvluchten we de straten. Een lift brengt ons naar een rooftop restaurant op de zevende verdieping. Alleen, plastics stoeltjes, uitzicht over de chaos met tempel torens welke daarboven uitsteken. We drinken een liter water, nemen wat rijst, vegetarische loempiaatjes en knoflook naan (indiaans plat brood). Bij iedere bestelling keek de ober vaag, zweeg, schudde met zijn hoofd en verdween. Maar na tien minuten kwam hij wel terug met wat we besteld hadden. Toen we bijna klaar waren kwam de ober weer terug en vroeg bedeesd, vrijwel onverstaanbaar of we geen bier wilde hebben.
En dat maakte de wandeling door de chaos van de straat meteen goed, eindelijk weer eens wat anders proeven als water, koffie en thee. Het was dus wel verkrijgbaar maar niet op de menu lijst – onder de tafelverkoop in een bijna drooggelegde staat. Er is dus nog hoop voor ons in deze stad.
De tempel bestaat uit een dikke muur met 5 torens, breed vierkant van onderen met een poort erin en spits toelopend. Met lagen beeldhouwwerk van verschillende verschijningen van Shiva en Vishnu. Wulpse vrouwenlichamen met tien armen met allemaal een symbool in de hand, of de gezette glimlachende man met olifanten hoofd, of de reusachtige aap met een knots in zijn hand, of de mooie koeien. Achter ieder beeld zit een verhaal, of meer een mythe. Het hinduisme is gebouwt op al deze verschillende verhalen. Iedere beeld is anders en geschilderd in fleurige kleuren. Dit zijn de torens welke in ieder folder van India of over het Hindoesme getoond worden.
Achter de muur is er geen grote ruimte met meerdere tempels waar goden in worden geëerd zoals in de meeste tempelcomplexen maar er is een groot overdekte tempel, een brede, hoge wandelgang en een lotustuin. Met 33.000 beeldhouwwerken en overal biddende mensen moet het er volgens de reisgidsen geweldig zijn. Bruiloften, bid en offerplaatsen, een museum met 10.000 pilaren en een olifant welke mensen zegent – we zouden ogen tekort moeten komen.
Maar de werkelijkheid is anders. Het terrein mag alleen betreden worden, op blote voeten, zonder telefoon, camera of zelfs een plastic zakje. Iedereen wordt gefouilleerd. Er is een rij voor de ingang en de echte tempel mogen we helemaal niet in. Alleen voor Hindu en India bewoners. Alleen de donkere zuilengang mogen we bekijken. Het museum blijkt een grote onverlichte ruimte met duizend pilaren, er hangen foto’s en er staan beelden. Maar het is zo donker dat het niet echt te bewonderen is en er is geen uitleg. We sloffen wat rond, na anderhalf uur staan we weer in de smerige stad. Een tempel in deze omgeving niet op een mooie, goddelijke locatie, met bomen, brede wegen of een heuvel. Waar we niet in mogen, inspireerd niet.
En na de tempel terug naar ons hotel wat uitstekend past in deze omgeving. Een business hotel met aan de wand foto’s van de vergaderzalen en de kamers. De inrichting is India kitsch. Wij bestellen een liter water, wat patat, een vegetarische burger, zelfs de indiaanse keuken trekt niet in deze omgeving. Verdwaasd vragen we ons af wat we hier de volgende dag nog moeten doen. Een bezoek naar het Ghandi museum en dan de rest van de dag TV kijken, er zijn genoeg zenders met engelstalige films lijkt de enige optie.
We vluchten, zoeken ons volgende hotel en boeken daar een nacht bij. We bellen onze chauffeur, mailen onze reisorganisatie en gaan weg. Het bezoek was voor de tempel die hebben we gezien, de locatie is geen bezoek waard, en het lege restaurant zegt genoeg. De verkeerde plek voor ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
