Brussel: Memory lane

Waarom een vakantie, in deze periode, beginnen in een stad. Iedere stad is in principe namelijk hetzelfde systeem. Straten met gebouwen, een park en daar tussen veel mensen. De meeste onderweg met een reden, van huis naar werk of andersom. Op weg naar een specifieke plaats om iets te kopen, te bespreken of te bekijken. Onderweg, altijd onderweg. Andere gewoon rondlopend, doelloos zwervend door de straten. Zoekend naar een bijzondere plek, park, weg, gebouw of andere mensen. Toeristen op zoek naar iets. De stad, stenen waartussen mensen bewegen. Iedere stad is hetzelfde. Thuisblijven in Amsterdam is dus ook hetzelfde als een bezoek aan Brussel.

Naast een doel, locatie, stad, bestaat een vakantie ook uit het bewegen ernaartoe. De reis is niet zomaar een verplaatsing maar onderdeel van de beleving. Dit keer, door de omstandigheden een simpele autorit. We rijden de route van Amsterdam naar Brussel waarschijnlijk voor de honderdste keer. Maar dit keer is het een begin.

De snelwegen in Nederland zijn vrijwel leeg. De koeien grazen in het groene polderlandschap en bekijken tussendoor de continue stroom wagens. We passeren de rivieren en bij Hazeldonk de grens naar België. De weg is niet meer hetzelfde, het asfalt heeft kuilen en scheuren. De snelheid van de personenwagens gaat direct omhoog. Op de linkerbaan verandert het in een stoet vrachtwagens en caravans. Welke elkaar regelmatig in proberen te halen. Bij het naderen van Antwerpen wordt de chaos groter, snelheidsverschillen, slechte wegen en rommelige bewegwijzering. Na de Antwerpse ring, dit keer zonder file, althans in deze richting. De andere kant is meer een parkeerplaats als een snelweg.

De snelweg eindigt, via de Belliard tunnel, midden in
de Europese wijk van Brussel. Het laatste stuk weg is rustig. Normaal een chaotische driebaansweg, stoplichten, fietsers en brommertjes. Gevolgd door een drie rijen dikke rotonde met voordringende taxi’s. De stad lijkt leeg. De weg was dezelfde als alle andere keren, saai.

Het lopen, na aankomst, begint met een wandeling door het Leopoldpark naar Place Luxembourg. Als oud bewoner van Brussel, in een appartement tegenover het Leopoldpark, liggen er al veel voetstappen in dit gebied. Nu zijn we de enige die er lopen. De rijen voor de rondleiding door het gebouw van het Europese parlement zijn weg, de beveiliging lijkt afwezig. De terrassen op het plein zijn vrijwel leeg, terwijl het lunchtijd is. De ambtenaren, lobbyisten en parlementsleden zijn verdwenen en de toeristen zitten waarschijnlijk op een camping, ver weg in de natuur.

Tijdens de lunch komt er een kleine demonstratie rond het beeld midden op het plein. Mensen met vlaggen, borden met teksten en een luidspreker met een onverstaanbare spreker. Vijftig mannen en vrouwen schreeuwen teksten voor een voor hun belangrijk doel.
Wij drinken een wijntje en een biertje. Zelfs als twee demonstranten op het tafeltje naast ons een kopje koffiedrinken kunnen we niet begrijpen waarvoor ze staan. Gelukkig gebeurt er nog wat, midden in de macht van Europa.

De avond, een heerlijk diner midden op Place Jourdan. Een klein pleintje, tiental restaurants, kroegen. Perfecte bediening, buiten op halfleeg terras. Naast het terras een tiental fietskoeriers klaar, pratend en wachtend op opdrachten. De voertaal is een mix van alle Europese talen. Op straat voor het wereldbekende frituurkot, Maison Antoine, en de terrassen is er rumoer. Het is gezellig, er heerst een ontspannen sfeer. Tussen de gebouwen en de bewegende mensen is het toch anders als Amsterdam. Het is Brussel en voor ons een weerzien met heel andere cultuur. Een reis naar een stad gaat over een reis naar een andere cultuur. En die beginnen we te proeven, als we om ons heen kijken.