Brussel: Many steps

Onze laatste stappen van de dag, van de wijnbar op Place Jourdan naar ons Hotel op hetzelfde plein, kraken. De voeten doen pijn in de ineens te krappe schoenen. De kuiten protesteren bij iedere stap waar de spieren worden opgerekt. En de dijen schreeuwen om aandacht als de knieën worden opgetild om een stoeprand te kunnen beklimmen, of bij het lopen tegen een helling. Of eraf. En in Brussel zijn vrijwel geen vlakke wegen dus krijsen de bovenbenen continue. Zelfs het korte stukje van het terras, met heerlijke tapas en wijntjes, naar ons bed voelt als een klim van de derde categorie. Twee stoepranden, paar treden naar de ingang en de stijging over de kasseien op het trottoir.

Natuurlijk was het een beginnersfout om te denken dat we alles lopend in een dag konden doen. Het eerste stuk naar de Horta galerij onder het station Brussel-Centraal viel nog mee. Een kleine drie kilometer. En in de galerij kunnen we uitrusten een strandstoel. Om de Gustav Klimt Experience te ervaren. Een grote hal, in de oude ondergrondse winkelpromenade, is omgetoverd tot een soort tempel. Op alle wanden worden beelden getoond welke gebaseerd zijn op het schilderwerk van deze Oostenrijkse schilder uit begin 1900. Zijn schilderijen, art Deco met suggestief erotische symboliek, zijn uitgerekt tot enorme bewegende, kleurrijke, wand vullende beelden. Dit alles ondersteund door bombastische klassieke muziek. De show voelt misplaatst. Gustav Klimt, een introverte kunstenaar welke nooit in België is geweest draait zich waarschijnlijk om als hij zijn werk zo misbruikt ziet. Maar voor toeristen mag alles.

Hierna doorkruizen we de stad, Kunstberg, Hubertus galerij, Nieuwstraat, Grote Markt, Zavel, De Marollen, Paleis van Justitie, Hallepoort en langs de Louise Laan en het koninklijke paleis weer terug. Het straatje van manneke pis en de musea waar we langs gaan bezoeken we niet. We hoeven niet op de kaart te kijken en zien geen nieuwe straten gedurende deze zwerftocht. Het is rustig, fris en het ademt de lucht van Brussel. De mengelmoes van volkeren, de hoge cultuur in de musea naar de straat muzikanten en zwervers. De art Deco monumentale gebouwen afgewisseld met de waarschijnlijk zonder architecten of schoonheidscommissie ontwikkelde gedrochten van kantoorpanden. De paleizen naast de bouwvallen. De brede asfaltwegen dwars door de stad en de steile klinker steegjes. De straatkunst, muurschilderijen en de monumenten staan naast elkaar. De kunstgalerijen tegenover de rommelmarkt. Het is er allemaal, nog steeds, En dit is Brussel, een smeltkroes.

Het enige wat nieuw is zijn de overal zwervende elektrische steps. Verlaten op de plaats waar de berijder afstapt. Alsof ze verloren zijn en van niemand zijn. Zwervers zonder doel. Verschillende kleuren en namen, maar toch allemaal hetzelfde. Voorwiel en achterwiel met een plankje ertussen. En aan de voorkant een stok met een stuurtje. Op het stuurtje een QR Code, scannen en een abonnement en de blokkade van de wieltjes wordt opgeheven. Van doelloos object, midden op het trottoir, word het een transportmiddel.

Wij doen te veel stappen, terwijl er veel steps waren.