Namibië, Brandberg | Afrikaanse muziek

Om negen uur in de avond zingt een mooie ijle vrouwelijke stem een begin van een Afrikaans lied. Een tweetal vrouwen vallen na een aantal maten in. En daarna volgen de mannen, andere woorden en een kwart tel uit de maat. Het swingt alsof ze zingen voor een groep dansers. Wij zitten voor ons Camper. Tussen de bomen staren we naar onze braai waar de “Marsmellow” ligt te smelten. De klanken horen helemaal bij deze warme, donkere avond. In de verte wat onweer schichten. Beter als dit kan muziek niet worden. Dezelfde muziek in een Concertgebouw zou nooit zo klinken als dit. Bijna goddelijk.

Voor het vertrek, vanochtend, rijden we het gebied rond. Zien we een twee klipbokjes. Ze rennen bijna tegen de rots op. Een Hornbill en twee klipbokjes is alles wat we zien. Het blijft opvallen hoe weinig dieren we zien, door zeven jaar droogte is het wild bijna verdwenen. Nu regent het, is het veld prachtig groen, met veel kleuren bloemen. Maar dat levert nog geen nieuw wild. Het gaat jaren duren voordat het er weer is. Maar dan moet het ook wel jaren voldoende regenen

Na het wild bekijken we wat rotstekening. Paar duizend jaar geleden gemaakt en nog steeds zichtbaar. Maar er zijn geen tekeningen van zeehonden. Vreemd, maar waarschijnlijk zijn de volkeren welke hier woonden nooit de vijftig kilometer door de duinen gelopen.

We rijden deze dag naar Brandberg, een volgende “Insellberg”. De gravelweg is mooi, heuvelachtig. Maar zonder enig teken van dieren. Een mooi landschap zonder dieren blijft kaal. Ook ontbreekt de spanning van het continue zoeken. Kijken of er iets beweegt in het gras langs de weg of wat verder weg. Maar we zien niets, de leegte maakt een mooie gravelweg langzaam in een saaie, lege weg.

Direct na aankomst komt er weer een Hornbill bij ons kijken. Misschien is hij achter ons aangevlogen. Een twintigtal camper plekjes in een rivierbedding. We staan bij een lodge, “the white lady”, met twee zwembaden maar te ver om naar toe te lopen in deze hitte.

Na drie nummers stoppen de zangers. Het wordt stil, het onweren komt dichterbij en door de bewolking blijft de temperatuur hangen. Het is ruim vijfendertig graden, de zon is al onder en er is geen ster of maan te zien. Het is pas half negen en we zitten in het donker, in de hitte, onder een boom. Het koor begint een ander optreden, voor een andere camper of hut. Het is een groep van het personeel van de lodge wat na het werk rondtrekt, wat geld vraagt, en een optreden doet. Het klinkt door het hele bos. Onduidelijk is of ze te weinig betaald krijgen of dat het alleen een leuk extraatje is.

Om negen uur barst de regen los. Geen klein buitje. We vluchten de camper en de enorme warmte in. De ventilatie raampjes, met gaas tegen de insecten, moeten we sluiten omdat het inregent. Onweer, vlakbij, lichtflitsen. En regen. We liggen in bed, of beter op bed. Slapen is vrijwel onmogelijk, de thermometer geeft tweeëndertig graden aan, midden in de nacht. Zonder enige verkoeling.

En de goddelijke muziek is vervangen door het getrommel op het dak van de regen.

White Lady Lodge, 21 maart 2022