Namibië, Twijfelfontein | Rotsschildering

We staan bij de wereld bekende ‘White Lady’. Een rotsschildering welke op de Unesco lijst staat. Op de muur staan verschillende tekeningen. Krijgers, beesten maar de belangrijkste is een bijna niet zichtbare witte tekening. Volgens de ontdekker uit 1913 gaat het om een afbeelding van een witte vrouw. Wat zeer uitzonderlijk zou zijn. De rotsschilderingen zijn altijd afbeeldingen van mannen. De sjamanen van de stam, welke opgezweept door muziek en kruiden in trans dansen. Zover in hun rituelen dat er bloed uit hun neus stroomde. In de tekeningen is de mannelijkheid te zien.

Deze tekeningen zijn zichtbaar onder een overhangende rots. Afgezet met een hek en alleen bereikbaar met een gids. Vrij lopen in dit het gebied is niet toegestaan. Er zijn totaal meer als veertigduizend getekende rotsfiguren gedocumenteerde op deze plek. Een wandeling, of voor velen meer een survival tocht, van twee en een halve kilometer leidt naar de rots. Een prachtig dal onderaan de Brandberg. De hoogste berg van Namibië. De tocht gaat deels door een drooggevallen, zanderige rivier. Maar ook over kiezel. Of klimmen over rotspartijen. Het klimt omhoog. Vrijwel geen wind.

Het is nu een geweldige tocht, alles staat in de bloei. Het riviertje zit vol kikkervisjes. Maar dat is dan ook wel het grootste dier wat we zien. Er zouden jachtluipaarden voorkomen en dus ook antilopen maar die zitten allemaal veel hoger tussen de bergen. Wij klimmen en struikelen achter onze gids aan, zij loopt rustig, zwijgend voor ons uit. Een mooie ochtendwandeling.

En de rotstekeningen zijn natuurlijk apart. Geschilderd op rotsen, in de openlucht. En bewaard gebleven op plekken waar ze beschermd waren tegen de zon en de wind. De oudste vijfduizend jaar maar de meeste rond de duizend jaar oud. Stammen die rondtrekken en tekens op de wand schilderen. Voor andere stammen of voor zichzelf. En ze worden nu deels uitgelegd als richtingsborden naar plekken met water. Een soort ANWB borden. Maar ook uitleg over de dieren en verering van de sjamanen. Wij kijken ernaar. Gissen naar de reden. En beseffen vooral dat het primitieve vormen van creativiteit of informatie overdracht is. Het zijn altijd dieren en krijgers. Ze moeten een verhaal verteld hebben.

Maar het verhaal over de ‘white lady’ was het ieder geval niet. Ten eerste is de tekening helemaal geen vrouw, dat is duidelijk te zien. En witte kleuren werden vaker gebruikt in schildering. Het gezicht van de tekening is donker. Een broodje aap verhaal.

Door het verhaal is deze tekening bekend geworden. Niet omdat deze mooier is als de 40.000 andere of omdat hij anders is. Alleen het verhaal, verzonnen door de ontdekker, maakt dit stuk rots tot een belangrijk onderdeel van het werelderfgoed. En lopen wij twee uur te zweten om het te kunnen zien.

We stappen, na twee uur, verdwaasd in onze auto. Een kort ritje van drie uur naar een schitterende camping. De rit blijft het broeierig, warm en ook dreigend. En vlak voordat we gaan eten barst de regen los. Niet een beetje zachtgetrommel maar echte harde regen. Niet een kwartiertje maar eigenlijk zijn er buien, met onweer, gedurende de hele nacht.