Namibië, Epupa falls | Lokale kennis

Een terras tien meter boven de rivier. Een ondergaande zon welke de harde kleuren van de dag veranderd in zachte steeds rodere tinten. Groene heuvels, paar palmbomen, bosjes op de heuvels en prachtige baobab. De geluiden van water wat zestig meter naar beneden dondert in de waterval overstemt alles. Een mooi kleedje op één tafeltje en daar zitten wij. Een volledig heerlijke en simpel drie gangen maaltijd. Niets geen top kok of kookprogramma maar gewoon lokale producten met smaak gemaakt en uitgeserveerd door de kok zelf. Het vlees is echt vlees. Alleen hiervoor zou je al naar Namibië willen.

Een schitterende kampplaats. Maar twaalf plekjes, een zwembad, bar en voor ons nu een privé restaurant. Op een van de mooiste plekjes, ver weg van alles. Hier kunnen we morgen rusten, een wandeling met een gids langs de rivier en de middag, heerlijk.

De dag was toch weer zwaar. Een kleine tweehonderd kilometer, maar door de kwaliteit van de weg komt het gemiddelde niet boven de vijfenveertig. In de zware regen zijn overal dwars stroompjes ontstaan. Dat zijn nu diepe gaten overdwars in de weg. Riviertjes en stroompjes zijn nu diepe sporen in het zand geworden. Bij echte betonnen rivierovergangen zijn stukken weggeslagen. En de stenen liggen er nog wel. Het is vooral niet hard rijden, bij iedere verkleuring of schaduw afremmen. Een goed recent wagenspoor zoeken en er toch niet op vertrouwen.

Het gaat 99.9% goed, maar we knallen ook een keer op een rots. Het onderstel blijkt ertegen te kunnen. Maar met een lagere auto of een hogere snelheid was het gewoon het einde geweest.

We zien geen enkel wild dier. Uitgehongerd door zeven jaar droogte en nu zo groen dat ze er misschien wel zijn maar we ze niet zien. Het is saai. Er is de weg, de weg en de weg. Nooit een mooi beest langs de kant of in de verte, er is alleen de weg en de bosjes langs de weg. Natuurlijk zijn er prachtige omgevingen, vergezichten maar die veranderen langzaam. Dit is langzamerhand wel de samenvatting van deze reis aan het worden. Onze wilde dieren score komt niet verder als een Drommedaris (die hier niet voorkomen), een landschildpad (die niet snel genoeg weg kon komen), een paar giraffen en antilopen. Een verloren aap of eekhoorn in de verte.

Wel passeren wel kuddes. Enorme grote maar ook kleinere. Honderden geweldig mooie runderen. Grote geweien. Mager en de hele dag vrijlopend en grazend. Er is nu gras en water genoeg. Het beste vlees. Ook veel kalveren. Daarnaast enorme groepen geiten. En als herders altijd een paar mannen, soms bijna kinderen, een hond. Een paar ezels.

En we passeren mensen. Stilzittend naast een hut, of de weg of lopend. Kinderen op weg naar school of naar huis. Vrouwen, op teenslippers, in Himba kleding, met enorme lasten op hun hoofd. Mannen met ontbloot boven lijf en een wandelstok. Afstanden zijn groot en lopen is de enige manier. Er is geen publiek transport en geen fiets of motor. De dag bestaat waarschijnlijk voor een groot deel uit lopen. Op teenslippers langs een gravelweg waar één keer per uur een toerist voorbijraast. Moeten de toeristen hier nu weg of moet er zoveel welvaart komen dat er wel transport mogelijk is. Maar wat moeten ze dan doen met de extra tijd?

Net als gisteren wordt er veel gebedeld. Met de hand naar beneden in een gebaar als kom hier. Of een gebaar naar de mond, honger of dorst. Maar zelfs een groepje wat nadat we passeren stenen gooien. Niet iedereen maar minstens vijftig procent doet het, met waarschijnlijk geen enkel effect. Doen omdat het zo hoort, een nieuwe manier van groeten. Geen handen schudden of zwaaien.

De volgende afstand is groot, sommige zeggen te groot door de huidige staat van de wegen. Onhaalbaar. De geplande route langs de rivier is al helemaal niet mogelijk. Onze auto te zwaar en gisteren is er iemand vast komen te zitten. Te ver en niet haalbaar. We horen de verhalen aan. Onze rustdag geven we op. Het plan passen we aan. We vinden een route welke wel vijftig kilometer langer is, niet langs de rivier maar wel splitsbaar is in twee dagen. De derde keer deze reis d

De lokale kok kan goed koken. Adviezen van lokale kenners kunnen we niet in de wind slaan.

Epupa falls lodge, 25 maart 2022