Namibië, Swartbooisdrift | Heerlijke rust

De route is bijna honderd kilometer terug over dezelfde kopjes als gisteren. Dezelfde kopjes maar nu met minder tijddruk dus ook langzamer. We tellen aan het begin een gemiddelde van 2,4 kopje per kilometer. Oftewel iedere vierhonderdtwintig meter een dieptepunt in de weg. En net zoveel pieken. Zonder haast zakt ons gemiddelde naar de veertig kilometer per uur.

Het beeld is natuurlijk ook gelijk. We zien nu meer Himba nederzettingen. Lemen hutjes rond, houten takken voor de stevigheid. Niet netjes in cirkels rond een houtvuur zoals ze ons altijd hebben doen geloven. Heel anders als in Suske en Wietske. Ze staan een beetje verspreid, met de buren wat verder weg. Na de splitsing wordt de weg beter, vlakker. Minder kopjes, verder uit elkaar maar wel wat hoger en soms wat steiler. We passeren een zijweg naar een ‘Gecko mining, under construction’. Verder is er niets, behalve het soms mooie uitzicht en kuddes. En wat kinderen die bedelen.

Na vier uurtjes rijden we een lege lodge, een twintig huisjes en vijftien kampeerplekjes, in. Ver uit elkaar onder prachtige bomen aan de rivier. Een restaurant, bar, zwembad. Naast de eigenaar welke toevallig op de receptie aanwezig was is er niemand. De hele lodge blijkt afgehuurd voor het personeel van de mijn. Niemand daarvan is aanwezig, waarom weet de eigenaar niet. Open mijnbouw naar zwart zand – vol met mineralen. Met vrachtwagens afvoeren naar andere gebieden om te verwerken. Als de mijn eenmaal opengaat zal dit veranderen.

We zitten op onze stoeltjes, kijken naar de traag stromende rivier. Die langzaam door oneindig land met heuvels en tropische bossen gaat. Als het te donker wordt gaan we naar bed. Het is stil in het bos. De rivier maakt geen geluid. Er is geen rumoer door mensen of verkeer. Vliegtuigen zijn opgelost.

De stilte is niet bedreigend, achter een muur en hek in een gebied waar bijna niemand woont. En zonder wild. De ultieme ontspanning.

Kampeerleven is zwaar. Zodra de zon opkomt begint de herrie. Er zijn altijd wel andere kampeerders welke vroeg weg gaan, herrie maken. Langer in het bedje liggen is niet mogelijk. Om half zeven sta of zit je al buiten. Soms is er tijd voor een ontbijt, meestal voor een bakje koffie of thee. Maar soms is het direct alles inpakken en na twintig minuten vertrekken. Rijden, kijken en rijden. Na aankomst is het meestal een late lunch. Zoals vandaag maar direct diner komt voor. Wat douchen. Soms wat contact met medereizigers, maar dat kan lang niet altijd. Ook is er meestal geen wifi, wat overblijft is een boek lezen, wat handwerk of gewoon om je heen kijken.

Er komt dan vanzelf een moment dat de zon ondergaat. Rond een uur of acht. Nog wat naar de zon kijken en dan weer slapen. Lezen in donker met een lampje is niet echt de oplossing dus gaan we met de kippen op stok. En is er een donkere, zwarte en stille nacht van een uur of tien.

Helemaal alleen in je bedje, luisteren naar alle nachtelijke geluiden, in een tropisch bos of op een drukkere camping.

Kunene River Lodge, Swartbooisdrift, 27 maart 2022