Namibië, Etosha | Nachtleven

Een bloedrode zonsondergang. Met zoveel zand in de lucht zijn het allemaal geweldige momenten. We staan in de uitkijkpost. Een twee verdieping hoog gebouwtje met een wandelbrug ernaartoe, aan de rand van een waterplas. Beneden zijn de drinkende dieren te zien. Boven is er meer overzicht, het water, het gras en bosjes. Het uitzicht is schitterend. Met geen enkel wolkje aan de lucht kleurt de hemel, waar de zon is ondergegaan, eerst zachtroze. Daarna steeds dieper rood, terwijl de andere kant al van donkerblauw naar zwart gaat. Zonder enig verstorend licht duurt het lang, bijna een uur voordat het laatste rood helemaal weg is.

Bij alle kampeerplaatsen in Etosha zijn uitzichtpunten rond een waterplaats gemaakt. Idee is dat het hier zo droog is dat de dieren naar een waterplaats gaan. De mens moet vanaf zonsondergang in de omheinde vesting blijven en kan dan kijken naar de dieren welke komen en gaan. Mooie plaatjes schieten zonder er iets voor te hoeven doen. Drankje bij de hand en wachten op het spektakel. Een theatervoorstelling van de natuur. Op de grote plekken, met restaurant, huisjes en campers, zitten er honderd of meer mensen op bankjes te kijken naar de voorstelling. En de plekken worden ook in de nacht verlicht met rood licht omdat de beesten dat niet zien.

In ”Olifantsrus” onze overnachtingsplek is maar plaats voor vijftien campers. Het is heerlijk rustig en we kijken over de uitgestrekte graslanden, vrijwel alleen.

De dag begon vroeg, de eerste medereizigers vertrokken al om zeven uur. Dus om half zeven, midden in de donkerte zaten we al buiten onze camper te kijken naar activiteiten. Sommige mensen slapen in tenten. Afbreken, alles inpakken en schoonmaken, ontbijt klaarmaken, opeten en afwassen, duurt meer als een uur. Andere slapen op een tentje op het dak, die kunnen wel in een half uur vertrekken. Onze bushcamper, een dak wat omhoog kan en een bed, koelkast binnen, lukt het wel in een kwartier.

We besluiten om direct een “game drive” te doen. Zonder ontbijt rijden we vijftien minuten later het terrein af. Na het succes van gisteren is onze verwachting hoog. We rijden over de weg, stoppen bij wat waterplaatsen. Maar we zien weinig. Geen leeuwen, olifanten of cheetah’s. Uitzicht blijft mooi maar alleen maar rijden en niets zien is teleurstellend. Ergens stoppen, de motor uit, rustig kijken naar het aanwezige wild. De beesten hun gang laten gaan en toekijken zonder aanwezig zijn. Vandaag lukt het niet.

We keren om, lunchen, zitten voor de camper of bij het kantoortje (waar een hele magere wifi verbinding is). Praten wat met anderen. Lezen, spelen een spelletje of doen wat handwerk. De dag glijdt voorbij zonder die ene mooie foto, of die ene groep dieren met hun gedrag, of dat ene net geboren dier.

Bij de ondergaande zon is het net zo. Er is, behalve een paar eenden niets te zien.

Er zoveel water gevallen dat de dieren niet meer naar de waterplaatsen komen. Overal staan plasjes dus is de voorstelling afgelast. We hebben kaartjes gekocht, zitten op de eerste rang maar de hoofdakte is er niet. We krijgen een vervangende show, ondergaande zon en daarna een schitterende sterrenhemel. Zuiderkruis, Orion, Kleine Beer zijn allemaal aanwezig. De Melkweg nevel is zeer goed zichtbaar.

Zonder enige achtergrond verlichting voelen we ons nietig. Niet door de dieren maar door de enorme ruimte om ons heen.

Olifantsrug, 29 maart 2022