Rustig wakker worden

Amsterdam, de stad slaapt. Wij eigenlijk ook. Vijftien minuten geleden lagen we nog in bed en nu stappen we in de taxi naar Schiphol. We zien niemand op straat. Schiphol ontwaakt ook langzaam. Nog geen rijen bij de incheckbalie of bij de beveiliging. Iedereen heeft nog de tijd, ze praten over het afgelopen weekend als ze ons helpen. De rolgordijnen van de eerste winkeltjes kruipen omhoog. Gelukkig is het koffie apparaat van ‘La Place’ al opgewarmd. We nemen een tafeltje aan het raam en kijken over de vrijwel verlaatte platform.

Bij de gates staan vliegtuigen slapend te wachten. Er zijn nog geen tankwagens, karretjes met koffers of bevoorrading vrachtwagens te zien. De lichten in de cabine zijn uit. Ze staan er omdat ze toch ergens moeten staan. In de verte aan de overkant van de luchthaven rijdt een verdwaalde auto met geel zwaailicht over het natte asfalt. Er heerst nog rust als de tafeltjes om ons heen langzaam vollopen met passagiers. De eerste cosmetica winkel opent zijn rolgordijnen. We wandelen even later rustig naar onze gate langs het lege eeuwig voortbewegende trottoir.

De vlucht naar Madeira staat bovenaan de lijst van vertrekkende vluchten. Het is de eerste die de lucht in zal gaan. We lopen over de lege pier. Zitten nog even bij de gate. Over een half uur zal het hier krioelen, de dagelijkse chaos zal vanzelf ontstaan. Haastige mensen rennend om hun vlucht te halen. Nu dommelt de luchthaven nog een beetje, ergens tussen het afgaan van de wekker en het eerste been uit bed.

Na een snelle vlucht staan we op de Cristiano Ronaldo Madeira luchthaven, twintig kilometer van Funchal. Eén startbaan, één vliegtuig bijna klaar voor vertrek als wij uitstappen en naar de terminal lopen om onze koffer van de band te halen. Buiten staat onze appartement eigenaar op ons te wachten. We checken in en worden eigenlijk pas echt wakker op ons overdekte terras. Ruim twintig vierkante meter met een geweldig uitzicht over de stad, de zee en de haven. Waarschijnlijk de meest ontspannen reis ooit. Zo rustig en dan aankomen op deze plek. Heerlijk

Maar zodra we de stad inlopen worden we ruw uit onze droom gehaald. De straten zijn enorm steil, glad en staan vol met geparkeerde auto’s. Nergens is nog ruimte of rust. Het ruikt naar uitlaatgassen. Aangekomen in het winkelgebied is het druk. Zoals onze chauffeur al zei liggen er twee monsters in de stad. Hij doelde daarbij op de cruise schepen welke in de haven lagen. Twee keer vierduizend passagiers en ook een duizend zeelieden struinen nu door deze straten van het kleine plaatsje. Ze zijn makkelijk te herkennen. En ze zijn overal om ons heen. Veelal met overgewicht, ouder en gekleed alsof het niet uitmaakt wat ze aanhebben. Wij strijken neer op het terras van restaurant Apollo. Kijken naar ze terwijl twee gitaarspelers en een drummer op het pleintje voor de kathedraal van Funchal wat deuntjes spelen. Er zijn zelfs toeristen die hun CD kopen.

We schrikken van de nachtmerrie om ons heen. Druk, chaotisch en doelloos. We zijn er nu zomaar een onderdeel van. We horen, voor de toeschouwer, bij deze grote groep. Het is gebeurd met onze innerlijke rust bij het zien van dit spektakel. We vluchten naar ons appartement, tijd voor een salade en vroeg naar bed. We zijn weer de schrijvende toerist, zonder reisleider, maar toch weer een toerist.

30 Januarie, Casa Pico Musica, Funchal, Madeira 30