Marseilles | Een plaatje van Spaghetti

Rond half drie uur in de middag ploffen we neer op het terras van ‘Trattorio Marco’. Niet bij een van de drukke restaurants rond de oude haven, maar een straat erachter. Achter het stadshuis, aan een groot ruim plein met mooie bomen. Onze maag heeft behoefte aan een stevige lunch. We bestellen pasta. Gisteren hadden we de lunch overgeslagen omdat we onderweg waren. In de avond namen we een salade. Na uren lopen op ons ontbijt waren we uitgehongerd.

Toch was dit niet de reden om niet verder te stoppen. Onze voeten konden niet verder meer. Het slenteren, klimmen en dalen op de ongelijke straatjes, zonder trottoir, was te veel geworden. Vijf uur terug begonnen we fris. Langs de stuurboord kant van de haven lopen we richting de zee. Vrijwel aan het einde gaan we naar rechts, de wijk ‘Le Panier’ in. Een gebied vergelijkbaar met de Jordaan in Amsterdam, het oudste deel van de stad, dicht bij de haven. Een tijd terug een verlopen volksbuurt, met prostitutie, criminaliteit en armoede. Nu opgeknapt.

Smalle steile straatjes, oude vijfhoge portiekflats dicht tegen elkaar in zachte pasteltinten zoals alle huizen in Zuid-Frankrijk. Overal kleine ramen met de houten luiken dicht. Waarschijnlijk waren ze ooit in felle kleuren maar nu zijn ze allemaal afgebladerd en bijna kleurloos. Hier en daar een waslijn met wat vale kleding eraan. Een kleurloze wijk, smalle straatjes, zonder zonlicht waar af en toe een auto zich door heen perst. Zelfs de auto’s zijn kleurloos geworden onder de dikke laag Sahara zand aangevoerd met de hete wind van de laatste weken.

We sloffen naar de Kathedraal bij de haven. Van buiten fraai met mediterrane en oosterse invloeden. Binnen valt het tegen, een kerk, niets meer. Weinig imponerend, rommelig. Jammer genoeg is het Mucem, een museum over de mediterrane cultuur maandag ochtend gesloten. Maar dat hadden we bij een vorig bezoek al bekeken. Toen vonden we het een schitterend mooi gebouw, prachtige locatie aan de zee, maar de inhoud vonden we niet zo interessant.

Het uitzicht, achter de kerk, over de vrijwel lege haven is mooi, maar onder de hete zon en zonder schaduw vluchten we de kleine straatjes weer in. Nu zien we een eerste wandschildering. Er volgt een tweede en daarna komt er geen einde meer aan. Prachtige muurschilderijen, kleurrijk en groot. Of juist klein. Van een stripverhaal tot prachtig gedetailleerde schilderijen. Soms graffiti of popart, maar ook realistisch of abstract. Iedere straathoek of steeg. Alles door elkaar. Iedere straathoek of steeg heeft wel een tekening. Ongelooflijk veel, ook al is niet alles mooi. Het is alsof je in een galerie loopt. Mijn camera klikt van muur naar muur. Het lopen wordt meer een soort stilstaan met af en toe een stukje lopen en dan voor iedere schilderij weer stilstand. De spieren kraken van dit strompelen, de voeten slepen voort over de grond.

De gamba’s met spaghetti en de gnocchi met roquefort worden geserveerd, het ziet eruit als een plaatje. Het smaakt heerlijk. Een wandeling van vier uur door een openluchtmuseum.

Marseille, dinsdag 25-juli-2023