Lille | Trein van zuid naar Noord

Van de hitte in Zuid-Frankrijk naar het koele weer in Noord-Frankrijk. We lopen achthonderd meter van ons appartement naar het station. Zoeken onze stoelen gaan zitten en kijken naar buiten, lezen een boek, schrijven of borduren wat. Het land glijdt naast ons voorbij. Van het uitgedroogde gele rotsachtige zuiden met zijn olijfbomen en wijngaarden. Via de heuvels in vol met zonnebloemen en graan in het midden naar de groene weide en bossen van het noorden. De kleur van de lucht veranderd van droog hard blauw naar nat zacht grijs.

De hittegolf van de laatste weken is in het zuiden van Frankrijk al aan het minderen. Het is nog heet in het midden van Italië maar in het noorden zijn de eerste onweersbuien een ruwe aankondiging van een koelere periode. In de trein blijft de temperatuur gelijk, alleen het uitzicht wijzigt langzaam zodat je het bijna niet ziet. Net als de temperatuur op de aarde. Over vijftig jaar ziet Lille er waarschijnlijk uit zoals Marseille nu. En Marseille als Agadir in Marokko.

Na vier uur relaxed reizen komen we aan in Lille en lopen naar ons volgende appartement. Van tachtig vierkante meter in een drukke straat in Marseille zitten we nu in een appartement wat kleiner is als de slaapkamer van het vorige. Alles is er, een douche/wc cabine, een bed, een keuken met een tafeltje van twee krukken, een bank en een stoel met een TV. In een rustige straat op vijfhonderd meter van de stad.

Na wat uitpakken gaan we direct de aankomst vieren met een kleine wandeling, door de regen, richting de stad. In plaats van een groot licht blond biertje om de dorst te lessen op een druk toeristenterras neem ik nu een trippel van de tap in een brasserie. We zitten niet meer op een terras, in rieten stoeltjes te wachten tot de ober ons wil zien. Nu zitten we op hoge krukken en bestellen rechtstreeks bij de bar.

Daarna gaan we uit eten in het restaurant wat de eigenaar van ons appartement aanraadde. Het heeft geel met bloemen beschilderde wanden, planten in potten met kleine tafeltjes dicht op de volgende gasten en luide muziek en pratende gasten. Garnalen croquetjes met wat sla en een soort aardappelpuree met ham eronder en een dikke laag kaas erop. Een lokale lekkernij, het heette volgend menu ‘The Welsh’. Ik eet het voor de helft op en zit dan helemaal vol. Beide gerechten zonder een salade of andere opmaak.

Het is het best te beschrijven als een studentenkroeg met pubfood uit de jaren tachtig. Toch iets anders als de mosselen en een burger van gisteren met de nodige bijgerechten op een ruim terras, in de zon met uitzicht. Dat was te omschrijven als een goed toeristen terras met een moderne keuken. Misschien is dat ook de beste omschrijving van het verschil tussen deze twee plaatsen. Toeristenplaats versus studentenstad. Vier uur reizen, duizend kilometer in hetzelfde land en een totaal andere sfeer.

Het enige wat hetzelfde is gebleven is de taal. Ookal hebben we in Lille al meer Engels gehoord en gesproken als in Marseille.

Marseille – Lille, vrijdag 28 juli