Glasgow | Rusten bij WK wielrennen

Om halftien verlaten we het Euston Station in London voor een dagje rust. Stukje lopen naar het station, ontbijtje en dan instappen. Vandaag alleen maar rustig zitten, beetje naar buiten kijken, boek lezen of wat domme spelletjes spelen. Geen lange wandelingen door de stad of door een museum. Niet staan in een drukke, warme metro. Maar kijken naar het land wat voorbijtrekt en de andere passagiers.

Het doel is Glasgow. De kortste route over de weg is ongeveer 650 kilometer. Een vermoeide rit van zes tot zeven uur. Met de trein is er de keuze tussen een snelle trein, met negen stops, van bijna vijf uur. Of de langzamere versie van zes uur met achttien stations. Beide niet echte hoge snelheid lijnen, wel een stoelreservering maar gewoon de snelheid van de intercity. Het blijft een beetje achtergebleven gebied. Spoor is geprivatiseerd en wat achterhaald. Net als de eerste kilometer door de buitenwijken van London, het ziet er armoedig uit.

Daarna kruisen we dwars door Engeland. Door licht glooiend grasland, langs Northampton, Birmingham, en Manchester. Weinig koeien of schapen in de wei. Tussen de percelen geen rechte hekken maar stenen en gebogen muurtjes. De trein gaat langs de plaatsen er niet doorheen. We stoppen bij kleine stationnetjes op een afstand van de grote plaatsen. Overal staat oude industrie, bakstenen torens en gebouwen. De laatste honderd kilometers, in het ‘lake district’, veranderd de omgeving en wordt het heuvelachtig en mooi. Vanuit een treinraam is dit toch beter te zien als vanuit een auto of busraam. Na aankomst direct naar ons nieuwe appartement, wat boodschappen doen en dan naar het Sir Hoy Velodroom.

We eindigen de dag met de scratch. Vijfentwintig wielrenners die zestig rondjes rijden op een wielerbaan van 250 meter. En de winnaar is diegene welke als eerste over de finish gaat. Het lijkt simpel maar is een soort pokerspel met constant ander kaarten in je hand. Aanvallen, afwachten, verdedigen als een ander aanvalt of wachten tot iemand anders een vluchter terughaalt. En dat met veertig kilometer per uur. Acht rondjes voor de finish ontsnappen er twee renners. De hele groep probeert ze terug te halen en op drie rondjes van de finish gaat vanuit het midden de Nederlandse rijder, Roy Eefting, vol in aanval. Honderd meter voor het eind ligt hij eerste. Ongelooflijk hoe hard hij de hele groep in de laatste drie ronden voorbij schier. Maar de laatste meters halen er drie andere hem in. Hij wordt vierde.

Eerder die avond zagen we een Nederlander bij de mannen in de paralympisch op hetzelfde onderdeel winnen. Dat wordt natuurlijk niet uitgezonden terwijl het een mooie race was. En de damesteam sprint werd Nederland vierde. Verder veel kwalificaties en paralympische onderdelen.

Echt uitgerust zijn we niet na elf uur zitten. Zes uur in de trein en vijf uur in de velodroom.

Glasgow, donderdag 3 Augustus