Vogels in Madeira

Bird's Island is volgens de website van Madeira een prachtig park met een bijzondere selectie van vogels. Volgens Google is het maar een paar kilometer lopen van ons appartement, alleen eindigt de route bij een stenenmuur. Daar achter zien we tropische bomen. Lokale mensen schudden hun hoofd als we ze er naar vragen en doen alsof ze ons niet begrijpen. Wij volgen de muur. Een weg omhoog, een zijweg en uiteindelijk weer een weg naar beneden en terug naar ons beginpunt. Er zijn verschillende onderbrekingen in de muur, maar die zijn afgesloten door zware hekken met kettingen of eindigen bij parkeerplaatsen van particulieren huizen of hotels. Halverwege zien we eindelijk uithangborden langs de weg met vogels maar dat blijkt een restaurant te zijn. Het park is er niet meer.

De vogels zijn gevlogen.

Daarna gaan we naar MAMMA, oftewel Museum of Modern Art of Madeira. Dit is zeker niet te vergelijken met het Modern Art Museum in New York of vergelijkbare musea in andere wereldsteden, waar de kunst van de grote moderne kunstenaars hangen. Mensen die dat verwachten zullen zwaar teleurgesteld zijn, Madeira is en blijft een provincie stad, ver weg van de kunstwereld en dit is een museum van de lokale schilder Rui Sá, die ook de eigenaar en conservator van dit kleine museum is.

De wanden hangen en staan vol met zijn, ruw geschilderde, werk. Aan de wand vrij veel bijna naakte vrouwen in verschillende houdingen, maar ook andere onderwerpen. Twee of soms zelfs drie lagen grote schilderen boven elkaar. Bijna geen stuk wand is onbedekt. Totaal driehonderd schilderijen, ruimtes met lichteffecten, installaties en vooral vol met zijn werken. Volgens de beschrijving zijn er veertien thema’s verdeeld over de vijf elementen, maar eigenlijk helpt deze indeling helemaal niet.

De tweede zaal is een klein theaterzaaltje met schilderijen aan de wand, een podium met een grote piano en met zwarte plastic stoeltjes voor de bezoekers. Op iedere stoel staat een naam: Leonard Cohen, Elvis Presley, Elizabeth Taylor maar ook Jezus Christus is hier eentoeschouwer van het concert wat er niet is. Net als de liefde in het nummer ‘Angel eyes van Chet Baker dat hier uit de speakers klinkt. Een nummer over niet beantwoorde liefde die door de zachte klanken uit de trompet vrijwel tot leven komt.

Waarschijnlijk zal geen van de werken ooit in een Nederlands museum komen te hangen, maar de overweldigende hoeveelheid en de manier waarop ze getoond worden maakt veel goed. Eigenlijk is het geheel een niet te missen attractie in Madeira, niet om de kwaliteit van het werk maar meer door de heerlijke, humoristische vrijheid van deze kunst. Zomaar omdat het kan. En de kunstenaar moet wel een rare vogel zijn.

Na het museum wandelen we terug naar het park boven de haven, voor een bakje koffie, taartje en tijd om het allemaal te verwerken. Voor ons op de grond scharrelt een duif. Hij kijkt over de rand en maakt aanstalten om te gaan vliegen, maar stapt op het laatste moment terug. Hij doet dit meerdere keren. Waarschijnlijk is dit de eerste vogel met hoogtevrees, een vreemde vogel.

In de avond gaan we nog naar een openlucht concert bij de English Church. Op een grasveld achter de kerk stonden honderd plastic stoeltjes voor een klein podium. De vier man grote band bespelen afwisselend de elektrische piano, twee violen, een akoestische-, elektrische- of een basgitaar. Er zijn geen lichtshows, drumsolo’s of zangers. Ze spelen instrumentale, op klassieke muziek geïnspireerde, arrangementen van onder andere AC/DC, Coldplay, Pink Floyd en oa Queen. De leider van de band was, naar onze inschatting, de dominee van de kerk.

Elk vogeltje zingt zoals hij gebekt is.