Dag niets doen, of je buren te bekijken

In de avond en de vroege ochtend zagen en hoorden we ze vertrekken. De een na de andere wagen reed naar de slagboom en we zagen ze niet meer terugkomen. Het warme weekend was voorbij. Families raapte de kinderen bij elkaar voor de school op maandag morgen, mannen en vrouwen gingen weer naar hun werk. Madrid is maar vijftig kilometer verder en de laatste, vaste campinggast vertrok rond acht uur in de ochtend in zijn taxi. Niet als klant maar als chauffeur voor een dag rondjes rijden in de stad. Ze lieten ons vrijwel alleen achter.

Bij het ontbijt, met vers brood uit het winkeltje, heerste de rust. Geen geloop naar het toiletgebouw, geen spelende kinderen die op hun fietsjes de hele dag rondjes reden. Ook geen honden die uitgelaten werden of jongeren die gewoon rondhingen. Er was helemaal niets. Ver weg vloog een helikopterrondjes en af en toe was er een koe of ezel te horen. De weg was te ver weg en de overvliegende vliegtuigen zaten te hoog om te kunnen horen. Absolute rust, na tweeëneenhalf week iedere dag wat anders. De drukte op campings, restaurants, musea en kerken. En het inpakken, verder rijden en weer uitpakken.

Rust om de reis te herbeleven. Van de oude katholieke pracht en praal in de enorme gebouwen, die we kerken of kathedralen noemen. Of de pracht van de lege natuur, in de bergen rond de stuwmeren, in het bos waar we stonden, de stranden en de kliffen langs de kust of de hoge bergen. Of de pracht van de menselijke creativiteit in de musea, het eten of de techniek in de mijnbouw. Het was te veel.

Het zou een mooi moment kunnen zijn voor reflectie. Nadenken, praten over het nut van deze reis, maar daar krijgen we geen tijd voor.

Tegenover ons staat, net als aan het begin van de trip, een grote tent met een grote luifel en voortent. Aan iedere kant, van zijn territorium staat een grote boom met een hond aan een riem. Twee grote honden, één bij iedere boom, bewaken zijn terrein. De oudste een grote mooie, donkere, Kaukasische herdershond. De andere een stevig, jongere, pitbull terriër. In het fort woont een man, ronde de vijftig jaar oud, een spijkerbroek en een groen T-shirt. Iedere dag hetzelfde shirt.

Hij zit er de hele dag binnen. Als hij even naar het toiletgebouw gaat kijken ze de hele tijd in de richting waar hij verdween en janken. Waakzaam, trouw maar ook vreselijk afhankelijk van hun baas. Bij zijn terugkomst zijn ze blij, maar ziet hij ze bijna niet staan. Hij gaat ergens in de middag een half uurtje met ze lopen. Later ververst hij hun waterbak en geeft ze eten. Als ze ergens voor blaffen schreeuwt hij tegen ze en dan worden ze stil. Hij aait ze niet, maar slaat ze ook niet. De rest van de tijd zit hij in zijn tent. Een keer praat hij met zijn buurvrouw.

Totaal drie dagen, in drie weken, kijken we van afstand toe. Eenzaamheid of gekozen isolement. Verveelt hij zich of is hij met iets groots bezig. Woont hij hier, op de camping, als een soort zwerver zonder huis of omdat hij dit echt wil. Dierenmishandeling of dierenliefde. Misschien wil hij zijn honden wel loslaten, met ze spelen, ze laten rennen, maar mag het hier niet met al die kinderen. En kan of wil hij hier niet weg.

We volgen zijn bewegingen de hele dag en we hebben geen tijd om onze reis te bespreken. Het is veel leuker om dit te bekijken en we vervelen ons geen moment. Dit is het toppunt van campingleven of vakantie. Iedereen groet je, maar niemand kent je. Is dat ook niet wat reizen leuk maakt. Heerlijk incognito, dicht op elkaar je buren bekijken, vanuit je campingstoeltje, een kort gesprek en verder niets.