Overschakelen naar de stad

Rond half twee in de middag sleepten we al onze bagage een taverne in. De rolkoffer van Jacq en mijn zwarte canvas tas, die allen normaal in het ruim van het vliegtuig gaan.Aangevuld met alle handbagage en met een boodschappentas met producten uit de koelkast van de camper die niet volledig op waren. Het motto van ‘Travel Light’ is ondertussen volledig losgelaten. Vooral omdat we bij het inpakken, vijf uur geleden, constateerden dat de helft van de kleding gedurende de reis niet gebruikt is en na thuiskomst zo weer de kast in kan. Twee keer wassen met een droger en het koudere weer betekend dat je veel minder kan meenemen. Mijn negen kilo had wel zeven kunnen zijn.

Tussen de tafeltjes door, die veel te dicht op elkaar stonden, wurmden we ons naar de achterkant van het restaurant, omdat daar een bank was waar we onze spullen konden opstapelen. We zijn vrijwel de enige klanten en net aangekomen in Madrid. Het is volgens de routeplanner op de telefoon exact vierenzestig meter naar ons appartement voor vier dagen, maar we moeten wachten tot drie uur voordat er iemand met de sleutel is.

We bestellen een warme tomatensalade met gesmolten kaas, zes gemengde kroketten en wat brood. We hebben alle tijd dus we kunnen genieten van de bediening die bonje maakt met een andere klant en maar niet reageert op onze wenken om de glazen te vullen. Het smaakt verrassend goed, zelfs na drie weken Spanje, lijkt het hier toch net even beter te zijn (m.u.v. de geweldige lunch in Santiago de Compostela).

Zoals alles deze reis liep deze dag relaxed. Rustig opstaan, ontbijt voor de deur, douchen in een lege doucheruimte in een uitgestorven camping. Spullen pakken en een lapje door ons verblijf van de afgelopen weken. Met een kleine camper is dit ook maar een kwartier werk. Een half uur voor op ons schema reden we al door de slagboom en vijftien minuten later schuiven we de snelweg op. Dinsdag ochtend over de lege driebaanswegen naar Madrid. Nergens een file, overal ruimte en bij een gestrande auto niet de onzin van het afsluiten van een vluchtstrook. Hier is autorijden nog een ontspannen bezigheid.

Dus waren we veel te vroeg bij de verhuurder. Tien minuten later was alles gekeurd en mochten we weer weg. De taxi was er direct en probeerde een snelheidsrecord te breken in de drukke binnenstad. Wat hem aardig lukte, maar ons, zelfs met veiligheidsgordels, wel drie keer uit de stoelen lanceerde als hij te hard moest remmen.

Het resultaat is dat we nu met een leuk uitzicht uit het open raam naast ons alle tijd hebben. Ontspannen de tijd voor een lunch en te wennen aan het stadsleven. We zitten midden in Chueca, een buurt met smalle straatjes, paar pleinen en een stevig divers nachtleven.

We zien de stad aan ons voorbijtrekken. Niet de campergasten, veel van middelbare leeftijd, uit alle delen van Europa. Gekleed of het vijfentwintig graden is in een korte broek terwijl we in de ochtend bijna de vorst van de ramen moeten schrapen. Niet de vaste staanplaats gasten, Spaanse families op vakantie of weekend, gekleed in trainingsbroek en ongewassen t-shirt. Niet de pelgrims, gekleed in regenjack, korte broek en wandelschoenen of sneakers. Niet de onopvallend geklede lokale bevolking of surfers in hun sport outfit. Niets van dit alles.

Nu zien we de netjes geklede kantoormedewerkers, iets wat in Nederland bijna niet bestaat. Pakken met stropdassen, hoge hakken en jurkjes komen langs. En we zien de alternatieve, in alle kleuren en gender types langslopen. We zijn eindelijk weer in een stad.

Na anderhalf uur om over te schakelen van het rondrijden en kamperen in kleine stadjes lopen we naar ons appartement. Worden rondgeleid en we krijgen uitgelegd waar de lichtknopjes zitten. In een kwartier staan we klaar en om de buurt te gaan verkennen.

Het is heerlijk om weer onder de mensen te zijn.