China Goodby
Door: Joepenjacq
19 Oktober 2011 | China, Datong
Korte nacht, om vijf uur de wekker, een laatste douche in onze geweldige badkamer in het emporer hotel. Een design hotel, mooi beschilderde muur, enorm groot zwart betegelde badkamer met ruime regendouche, midden in de kamer met glazen wand. De kamers zijn genoemd naar oude keizers, en de deuren beschilderd met moderne potretten van deze keizers. Daarnaast een zeer aardige bedienng, een goed restaurant met een rooftop bar met uitzicht over de verboden stad. Dit hotel is echt een aanrader, geen grote lelijke onpersoonlijk hotel, klein en leuk.
Na een korte rit aankomst in de wachtruimte van Beijing centraal, geen modern "TGV" station, meer een 100 jaar oud station uit de tijd van de eertse treinen, maar alles is schoon, de wachtruimte groot, alles ook aangegeven in engels en 20 minuten voor vertrek verlaten we de wachtruimte, gaan met de roltrap naar het station, en daar staat K23, de twee wekelijkse trein tussen beiijing en Ulan Bator. Bij iedere deur staat de "cabine purser" volledig in pak te wachten op zijn gasten. Totaal 18 cabines en een electrische locomotief, dus ook 18 pursers in gelid naast de deur, klaar omte helpen met instappen en de weg te wijzen.
Onze wagon bestaat uit 8 hutjes, totaal geschikt voor 16 reizigers. Ieder hutje aan een zijde een bank, met daarboven een neerklapbare bank voor de nacht. Tegenover de bank bij het raam een ruim eenpersoons zitje uitbouw met deurtje naar een gezamenlijke wasruimte, met mogelijheid tot douchen. Netjes kleedjes op de banken, tafeltje in het midden, een kast op je colbert op te hangen, helemaal af.
Wij installeren ons, zakken chips, crackers, kaas, koffie en theekoppen, fles water etc op de tafel. We trekken onze jas, truienetc. uit en gooien ze op de bank, we lopen naar de "samovar" ( kolenkacheltje voor kokend water) op de gang en maken onze eerste kopjes oplos. We plaatsen de iPad met meegenomen mini boxjes en selecteren een muziekje. Ergo, na tien minuten is ons hutje in een huiselijke chaos verandert.
En we vertrekken, op tijd. Eerstlangs de buitenwijken, dan langzaam door wat agrarisch gebied, en dan de bergen in langzaam kruipen we omhoog door mooie bergen, haarspelbochten, tunnels, wat dorpjes, hier en daar een weg. Maar eigenlijk niet het China zoals tussen shanghai en beiijing, geen nieuwbouw en vooruitgang. Hier veel meer bergen en kleine plaatsjes.
Na de bergen een hoogvlakte, eindigend in een smerige industriestad (datong). Dat is de eerste stop na 350 km, daarna agrarisch gebied, veel maïs, pompoenen, kleine dorpjes. Heerlijk, muziekje op de achtergrond, drankje en een nootje erbij, kijkend naar het landschap.
Totaal gaan we vandaag 880 km afleggen van Beijing naar de grens, daar doen we bijna 11 uur over, een gemiddelde van 80 km, we kruipen door het land in vergelijking met de vorige treinen.
We eten wat in het Chinese restaurant, rijst, vlees, garnaaltje, biertje, en kijken naar buiten, elf uur lang glijd het landscap voorbij, langzaam verplaatst het landschap en lijkt de trein stil te staan.
We komen om 21:00 aan bij de grens, hier gebeuren drie dingen. Ten eerste moet de Chinese authoriteit het goed vinden dat we het land verlaten, daarna moeten de wagons over worden gezet naar een breder spoor, en als laatste moet de Mongoolse authoriteit het goed vinden dat we het land ingaan. Het middelste duurt het langst, de trein rijdt de loods in, hydraulisch wordt de hele cabine omhoog gedrukt, de wielstellen (buggies) er onderuit gereden, de nieuwe wielen, welke op een breder spoor staan, eronder gereden, en de cabine moet weer zakken. En dat voor 18 cabines - drie uur wachten.
De laatste activiteit waren wij vergeten, na de spoorwissel, doken wij het bed in, eindelijk rust, donker buiten, middernacht. Na tien minuten rijden, geklop op de deur, Mongoolse douanier (vrouweljk) voor de cabine deur, ik in mijn slipje haar te woord staan, dit werd duidelijk niet gewaardeerd - ze verdween met paspoorten 30 minuten.
Dus uiteindelijk om 01:00 de trein weer onderweg, lekker ritme, donker buiten, slapen.... Een lange, zeer rustige dag, maar toch volledig afgedraaid, na de korte nacht en alle ervaringen, van het verdwijnend China onder de treinstellen.
Na een korte rit aankomst in de wachtruimte van Beijing centraal, geen modern "TGV" station, meer een 100 jaar oud station uit de tijd van de eertse treinen, maar alles is schoon, de wachtruimte groot, alles ook aangegeven in engels en 20 minuten voor vertrek verlaten we de wachtruimte, gaan met de roltrap naar het station, en daar staat K23, de twee wekelijkse trein tussen beiijing en Ulan Bator. Bij iedere deur staat de "cabine purser" volledig in pak te wachten op zijn gasten. Totaal 18 cabines en een electrische locomotief, dus ook 18 pursers in gelid naast de deur, klaar omte helpen met instappen en de weg te wijzen.
Onze wagon bestaat uit 8 hutjes, totaal geschikt voor 16 reizigers. Ieder hutje aan een zijde een bank, met daarboven een neerklapbare bank voor de nacht. Tegenover de bank bij het raam een ruim eenpersoons zitje uitbouw met deurtje naar een gezamenlijke wasruimte, met mogelijheid tot douchen. Netjes kleedjes op de banken, tafeltje in het midden, een kast op je colbert op te hangen, helemaal af.
Wij installeren ons, zakken chips, crackers, kaas, koffie en theekoppen, fles water etc op de tafel. We trekken onze jas, truienetc. uit en gooien ze op de bank, we lopen naar de "samovar" ( kolenkacheltje voor kokend water) op de gang en maken onze eerste kopjes oplos. We plaatsen de iPad met meegenomen mini boxjes en selecteren een muziekje. Ergo, na tien minuten is ons hutje in een huiselijke chaos verandert.
En we vertrekken, op tijd. Eerstlangs de buitenwijken, dan langzaam door wat agrarisch gebied, en dan de bergen in langzaam kruipen we omhoog door mooie bergen, haarspelbochten, tunnels, wat dorpjes, hier en daar een weg. Maar eigenlijk niet het China zoals tussen shanghai en beiijing, geen nieuwbouw en vooruitgang. Hier veel meer bergen en kleine plaatsjes.
Na de bergen een hoogvlakte, eindigend in een smerige industriestad (datong). Dat is de eerste stop na 350 km, daarna agrarisch gebied, veel maïs, pompoenen, kleine dorpjes. Heerlijk, muziekje op de achtergrond, drankje en een nootje erbij, kijkend naar het landschap.
Totaal gaan we vandaag 880 km afleggen van Beijing naar de grens, daar doen we bijna 11 uur over, een gemiddelde van 80 km, we kruipen door het land in vergelijking met de vorige treinen.
We eten wat in het Chinese restaurant, rijst, vlees, garnaaltje, biertje, en kijken naar buiten, elf uur lang glijd het landscap voorbij, langzaam verplaatst het landschap en lijkt de trein stil te staan.
We komen om 21:00 aan bij de grens, hier gebeuren drie dingen. Ten eerste moet de Chinese authoriteit het goed vinden dat we het land verlaten, daarna moeten de wagons over worden gezet naar een breder spoor, en als laatste moet de Mongoolse authoriteit het goed vinden dat we het land ingaan. Het middelste duurt het langst, de trein rijdt de loods in, hydraulisch wordt de hele cabine omhoog gedrukt, de wielstellen (buggies) er onderuit gereden, de nieuwe wielen, welke op een breder spoor staan, eronder gereden, en de cabine moet weer zakken. En dat voor 18 cabines - drie uur wachten.
De laatste activiteit waren wij vergeten, na de spoorwissel, doken wij het bed in, eindelijk rust, donker buiten, middernacht. Na tien minuten rijden, geklop op de deur, Mongoolse douanier (vrouweljk) voor de cabine deur, ik in mijn slipje haar te woord staan, dit werd duidelijk niet gewaardeerd - ze verdween met paspoorten 30 minuten.
Dus uiteindelijk om 01:00 de trein weer onderweg, lekker ritme, donker buiten, slapen.... Een lange, zeer rustige dag, maar toch volledig afgedraaid, na de korte nacht en alle ervaringen, van het verdwijnend China onder de treinstellen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
