Bangalore - Rustdag

Bangalore; 30 oktober 2018

Silcon valley van India, een grote welvarende, yuppen, stad met veel bedrijven in de ICT. Moderne, grote luchthaven, metro, winkelgebied maar geen echte bezienswaardigheden. Natuurlijk zijn er wel een paar musea, wat oude engelse kolioniale gebouwen maar geen dingen welke je gezien moet hebben. Dus een ideale plek voor een geplande rustdag, uitslapen, beetje lopen en dan lekker uit eten. Er zou van alles moeten zijn, van modern tot de traditionele indiaanse keukens. Enige probleem vandaag is waarschijnlijk waar we gaan zitten, welk restaurant of terras.

Na de eerste week hebben we deze dag ook wel verdiend. Moe van de lange vliegreis, midden in een vreemde werkweek, naar Mumbai. Dan twee en een halve dag zwerven, met twee wandel tripjes erin, door de chaotische, warme stad en de avonden uit eten in lokale eetcafe’s. Zelfs nog een bezoek aan een modern museum – met een tentoonstelling van een duitse kunstenaar. En zwemmen en sporten in de gym van het Hotel. Daarna een lange treinreis en midden in de nacht aankomst in Aurangabad. Daar twee lange dagtrippen, inclusief dodemansritten, naar de grotten van Ajanta en Ellora. De avonden zijn we zo moe en de stad zo weinig intressant dat we in het restaurant van het hotel blijven. “republic of noodles” – asiatische keuken aan de rand van het zwembad bij een hele aardige bediening.

En dan weer een lange vlucht, via Mumbai met twee uur wachten, en wat vertraging, naar het begin van onze rondreis in Zuid-India, vanf Bengalore. Maar dit alles was gepland en verliep eigenlijk vlekkeloos.

Ook deze rustdag hoorde in de planning en we zijn er dus ook aan toe.

Het begin verliep wel wat anders, we waren pas rond een uur of een in het Hotel, en om de adrenaline wat te verdrijven keken we wat TV op de kamer onder het genot van een drankje. Totaal ongeveer vijfhonderd zenders, zonder schema. De eerste 200 waren allemaal India vermaak, series, shows (inclusief de herkenbare talentenshows), reality en praatprogramma’s. Daarna vijftig indiaanse nieuwzenders, lokale, landelijke en de internationale. Gevolgd door honderd Bollywood film zenders en dan zeker vijftig sportzenders, met sporten en sporters waar niemand ooit van gehoord heeft. Dit alles in het indiaans, zonder vertaling of ondertiteling. Het laatste deel de amerikaanse, engels gesproken en ondertitelde zenders. Sport, nieuws en uiteindelijk films, uit de oude doos.

Zappend was mijn duim al bijna uit de kom. En het was zomaar een uur of drie. Dus die lange nacht was direct teruggebracht tot een uurtje of zeven, immers hotel ontbijt is tot 10:30 en dat willen we niet missen (ookal was het achteraf best wel te missen). Maar dit soort nachten zijn we ondertussen gewend, ookal past het niet helemaal in het concept van rustdag.

Na ontbijt sloffen we zonder kaart richting stad. Een beetje op het oude richtingsgevoel en even kijken op internet waar ons Hotel ligt ten opzichte van het winkelgebied. Achteraf gezien nemen we de eerste afslag verkeerd. We lopen een groot stuk in de volledige zon, op troittors vol gaten, langs een groot aantal overheidsgebouwen. Het duurt altijd een tijdje voordat duidelijk is dat we verkeerd zijn begonnen. Er moest een kerk links te zien zijn en die ontbrak, er moest rechts een ingang naar een park komen, ook die was er niet. En als we na een uurtje wat gaan rondvragen snappen ze ons niet.

Uiteindelijk een metro-station gevonden, en zelfs een halte met de naam van het winkelgebied – maar vier haltes de andere kant op. Dus na het kopen van het kaartje storten we ons in het geweld van een volle metro – sardientjes in het blik, geweld gebruiken om er in te komen. Maar na tien minuten (of eigenlijk dus pas na twee uur) zijn we waar we willen zijn. Het rustige wandelen, winkelen kan beginnen. Eerst nog even naar een flappentap om ons geld aan te vullen.

De eerste was leeg, de tweede werkte niet goed, knoppen werkte niet en gaf na een aantal pogingen geen geld. De derde gaf een printje waarop stond dat processor niet werkte. De vierde deed het ook volgens de mensen na ons niet. De vijfde weigerde onze pasjes, de zesde ook – maar we zagen ook nergens een “Maestro” vignet. Toch begon rond de tiende ons geduld wel op te raken. Geen Kasgeld op vakantie maakt het leven wel erg lastig. De Credit Card werkt, daar hebben we de afgelopen dagen mee betaald – maar ook opnemen met die lukt niet. De paniek begint langzaam toe te slaan. Net als een uur verkeerd lopen duurt het nu tien ATM machines om te begrijpen dat we een probleem hebben.

Zeker als de laatste in een amerikaanse “CitiBank”met juiste vignet niet lukt, terwijl de mensen na ons probleemloos geld uit de muur halen. De paniek begint toe te slaan.

We gaan – nu wel met de metro – terug naar ons Hotel en bellen met de bank in Nederland. Daar blijkt dat je het pasje moet omzetten op Werelddekking. We veronderstelde dat dit allang gebeurt was in onze vorige vakantie maar dat blijkt voor maximaal een paar maanden te zijn en daarna valt ieder pasje weer terug op Europa dekking. Voor ieder pasje moeten we dit nu telefonisch regelen. De telefoonrekening, inclusief de wachttijd voor we een call center agent aan de lijn. Hebben, zal ondertussen astronomisch zijn, maar het lukt.

Daarna lopen we – nu via de juiste route – terug naar het winkelgied en de eerste drie ATM’s doen het ook nu niet. We lopen door naar de Citibank en halen geld uit de muur, geld, veel geld, alle pasjes proberen. Geld uit de muur in onze zak.

We sloffen naar een terras, bestellen een grote bier, witte wijn en pizza. Het is ondertussen bijna vier uur in de middag en eindelijk kan onze rust beginnen – maar ondertussen is de rustdag de meest gestressde dag van de vakantie tot nu toe geworden.