Aurangabad - Bangalore; Ajanta en Ellora grotten

Aurangabad – Bangalore; 29 oktober 2018

Grotten, uitgehakt in volkanisch gesteente. Eigenlijk is het een soort omgekeerd bouwen. Inplaats van materialen op te stapelen en samen te binden met cement of spijkers, bestaat dit alleen uit het weghalen van materialen. Er gaat geen materiaal naar de bouwplaats toe het gaat er alleen weg. En als je teveel weghaalt stort het in onder druk van het gesteente erboven, maar als je het goed doet, in de juiste rotsen en met een niet te grote overspanning zal het enorm sterk zijn. En dat is de boeddhistische monniken gelukt.

Totaal 62 grotten in twee locaties, gebouwd in meer als duizend jaar welke nog bestaan. Gisteren Ajanta, 34 rotsen, twee kilometer lopen van de eerste naar de laatste, in een diepe kloof, beneden een rivier, bloemen en in de wanden de grotten uitgehakt, schitterende locatie. Ergens rond de zesde eeuw zijn de monikken hier verdwenen en is men verhuist naar Ellora, minder fraai gelegen langs een weg waar karavaans van de Himalaya naar het zuiden langs kwamen. Drie kilometer in de 38 graden celsius, om de achtentwitig grotten hier te zien.

De huizen, hutjes, dorpjes waar de monikken en de werkers woonden zijn nergens meer. Vergaan door de tijd. Alsof er niet honderden of duizenden mensen continue bezig geweest moeten zijn, zonder modern gereedschap. Jaren werkend in donkere grotten, vrijwel zonder licht, misschien met wat licht van houtvuur of olielampen. Uithakken en afvoeren van het gesteente totdat het goed was. Er moeten plannen zijn geweest, een structuur van leiderschap van monikken welke een doel hadden en een idee hoe het moest worden. Van dit alles is niets meer over, er zijn alleen maar totaal de 62 grotten. Alleen de erfenis is er nog, zelfs het afgevoerde gesteente is nergens meer te zien.

Natuurlijk is het mogelijk materiaal weg te hakken tot je een voldoende grote ruimte hebt. Maar je kan het ook afwerken, de wanden recht, het plafond strak. Het is ook nog mogelijk om bij het weghakken delen te laten staan, zoals pilaren. En dan kan je ook nog bij het uithakken meteen beelden, versieringen aanbrengen en zelfs deze daarna ook nog beschilderen. En hou nieuwer de grot hoe meer bewerkt ze worden. Eigenlijk loop je in twee dagen en twee locaties van 200 jaar voor Cristus naar 1000 jaar na cristus. Stap voor stap ontwikkelen de grotten zich of beter de mensheid ontwikkelt zich, creativiteit, kunst groeit.
De eerste helemaal kaal, een grote lege ruimte met pilaren en in het einde een aparte kamer met een zittende Boeddha. Tot de laatste met een ruimte welke veel groter is, met een hoog bewerkt bogen plafond, alle wanden bewerkt met beelden van verschillende verschijningen van boeddha, beesten, kinderen, vrouwen. Geen plek niet gebruikt, de pilaren bewerkt met motieven.

Eigenlijk blijft het allemaal het complete andersom denken. Er wordt geen beeld geboetseerd, of steen naar de ruimte gebracht. Er blijft alleen een ruimte met bewerkte muren, en hele Boeddha beelden of stoepa’s, versiert en beschilderd over. Er ontstaat een grote ruimte in een rots. Aan de buitenzijde een paar gaten (ramen/deur) maar een grot deel van de rots blijft staan als buitenmuur. Maar ook die buitenmuren worden bewerkt, recht uitgehakt en bewerkt met beelden. En het dak steekt wat uit, dus ook aan de voorzijde is een groot deel van de berg weggehakt.

Alleen nummer 16 (Kailashtempel) in Ellora is anders. Dit is niet alleen grot van binnenuit maar ook aan de buitenkant. Dit is niet echt meer uit te leggen. Een berg waar men van buitenaf in hakt tot men een vorm van een tempel heeft. En daarna de rots van binnen uithakt tot er alleen maar wanden overblijven. En dan geen kale wande maar de wanden zo uitgehakt dat er overal beelden zijn. Olifanten, tijgers, kinderen, engeltjes, mooie vrouwen lichamen en andere verschijningen van boedhha. Sommige beelden nog wat verf erop, geel, rood. Wat moet dit duizend jaar geleden toen het volledig beschilderd was onbeschrijfelijk mooi zijn geweest. Een hele rots weghakken om alleen wat perfect bewerkte muren en wat losstaande beelden (olifanten) over te houden. Eigenlijk niet voor te stellen.

Jammergenoeg heeft de tijd, de islamitische beeldenstorm en de huidige toeristische mensenstroom al veel kapot gemaakt. Maar dit ene stuk rots en het verhaal van de overige 61 is zo bijzonder dat het eigenlijk niet te bevatten is. Tweehonderd jaar werk, vijf generaties hebben hier aangewerkt, en zonder enige directe reden. Niets anders als het aanbidden van een gedachte.

We zitten op een rots midden in deze grot of tempel, de wand boven ons naar de rand van de rots is zeker dertig meter hoog. Dus deze dertig is weggehakt. We kijken naar de mensen, selfie makend en denken aan de mannen in de hitte hier werkend.

Na deze bezichtiging nemen we het vliegtuig, via Mumbai reizen we naar Bangalore. Meer als 1.000 kilometer, of 24 uur met de bus. Toen ze deze grotten bouwde waarschijnlijk minimaal een week werk. Nu komen we twintig minuten te laat aan op een reistijd van een paar uur.