Hassan - Mysore: Gekleed in lucht

Hassan - Mysore: 1 november 2018

Een zeventien meter hoog beeld van een naakte man, bovenop een berg. Vanaf zijn benen kringelt een plant omhoog tot aan zijn boven armen. Verder volledig naakt.

De vertelling uit de oudheid is mooi. Het beeld is van Bahubali, zijn vader verdeelde zijn koninkrijk tussen zijn honderd zonen. Hij vocht met een aantal en won macht, maar toen hij uiteindelijk de macht wou overnemen bleek dat 98 van zijn broers Jain monikken waren geworden. Dus moest hij vechten met zijn laatste broer over de macht. Maar omdat ze beide al het hoogste niveau van reïncarnatie hadden bereikt konden ze niet gedood worden en dus had vechten geen nut. Er werden drie alternatieve gevechten verzonnen en uitgvoerd, wie elkaar het langste kan aanstaren, een watergevecht en samen worstelen.

Na het gevecht haatte Bahubali de wereld zo veel dat hij gereincarneerd wou worden. Hij verworp zijn kleding, werd een Digambara monik en ging mediteren. Een jaar lang mediteerde hij, naakt in een staande positie, zonder te eten en te bewegen, zodat de planten om zijn benen omhoog kropen. Toen zijn broer dat zag wierp die zich op zijn knieën en aanbad hem. Zo bereikte hij de hoogste staat van absolute kennis en werdt zijn ziel bevrijdt.

En dat is dus ook de kern van het Jainism, een leer waar het innerlijke niet verbeterd kan worden door een god te aanbidden maar door zelfkastijding en zelftucht. Totaal een 10 miljoen volgers, twee stromingen waarvan een deel dus Bahubali volgt en dus nog steeds “gekleed is in lucht”. Volledig naakt met alleen een bezem van pauwenveren om de plaats waar ze gaan zitten vrij te maken van insecten. Immers een insect heeft ook een ziel en mag niet gedood worden als je gaat zitten. Ook wortels mag je niet eten omdat die de ziel van de plant zijn en de plant niet meer zal groeien als de wortel weg is. Ook mag er alleen gegeten worden bij daglicht omdat je anders misschien een insect op eet. Een extreme vorm van veganisme.

Wij beklimmen de 700 treden op onze blote voeten. Naast ons honderden Indiaanse boedisten, of gewoon dagjesmensen. Het is vandaag een feestdag dus is het druk op de klim omhoog. Volledige families, mooi geklede vrouwen in hun kleurige sarongs of lang shirt / tuniek boven een broek. Of de kinderen netjes gekleed. Jurkjes, opgemaakt en sieraden in het haar voor de meisjes en overhemdjes boven broek voor de jongens. Daarnaast groepen schoolkinderen in hun traditionele engelse school uniformen. Oudere vrouwen stapje voor stapje of de kinderen hollend, schreeuwend. Zelfs gedragen in een stoeltje met vier dragers. Boven een mooi uitzicht over de vallei, maar ook een echte ruimte om het beeld te verheerlijken, een offer te brengen, te zitten in de yoga houding voor het beeld in gebeden.

Wij dalen weer af naar de aarde. Trekken onze schoenen aan en sloffen het dorp in. Het is feest, vuurwerk, muziek een soort parade van dansende schoolkinderen. Allemaal lachende mensen, de schoolkinderen zwaaien naar ons en zijn mooi gekleed.

Een paar oude mannetjes, naakt met een bezemmetje komen we ook tegen op straat. Ze zijn niet zo mooi, goddelijk, als het beeld, maar Iedereen gaat wel aan de kant en buigt zijn hoofd voor ze als ze langs komen. Ze hebben bijna iets goddelijke bereikt door zo te leven, iedere jain familie heeft er een, ze hoeven natuurlijk niet te werken, alleen maar te bidden. De familie verzorgt ze. En het is ook alleen voor mannen weggelegd. De vrouwen zijn geen monniken maar nonnen die dragen witte gewaden. Maar die bereiken nooit de hoogste staat van absolute kennis.

Vreemd een oud, mooi verhaal. En dan zijn duizend jaar later nog mensen welke dat naspelen en erin geloven. Op zoek naar het eeuwige leven en reïncarnatie naar een hoger niveau om eindelijk de absolute kennis te vergaren. Terwijl de kennis en de toekomst gewoon in de dansende kinderen op straat zit.

Wij reizen verder, dit was maar een stop in onze tocht van Hassan naar Mysore, een dorpje, Shravanabelagola, tussen de rijstvelden, suikerriet en palmplantages. Een moeilijke naam, vreemd beeld en geloof. Een mooie tocht, deels zonder schoenen.