Monte, toboggan

We vertrekken laat. De reden is dat we vanaf twaalf uur kaartjes kunnen kopen voor het WK wielrennen in Glasgow in augustus. Een doel van een van onze volgende vakantie. Het is nog exact 180 dagen verder maar vandaag begint de verkoop van kaartjes. Precies om twaalf uur in de middag. Van tevoren hebben we ons ingeschreven voor de verkoop. En exact om twaalf uur verwachten we dat we ze kunnen kopen. Natuurlijk willen we goede kaartjes, vooral voor het baanwielrennen. Maar we komen in een soort digitale wachtrij, zonder een antwoord wanneer we aan de beurt zijn. We wachten een half uur op ons terras. Zinloos.

Het duurt te lang, wachten op iets waar je geen beweging of verwachtte eindtijd ziet is zinloos. Misschien duurt het uren, of vijf minuten. Dus gaan we weer verder met onze vakantie. We lopen naar de Teleférico aan de boulevard. Een half uurtje wandelen nu we de weg in het stadje goed kennen. Een kabelbaan naar Monte, een plaatsje, of eigenlijk meer een buitenwijk, van Funchal. Bijna vier kilometer hangend aan een kabel in een karretje met zes mensen om 550 meter te stijgen. Zondermeer een mooie ervaring, hangend boven de stad. Met uitzicht over de huizen, bergen en de oneindige zee.

En dan aankomen in de woonplaats van de welgestelde burgers vanaf 1565. Een wijk van ruime villa’s in mooie tuinen, minder warm in de zomers en ver van de armoede. Nu een toeristische trekpleister met een kerk, botanische tuin en de wereldbekende tobaggan.

Dit zijn rieten maandjes waar maximaal vier personen inpassen op twee houten dragers. De rijke burgers lieten zich hiermee naar beneden glijden. De berg is stijl genoeg dus afdalen gaat vanzelf. Twee mannen die erachter aan hollen sturen het karretje door de scherpe bochten. En als ze beneden waren moesten ze het karretje weer naar boven slepen. Ook de rijke burgers werden toen naar boven gedragen. Een belachelijk concept.

Nu gaan toeristen in dezelfde maandjes een kort stuk van de oude weg op dezelfde manier naar beneden. De karretjes worden nu met een vrachtwagen omhoog gereden en de toerist neemt een taxi. Blijft vreemd dat dit soort traditie nog steeds in stand wordt gehouden. Maar ze staan in de rij, betalen veertig euro per persoon voor een soort kermisafdaling van vijf minuten.

Als wij dit koloniale theater staan te bekijken blijken we eindelijk aan de beurt te zijn voor onze WK tickets. We gaan zitten op een bankje bij de ingang van de kerk. We mogen inloggen en betreden de wereld van een website van de UCI (wereld organisatie van wielrennen) om kaartjes te kopen. Op de telefoon is het een soort wereldreis in hoe klantonvriendelijk een website kan zijn. We doen wel tien pogingen welke allemaal ergens vastlopen.

We komen iedere keer wat verder, een soort probeer maar en zie of het werkt. Op een onlogisch ontwikkeld platform. Je reserveert een stoel en ziet een knop dat het niet kan. Selecteert een andere en bij de vierde poging word je eruit gegooid. Maar onder de grote rode knop van niet beschikbaar, een halve pagina verder staat de knop ‘toevoegen aan winkelmaandje’ en die werkt wel. En daarna betalen, dat kan niet omdat er eerst een account aangemaakt moet worden met wel twintig velden om in te vullen. Met pulldowns van tientallen landen en organisaties. Zinloos net als rieten manden de berg af gaan.

En als alles gelukt is en we voor de derde keer de creditcard gegevens invullen en op betalen drukken moeten we de betaling verifiëren met een code. Als we die opvragen bij de bank is precies onze telefoon leeg.

Een uur lang, op de bank naast de kerk ingang zitten. Honderden mensen passeren ons kijken meewarig naar ons. Ze denken dat wij op vakantie zijn met onze telefoon.

Teleurgesteld nemen we de kabelbaan terug, stoppen bij een terras. Proberen onze agressie of teleurstelling te verwerken. Lopen uiteindelijk naar ons appartement en laden de telefoon op. Doen een allerlaatste poging, die lukt. We snapten eindelijk hoe de website werkte, en met telefoon aan de stroom werkte het. Direct daarna boekte we ook nog een appartement in Glasgow, plus een tripje voor over twee dagen en een tafeltje voor die avond in restaurant. En pas als we daar op een terras in een heerlijke drukke avenue onze pasta krijgen kunnen we ontspannen.

Wij zijn geen digibeten maar sommige bouwers van websites moeten eens op een cursus. En de organisatie moet zelf een proberen of het wel logisch gebouwd is.

Het lijkt op een mandje de berg afduwen en erachter aanlopen om het een bocht te laten nemen. Niet echt een zinvol ontwerp. In plaats van een stuur, rem of rails te maken. En dan zijn er nu nog toeristen die het leuk vinden.

4 Februari 2023, Casa Pico Musica, Funchal, Madeira