Madeira, Skyway to heaven

Vier dagen geleden lag er nog sneeuw. De tocht werd toen afgelast. Vandaag om twaalf uur als ik uit de verwarmde auto stap is het twee graden boven nul. Midden in de wolken met een zicht minder als vijftig meter zien we niets van de omgeving. Op de Pico do Arieiro, 1.816 meter boven zee, met een stevige wind is de gevoelstemperatuur meer als tien graden onder nul. En dan telt de natte, mist of motregen, welke langzaam door je kleding tot de huid doordringt, nog niet eens mee. Echt een dag voor een wandeling door de bergen.

Een uurtje terug nog op het terras aan het ontbijt met een gebakken eitje in de korte broek. Nu in de grijze natte kou in de bergen.

Gelukkig is het maar een korte wandeling, zes en een halve kilometer naar de Pico Ruivo. De hoogste berg van Madeira, van 1.868 meter boven zee. Een klim van maar vijftig meter over deze afstand is natuurlijk gewoon een vlakke weg. Maar de werkelijkheid is anders. Eerst driehonderd meter omlaag naar de 1.500 meter over een afstand van vier kilometer. Met wat klimmetjes erin natuurlijk. Daarna tweeëneenhalve kilometer in een klim naar de top. Een klim van gemiddeld 19,5%.

En op de top weer een daling naar een parkeerterrein. De totale afstand is negen kilometer. Waarvan geen een meter vlak of een mooi betegeld pad. Het zijn veel, losse stenen die een trap of relatieve vlakte vormen, modderpaden, afgewisseld door echte stenen trappen of zelfs deel ijzeren trappen. Alles is nat en glad door de motregen. En het is ook geen hoogvlakte, het pad loopt over smalle randen tegen de bergwand aan. Soms met een gespannen ijzeren koord aan de kant van het dal, maar ook grote delen zonder bescherming. De afgrond een paar honderd meter lager. Ook zijn er een aantal tunnels door de rots gehakt. Zonder verlichting natuurlijk en ook lager als 1,86 meter.

Niet echt een ‘Sunday morning walk in the park’.

Het goede nieuws is dat je er niet alleen loopt. Er zijn tegenliggers, die het andersom doen of zowel heen als teruggaan. Of mensen die een stuk doen en dan na een kilometer weer terug naar de auto lopen. En er zijn medelopers welke langzamer gaan en door ons ingehaald worden. Totaal komen we toch wel vijftig medestrijders, in deze ontbering, tegen. En ook een aantal welke misschien beter thuis hadden kunnen blijven. Op een steile ijzeren trap passeerde ik een oudere vrouw, zwaar hijgend aan het rusten op een trede, die in het Duits klaagde tegen haar man dat zij wel honderd kilo mee moest dragen. Dan wordt het leiden wel erg pijnlijk en lang.

De wandeling gaat zonder gids, fout lopen kan niet. Maar in de auto van de organisatie zat een Oostenrijks gezin met drie kinderen, oudste rond de vijftien en de jongste rond de acht. Wel ervaren bergwandelaars maar natuurlijk niet de snelste. Dus kregen we ook vier uur voor de wandeling. Daarnaast is er een Engelse jongeman van een jaar of dertig waarmee ik kan samenlopen. In tweeëneenhalf zuivere tijd en anderhalf uur wachttijd bespreken we tijdens het lopen de volledige wereldpolitiek, Brexit en een groot aantal reizen. Gelukkig is ook de helft van de wandeling, lagere deel, een beetje zonnig. En kunnen we bij het einde in een restaurant wachten op het gezin.

Op het hoogste punt hebben we een kwartier gewacht, stilstaan in de kou, tot de zon door de wolken kwam. Dat gebeurde niet.

Na vijf minuten dalen viel er ineens wel een gat in het witte pak om ons heen. Even waren de bergen te zien. Dus echt beloond zijn we niet behalve met een ‘poncha’ (lokaal drankje met lokale rum van suikerriet, citroen en honing) bij het eindpunt.

Jammer genoeg hadden we ook nog een ruime de-tour langs wat toeristische plekjes op de weg naar beneden. Een uur rondrijden in natte vochtige kleren is niet wat je wil.

Zonder enige training, ik loop nooit in bergen en ook in Amsterdam neem ik vrijwel altijd de fiets of het openbaar vervoer, was het te doen. De berg op fietsen was echt onbegonnen werk geweest. Twintig kilometer meer als 10% helling en aan het begin slechte wegen was niet haalbaar geweest. Vooral als op twee derde van de klim de wolken, en dus de regen al begon. Tijdens de autorit vier fietsers gezien, maar geen een op de top.

6 Februari 2023, Casa Pico Musica, Funchal, Madeira