Marseilles | Van een dorp naar de stad

Gisterenmiddag zijn we, na drie dagen zelfgekozen quarantaine in Néoules, losgelaten in Marseille, de grote, gevaarlijke stad. De entree van het station lag vol met zwervers. De kilometer lopen naar ons appartement ging grotendeels omlaag over een asfaltweg, omdat het trottoir opgebroken of volgebouwd was. Met de zon recht voor ons en vrijwel geen wind stroomde het zweet rijkelijk over onze rug. De straat voor ons nieuwe onderkomen is vol. De straatverkopers, mensen en winkels komen hoofdzakelijk uit het Middellandse zeegebied of Midden Afrika. Overal gonst het, muziek klinkt uit de ramen, mensen zitten op een muurtje of op een terras te praten bij een kopje koffie. Elektrische steps, fietsen en trams bewegen er traag doorheen. Er is volop leven. Het leeft.

Na het inchecken in ons appartement doen we wat inkopen en lopen daarna de achthonderd meter naar de oude haven (vieux port). Direct na het passeren van de dikke stroom van auto’s en bussen over de brede boulevard, met het van de hitte bijna gesmolten asfalt, installeren we ons op het eerste terras wat we tegenkomen. Wij genieten, als een echte toerist, van ons aankomstdrankje. En we verwonderen ons over de enorme massa, de continue stroom, toeristen. Bij een graad of vijfendertig lopen ze zwetend in de volle zon langs. Een kleurrijk spektakel, van vrolijke stelletjes tot chagrijnige gezinnen met zeurende kinderen. Of van luchtig gekleed tot volledig ingepakt. Kleurrijk of in zwart gekleed. Alle werelddelen passeren.

We hebben ze de afgelopen drie dagen, in Néoules, niet gezien en ook niet gemist. We bezochten twee marktjes in de buurt, dronken een biertje op een terras. Verder ontspanden we ons aan de rand van het zwembad. In de schaduw van een parasol met een beetje wind was het er goed toeven. Een goed gesprek, een heerlijke maaltijd, een bommetje in het zwembad. Verder was er een boek en helemaal niets. Het is een dorpje in de Var, tweeëntwintighonderd inwoners en een jaarlijks muziekfestival. Tot elf uur in de avond hoorden we, in de tropische avond, achtergrondmuziek van live spelende groepen.

Iin het enige restaurant aten we de laatste avond, we kozen we uit vijftig verschillende variaties mosselen, ons maal. En er was ook nog een eigen bierbrouwer. De eenzame opsluiting was volledige vrijwillig. En een waar genot, voor de drukte van de wereldstad.

De afstand tussen de twee was maar honderdvijftig kilometer.

Marseille, maandag 24 -juli -2023