Marseille | Slenteren door de wijken

Een stad leer je pas echt kennen als je er dagen, weken doorheen slentert. Bij iedere splitsing of kruising een keuze maken tussen rechtdoor, links of rechtsaf. De weg langzaam kwijtraken, verdwalen en toch weer terugvinden. Op plaatsen komen waar je helemaal niet wil komen of juist op die plekken die je nooit verwacht had. Maar hier hebben we geen tijd voor. We zijn echter toeristen en hebben nog maar één dag, om zonder richting te dwalen.

We beginnen in Noailles, voor ons appartement. Een prachtige brede weg, met aan een kant een zeer breed trottoir, in het midden een vrije trambaan en aan de andere kant een krappe eenrichtingsweg. Er lopen weinig toeristen maar wel veel bewoners of migranten uit de hele wereld. De terrassen schenken koffie, thee en serveren kebab. Het krioelt en is vriendelijk.

We lopen naar Notre-Dame-du-mont. Eenzelfde soort wijk. Krappe, straten met hoge oude gebouwen. Buitenkant verlopen, auto’s langs de stoep en vrijwel geen ruimte voor de voetganger. Ook deze wijk is doorsneden met brede wegen met hoge platanen, brede trottoirs en winkels. Een prachtige markt en een tweetal pleinen met bomen en mensen zittend op een bankje. Op het laatste plein drinken we een kopje koffie. Tussen hoge en statige gebouwen, in het midden een vijver, bomen en terrassen rondom. Kinderen die spelen, mannen en vrouwen pratend op bankjes, duiven en musjes op de grond. Een zwerver met een hond. Het is gewoon een woonwijk, geen toeristische attracties, vreselijk relaxed en zonder enige spanning.

De enige attractie is een voetgangersbrug die bekend is om de graffiti of street-art zoals anderen het noemen. Het is in deze wijk overal, op ieder gebouw is er graffiti. Op deze brug is er geen tree, vloer of wand niet beschilderd. Deels meerdere over elkaar. Het is lelijk, te veel maar juist daarom ook de enige attractie van de buurt.

We vervolgen onze weg richting de achterzijde van de Opera. De straatnaam verandert halverwege in Rue de Grignan. Dezelfde soort gebouwen, alleen nu zijn ze gerestaureerd. De weg net zo breed alleen is het smalle asfalt trottoir met allemaal putten en gaten veranderd in betegeld, autovrij met paaltjes. De buurtwinkeltjes veranderen in een dure boetiek. Rolex, Hérmes, MontBlanc, Channel verschijnen. Het wordt ineens een soort PC Hoofdstraat van Marseille. Wij voelen geen enkele behoefte om een van deze winkels te bezoeken.

We slenteren door naa het einde van de oude haven en dan omhoog naar het park rond het Palais du Pharo. Ernaast staat een prachtig beeld voor gestorven zeevaarders en is er een schitterend uitzicht punt. Zowel over de haven achter ons, de overkant met het Mucem, de kathedraal en de wijk Le Pantier maar ook over het water van de Middellandse zee. De frisse ochtendwind is ondertussen een stevige storm geworden. We gaan zitten op een bankje en bellen de organisatie van ons avondtripje. We horen dat het niet doorgaat. Het plan was om met een zeilclipper de zee op te gaan. Een tocht met hapjes, drankjes en ondergaande zon bij de eilanden en een frisse duik voor de echte diehards in de zee. Maar het waait nu al te hard.

Teleurgestelde lopen we terug voor een zeer uitgebreide lunch op een goed terras. Hierna sloffen we helemaal langs de haven om toch nog het Mucem (Museum van Europese en Mediterranen beschaving) te bezoeken. Een schitterend gebouw maar wij gaan specifiek voor de tentoonstelling over de invloed van de oorspronkelijke kledingdracht op de moderne mode van de topontwerpers. Daarna is de weg terug naar ons appartement lang. Na zeven uur lopen, met een uur rust erin, zijn we terug in ons appartement. Kapot, onderweg kopen we nog wat sla voor een avondmaal in ons appartement.

Van de volkswijk met veel emigranten naar de haute couture, die hun ontwerpen baseren op de oude kleding van de (voor) ouders van de emigranten.

Marseille, donderdag 27-juli-2023