London | WK Cricket in de pub

We kijken naar een man, volledig in een witte broek en shirt, die een witte bal gooit naar een man, ook in het wit, met een grote houten “bat”. De bal rolt van het stuk hout af en een andere man, ook weer in het wit, vangt hem. Het hele stadium gaat uit zijn dak en de kroeg waar we zitten explodeert bijna. Wij snappen dat deze live wedstrijd, waar iedereen, stilzwijgend van de spanning, naar zat te kijken, voorbij is. Behalve de man aan het tafeltje voor ons. Hij is niet echt vrolijk, kijkt zelfs een beetje teleurgesteld.

Wij snappen er eigenlijk helemaal niets van behalve dat dit een cricketmatch was, maar daar eindigde onze kennis. Hij ziet en hoort ons onbegrip, als wij in het Nederlands de score op het bord proberen te duiden. De stand is een “draw” maar toch heeft de ene partij gewonnen. Het blijkt een voorronde van de Wereldkampioenschappen Cricket te zijn. En Engeland won van Australië. De wedstrijd bestaat uit vijf “testen” en iedere test uit vier innings en kan in het huidige cricket maximaal vijf dagen duren. Het kan natuurlijk eerder af zijn. En dan spelen ze iedere dag drie keer twee uur met veertig minuten pauze. En ook nog in dezelfde kleur kleding. En de eerste vier "tests" waren in gelijkspel geindigd.

Deze wedstrijd was begonnen in de wedstrijd op 16 juni en eindigde vandaag op 31 juli met deze laatste bal. Vijf weken in vijf verschillende stadiums in Engeland. Maximaal 25 dagen in anderhalve maand met dezelfde twee teams van elf man tegen elkaar. Nogal logisch dat iedereen blij is als het afgelopen is. Behalve de man tegenover ons, hij komt uit Australië en besteld zijn uitleg aan ons nog maar een pint. Echt begrijpen doen we het niet en in de drukke pub konden we ook de helft van wat hij zei niet verstaan en wat we verstonden konden we zeker niet geloven.

We zijn vandaag aangekomen in Londen. Een snelle treinrit met de Eurostar. Anderhalf uur vanuit Lille naar London. En op de klok zelfs maar dertig minuten. Na inchecken in ons volgende appartement lopen we een stuk. Zonder doel door London. Eten een broodje en nemen de metro terug naar het hotel.

Op het metrostation proberen we een kaartje te kopen. Net als overal in de wereld staan er ticketmachines. We geven aan waar we naartoe willen en er komt een scherm met de prijs van 6.70 pond – ruwweg 8 euro voor vijf haltes, hooguit twintig minuten ver. Per persoon. We willen het niet geloven, en bij navragen blijkt dat je gewoon met je bankpas kan betalen bij het poortje en dan kost het maar 2.70 pond. Nog steeds twee keer zoveel als in Amsterdam. Maar toch wat beter.

Een land waar men dagen in de pub naar een wedstrijd zit te kijken welke vijf weken duurt en metro kaartjes verkoopt voor acht euro kan nooit serieus genomen worden. Maar goed dat dit land geen onderdeel meer is van de EU.

London, 1-augustus-2023