London | Raining cats and dogs

Zoals voorspelt regent het “cats and dogs”, dus hebben we onze plannen aangepast. Geen wandeling zonder richting maar een dagje reizen met de wereldbekende Engelse metro, de zogenaamde ‘underground’. Vaak geroemd om zijn fijnmazigheid en hoge frequentie. Met een of een paar keer overstappen met een wachttijd van een paar minuten is iedere plek in de stad eenvoudig en snel te bereiken. Waar niemand het over heeft is dat het systeem eigenlijk gewoon oud en slecht is.

De metrostellen zijn klein, met mijn 1.86 meter kan ik bijna nergens rechtop staan. Instappen moet met mijn hoofd naar beneden en dat is met een de stap, van het platform naar de trein, van soms meer als veertig centimeter een soort gymnastiek. Als er tenminste plek is want het is natuurlijk vol, en warm. In de ondergrondse is geen ventilatie, behalve de wind die veroorzaakt wordt door de rijdende metro’s. Overstappen is veel trappen door lange naargeestige gangen. En als laatste is de herrie tijdens het rijden een directe aanslag op de gezondheid. In bochten is het gepiep zo hard dat passagiers hun oren met hun handen sluiten. Eigenlijk zou je geld toe moeten krijgen als je gebruikt maakt van dit soort marteltuigen.

Maar we zijn wel snel bij ons doel. We beginnen met “Frameles experience”, een digitale bewerking van schilderijen die niet in meer in een lijst zitten. Vier grote zalen, een bewegende projectie die op alle zes wanden wordt gegeven. Het is alsof je midden in het drieluik van Breugel staat, inzoomt om delen te bekijken en dan in een glooiende beweging naar het volgende detail. Alsof je in het schilderij, met muziek die erbij hoort, loopt. Een geweldige ervaring, iedere zaal een thema en een programma van rond de twintig minuten. Zonder stoelen en een continue in- en uitlopen. En door de zalen rennende kinderen. Maar er zijn ook kinderen en volwassen welke die met hun mond open staren naar de wanden en de bewegende beelden.

Natuurlijk is onbekend wat Rembrandt, Van Gogh of Mondriaan ervan zouden vinden. Er wordt ook geen tekst en uitleg gegeven. Niet de namen van de schilder, schilderijen of het verhaal erachter. Voor een deel van de toeschouwers is het alleen een beleving van mooie beelden en muziek. Zonder achtergrond en uitleg is kijken naar ‘Christus in de storm op het meer van Galilea’ (waarbij het schip in deze voorstelling naar je toe komt varen) van Rembrandt toch anders met kennis of uitleg over wat je ziet.

Daarna weer een metro trip naar het “Tate”. Een modern museum. Na het digitale geweld is dit moeilijk. Kunst van vaak onbekende Engelse kunstenaars, lange teksten om het verhaal uit te leggen. Het maakt geen indruk meer. Dus nemen we de metro terug naar ons appartement. Uitstappen op Russel Square, een betonnen wenteltrap van 176 treden, oftewel 32 meter of iets van 12 verdiepingen van een flatgebouw, voor we frisse buitenlucht kunnen inademen. Ongelooflijk, vooral als blijkt dat de bomaanslag, in de metro in 2005 met 26 doden, bij dit station plaatsvond. Er is ook een Lift, maar daar kwamen we pas achter toen we voor de regen schuilde. We gaan nog even naar onze Pub.

Hier krijgen we ook nog een lesje Engels. We bestellen naast ons drankje een zakje ‘chips with vinegar’. We krijgen patat met een scheut azijn eroverheen. Want chips – net als bij Fish and Chips – is patat, wat wij vertalen als “Fries”, maar dat is Amerikaans voor patat. Wij wilden chips wat hier ineens crisp heet. Zelfs Google translate raakt hierin de weg kwijt.

Maar “raining cats and dogs” betekend wel dat het regent, hard regent. Dat wisten we dan weer wel.

London, woensdag 2-augustus-2023