Glasgow | Cultuur en Sport

Vroeg in de ochtend werden we wakker van geluid voor ons appartement. De weg werd gereinigd door een veegwagen. Daarna werd alles afgesloten. Langs het trottoir pilonnen en de toegangswegen afgesloten met hekken en beton blokken. Terwijl we ontbeten rond een uur of negen stonden er al vrijwilligers en politieagenten voor onze deur. Vanuit de tafel bij het raam kunnen we net hun onderste deel zien, schoenen, benen en de helft van hun lichaam, omdat we in een souterrain zitten. Nergens op de boeking site stond dit vermeld, ook op de foto’s was dit knap buiten beeld gehouden. Bij aankomst zochten we naar het appartement B2 op de 2^de verdieping maar het was dus het tweede appartement in de ‘Basement’.

De straat is onderdeel van het parcours van het WK wielrennen op de weg. Op onze eerste ochtend blijkt de weg al afgesloten om rijders de gelegenheid te geven om in te kunnen rijden en het parcours te leren. Ploegjes sporters rijden over het parcours, rustig rijdend, beetje kletsend. Sommige wat harder en serieuzer. Ook rijden er auto’s en motoren om zich in te rijden in het enorm bochtige circuit met enorm slecht wegdek. Wij verkennen een stuk van het parcours, ook al zullen we er niet fietsen. We slenteren en kijken naar de wielrenners en de langsrijdende auto’s en motoren.

Het zonnetje schijnt en het is heerlijk rustig. Langs het circuit staat het ‘Kelvingrove gallery and art museum”. Eerst bekijken we een tijdelijke voorstelling over Mary Quant daarna betreden we het restaurant. Scones, marmelades en een drankje. Daarna lopen we door de zalen. Een geweldig mooi gebouw, mooie kunst aan de wand en een orgelconcert in de hal. Beetje teveel.

Daarna wat wandelen door de buurt, boodschappen en terug want er we hebben weer een stevig avondprogramma. De velodroom lokt weer. We kennen nu de weg, een treintje, eigenlijk meer een metro, voor vijf haltes. En dan paar honderd meter lopen. Ook snappen we het schema nu. In de ochtend zijn er series, kwart en halve finales en finales van de paralympics en de belofte renners. De elite rijders komen pas aan het einde in actie. De grote finales zijn in het laatste uur. Onze stoelen zijn vanaf vijf uur in de middag

gereserveerd, maar het is niet verplicht om ook op die tijd aanwezig te zijn. Gisteren waren we er wel om die tijd. Samen met duizend in een rij van een kilometer voor de beveiliging en de kaartcontrole. Daarna in een volgende rij van dertig minuten om wat te eten te kopen. Uiteindelijk zaten we pas om half zeven op onze plek. Vandaag snappen we het spel. Vertrekken pas om zes uur, en dan is er nergens een rij.

Als laatste rit, de apotheose of het hoogtepunt, van de dag. De eerste echte kans voor Nederland om een wereldkampioenschap te winnen. De wielerbaan zit helemaal vol. Drie fietsers tegen drie andere fietsers. De Nederlanders starten aan de overkant van de baan en de Australiërs vlak voor aan onze kant. Een wielrenner, van iedere team, zit vast in het startblok de andere twee starten ernaast. Er wordt afgeteld en precies op de nul seconden vertrekken ze. De eerste renner maakt in de eerste anderhalve baan snelheid, de tweede doet de tweede baan en houd de snelheid vast en de derde eindigt met een laatste rondje op volle snelheid. Sprinten tot het niet meer kan. Bijna dood op de finish.

De verschillen zijn vrijwel nihil na de eerste ronde, in de tweede valt Nederland een beetje terug. De derde ronden vliegt hij bijna boven de baan. De snelheid en kracht op de pedalen is bijna te voelen als hij langs ons de laatste bocht in schiet. We voelen de wind van de beweging. Ze passeren vrijwel gelijk de eindstreep. Alleen op het scherm en het scoreboord is te zien dat de Nederlanders met minder als een seconde of ongeveer twintig centimeters verschil hebben gewonnen. Dit alles in 42 seconden.

De spanning, het gejuich, applaus ebt daarna snel weg. De hartslag zakt weer naar een normaal niveau. Het zweet in de handen droogt op als de vierduizend toeschouwers tegelijk door de uitgang zich een weg naar buiten persen. En een paar honderd daarna als een lange slang de vijfhonderd meters naar het station lopen. Allemaal passen ze uiteindelijk in de eerste, extra lange trein. Er wordt zelfs gewacht bij het instappen, geen onvertogen woord, alles verloopt rustig en zonder een verkeerd woord.

De vrijwilligers van vanochtend bewaken nu ons in de weg terug.

Glasgow, vrijdag 4-Augustus-2023