Het toeristenleven is over

De tweede keer Funchal betekend dat we niet langer meer de toerist zijn. Niet dat we al een onderdeel van de stad zijn maar stad is wel een onderdeel van ons geworden. De standaard attracties en de straten in de binnenstad zijn al bekend. De weg kwijt raken is onmogelijk en als je niet meer kan verdwalen kan je ook niet meer zinloos ronddwalen. De spanning van het rondzwerven en de weg kwijt raken is weg. Bij een kort verblijf is dat niet zo erg maar veertien dagen over de al bekende straten te lopen, zonder richting of doel, is onmogelijk.

En alleen maar stil zitten op een bankje, kijkend naar de langslopende mensen of turend over de eindeloze zee, is heerlijk maar wordt misschien wel saai.

Dus komen we meteen met actie. Om te blijven bewegen hebben we een sportclub gevonden met tijdelijke abonnementen. Gisterenavond hadden we de route met de bus ernaartoe proberen te vinden. Dat lijkt makkelijk maar in werkelijkheid is dat het hier niet. In Funchal zijn er meer als 50 buslijnen, verdeeld over drie maatschappijen met totaal meer als 1.500 haltes. Natuurlijk is er een kaart, maar met zoveel gekleurde lijnen met nummers in een kaart op A4 formaat is dat een niet ontwarbare knoop. In een stad als Amsterdam, tien keer zo groot, zijn er 33 buslijnen.

Gevolg van zoveel buslijnen is dat ze niet zo vaak rijden – doordeweeks zelfs overdag sommige lijnen maar één keer per uur en dat er in iedere wat grotere straat wel een paar bushaltes zijn. De sportschool is onderdeel van een zwembad, langs een niet zo drukke straat, maar na een bijna wetenschappelijke studie komen er volgens ons vier buslijnen in de buurt. Maar welke, wanneer dan de beste optie is blijft onbeantwoord.

We lopen naar de halte, willen in een bus stappen, maar een behulpzame dame verteld dat het de verkeerde bus was. Volgens haar moeten we om de hoek nummer 8 nemen, en dat nummer stond ook op ons lijstje. We stappen in, vragen de chauffeur, maar die geeft geen duidelijk antwoord. Vijftien haltes en vijftien minuten verder stappen we uit. Dit gaat duidelijk de verkeerde kant uit. Als de bus wegrijdt zien we dat het bus nummer 8A is. Ondertussen waren we bijna verder van de sportschool als van ons startpunt.

We lopen in de zon, langs brede drukke wegen. We passeren garages, bedrijven en woonwijken. Soms een voetpad maar soms ook stukken zonder. Onzeker over de richting is het ver, maar na een goed half uur passeren we een groot gebouw, die helemaal is ingepakt met netten omdat het geschilderd wordt. We hadden het zwembad, toch niet het kleinste gebouw, bijna gemist.

Binnen konden we zwemmen, maar zonder badmuts mag dat niet. Of aan de apparaten hangen, een groepsles volgen of in een zaaltje op loopband, stepmachine of fiets wat zweet kwijt raken. Na een uur sporten is onze agressie wel wat gezakt. Buiten wachten we op de bus terug. Na hooguit tien minuten rijden de boulevard op.

Uitgevloerd na deze exercitie gaan we op een mooi terras op de pier met uitzicht over de haven zitten. Een heuse burger en een tonijn salade geeft ons weer kracht voor de laatste tweehonderd meter lopen naar ons appartement.

Madeira, 1 Februari 2024