Tweede bezoek aan het Prado

We zitten in de schaduw op een terras onder een grote parasol op Plaza del Rei. Het is een klein, onbelangrijk pleintje vlak bij ons appartement. Bij een van de duizenden onbekende restaurantjes in Madrid bestellen we een lunch en genieten van een wijntje en de roering om ons heen.

We zijn de massa’s op de grote brede straten ontsnapt. De wandeling van het Prado hiernaartoe, was vooral het uitkijken en uitwijken voor andere voetgangers, die op hun telefoon kijkend over de straat zwalken. Of het minuten wachten bij een stoplicht om de acht banen brede weg over te steken. De gebouwen om ons heen zijn schitterend, maar echt genieten lukt niet. Omdat omhoogkijken en stilstaan onmogelijk is.

Een enorme hoge hal met allemaal enorme schilderijen aan de wanden. Grote gouden lijsten tegen een witte muur. Mannen in militaire gewaden die poseren omdat ze belangrijk zijn of zich zo voelden en het konden betalen. Op de tekstbordjes ernaast staan hun namen en word beschreven wie en wat ze zijn. Ik ken niemand, voor nu zijn ze niets meer als schimmen uit een ver verleden. De schilderijen hangen hier meer omdat de schilders bekend zijn. Kunsthistorici kunnen de stijl, de verschillen, het verhaal en de onderliggende motieven duiden. En de gidsen slepen grote groepen toeschouwers achter zich aan, die met een oortje in, kunnen horen wat er over het werk of de schilder bekend is.

Het verveelt, te veel van hetzelfde, totaal geen kritische noot. Bijna alle schilderijen zijn niet meer als een foto, uit de tijd voor dat fotografie bestonden. In het museum hebben ze op verschillende plekken schilders ingehuurd die een werk staan te kopiëren. Het is te zien hoe moeilijk het schilderen is, kleur, kwast, druk. Maar dat iets moeilijk of knap is wil nog niet zeggen dat het kunst is.

Natuurlijk zijn er ook briljante, creatieve stukken. Eén Picasso, hangend in een zaal tussen andere werken uit een compleet andere tijd, een zaal met Jeroen Bosch, marmeren beelden en een zaal met schitterend glaswerk op de bovenste verdieping waar bijna niemand was.

Elf jaar geleden stonden we in dezelfde hal, op exact dezelfde plek. Ook toen schreef ik hier er al een over (Madrid - Prado - Reisverslag uit Madrid, Spanje van joepenjacq - WaarBenJij.nu). Ik lees dat we toen, op dezelfde dag erna, ook nog het Thyssen-Bornemisza museum en de botanische tuin bekeken.

Het Prado is niet veranderd, en mijn ervaring ook niet. Het is een attractie voor de toerist, niet voor een reiziger. En veel is niet intressant. We zijn nu verstandiger, na één museum hebben we genoeg. En de lunch op het terras was het echte hoogtepunt.