Cavia, eens maar nooit meer

De cavia is van twee kanten te beklimmen, vanuit Bormio en van de andere kant. Omdat ons appartement in Bormio ligt is het plan naar boven te fietsen, aan de andere kant weer naar beneden en dan terug. Als idee simpel, maar in praktijk is het toch meer de MT Ventoux op fietsen, naar beneden en weer naar boven. En er zijn mensen die dat doen, zelfs een derde keer, omdat er ook drie mogelijkheden zijn. Twee zware en een wat normalere.

Hier zijn er twee, maar beide lijken zwaarder als de Mt Ventoux. Vanuit Bormio lijkt niets aan de hand, de eerste 20 km goed overleeft, inclusief 5 km met een gemiddelde van 9%, daarna minder stijl, maar wel paar stukjes boven de 10%, en dan echt daarboven. Ging niet, kreeg trappers niet meer rond, en dat was ooku niet zo vreemd, bleek mijn berg verzet vergeten te zijn, fiets met een kleinste blad van 42 * 27, dat had 34 * 27 moeten zijn. Met de 42 doen zelfs de toerrenners het niet, de pedalen zijn niet rond te krijgen, de spieren exploderen. Het lukt een paar honderd meter, daarna gaat het licht uit. Dit is de verkeerde versnelling, de spieren redden het niet. Afstappen is echt de enige optie. Herstellen en weer verder. Met deze versnelling is een 12% niet mogelijk. Het doet pijn, de spieren, knieën, rug, alleen door het verkeerde verzet, ligt thuis, nu moet ik het doen met wat op mijn fiets zit, geen materiaal wagen die me even helpt.

Gelukkig, maar een paar stukjes van boven de 10%, daarna de top. Na een bak chocolade melk, volgt de afdaling. Die is niet te beschrijven, een smalle weg, sterk dalend, met asfalt, nee, geen asfalt. Het was ooit asfalt, daarna is iedere scheur geplakt met een nieuw stukje asfalt, en na een winter, weer geplakt.... Het resultaat een deken van stukjes asfalt,met daar tussen gaten, gaten en gaten. Sneller als 20 km / uur is onmogelijk, de remmen volledig dicht geknepen, over een smalle weg, van soms maar 2,5 meter breed en zonder enige bescherming naar het dal, met een wegbedekking welke werkelijk het ergste is wat een mens ooit kan zien.

En als dit alles is, dan kan men in iedere geval, met remmen dicht, gewoon dalen. Maar dit is pas het begin. Naast fietsen is deze klim ook ontdekt door andere, veel motorrijders en ook nog wat toeristen met auto's. Vooral de motorrijders zijn een soort wat niet op deze planeet thuis hoort, met honderd door een bocht, in groepen van vijf of meer, zonder overzicht, over de slechtste asfalt weg van Europa, en dan ook nog zonder controle over de motor. Nog nooit in tien kilometer zoveel net niet ongelukken gezien, een oudere man op de fiets welke bijna eindigde in het ravijn, twee andere welke luid schreeuwend achterbleven. En een rustig afdalende auto, wordt op een weg van drie meter breed gewoon ingehaald. Werkelijk ongelooflijk wat hier gebeurt, maar deze klim of daling is op TV geweest als meest spectaculaire van Europa, de helft van de motorrijders rijd ook met een camera op zijn helm, kunnen ze vast leggen hoe ze de fietser het ravijn, of de dood in hebben gejaagd.

En als dit nog het enige was, dan viel er nog, door strak rechts rijden, rekening mee te houden. Maar er is ook nog een tunnel, 500 meter lang, sterk dalend, met een bocht erin en compleet zonder licht. Na de bocht is het einde niet te zien, het is aarde donker, je fietst zonder te weten of er een gat in de weg zit, of er iemand voor je zit, of waar de muur is. Eigenlijk gewoon als een blinde of met je ogen dicht. Een compleet nieuw concept, motors, met licht, knallen de tunnel in met 100 km / uur, of meer, en jij zwalkt zonder zicht met 20 km / uur door een aarde donker gat, totdat de motor vanachter je tunnel verlicht.

Onmiddellijk sluiten deze weg, dit is niet van deze tijd, slecht wegdek, onverlichte tunnel, wegen van 2,5 meter breed, 49 bochten in 17 km, en vol met motorrijders, fietsers en een verdwaalde auto, dit kan echt niet.

Maar we overleven, eten een spaghetti, en nemen dezelfde weg omhoog. Stukken van 16%, gevolgd door 14% en een gemiddelde van boven de 10%, ik moet er een paar keer af, zwaarste stuk lopen, met deze versnelling kan het gewoon niet, weer door de tunnel, echt niet te geloven.

En boven is het koud, de afdaling naar Bormio, koud, met klappertanden aankomen in Bormio, de handen net rond de remmen kunnen houden, maar gered.

Mijn advies is deze bergpas, onmiddellijk te sluiten, het idee dat de Giro hierover gaat, professionals, over deze smalle wegen, met hun risico's, sluiten of verbeteren maar dit kan echt niet. Nu wij er overheen zijn geweest kunnen ze hem sluiten.

Maar ik (wij) hebben het gedaan, overleeft, geen geweldige tijd, maar omhoog, omlaag, omhoog en weer omlaag. Een ruime 80 kilometer. Sommige dingen, of bergen die je wil beklimmen, wil je doen. Dit was er een, gedaan, maar nooit meer. voor mij is de Cavia een gesloten boek.