Laatste autorit

Toch een lange autorit, maar een kleine 700 kilometer, maar via Grenoble, Turijn, Milaan naar Bormio is toch een dagje werk, vooral met een vertrektijd van 10:30. Soepeltjes door de bergen, langs veel bekende eerder gedane cols, door de Alpen. Eigenlijk zot om helemaal naar Italië te willen. Hier zijn ook prachtige cols, waarom we dit jaar naar Italië gaan blijft vreemd.

Eigenlijk is iedere berg gelijk, de Galiber of de Cavia, wat is het verschil. De een wellicht iets steiler, of langer, of hoger, maar principe blijft hetzelfde. De pijn om een beetje snelheid te houden en niet om te vallen, de hartslag een beetje normaal te houden en de ademhaling niet te laten exploderen. De benen die steeds meer gaan branden, niet meer willen, iedere trap harder schreeuwen om te stoppen en om meer zuurstof. Het hart wat langzaam stijgt van 150 naar 160, en verder, zijn maximum bereikend om het zuurstof in de spieren te krijgen en de ademhaling die geen ademhaling meer heet, hijgen, ieder zuurstof molecuul naar binnen probeert te zuigen.

En de hersens die vechten om door te gaan, ondanks de pijn doorgaan, niet opgeven, de top moet bereikt, stoppen hoort er niet bij, terwijl het lichaam schreeuwt om te willen stoppen. Eigenlijk een gevecht tussen het voelen en denken. Zonder winnaars.

En dat geldt voor iedere berg, de pijn, het gevecht. Eigenlijk zie ik niets van de omgeving. Ik kijk drie meter vooruit, en ben blij als ik die drie meter overleeft heb, zodat er weer drie nieuwe meters zijn. En toch, een ander gebied, een nieuwe uitdaging, alleen is die hetzelfde als de vorige, of toch niet. Rijdend door de Aplen, zoevend over de vrijwel lege peage is er niets aan de hand, het ziet er geweldig mooi uit.

Morgen is er geen ontkomen meer aan.