Fishriver canyon

We kijken uit over "Fish River canyon", een in Nederland volledig onbekend kloofje. Een riviertje welke in honderden miljoenen jaren een diepe geul in het gebergte heeft gegraven. Van de top waar wij staan naar het riviertje beneden is het zo'n 800 meter steil naar beneden. Naar de overkant, een paar kilometer, is het land op dezelfde hoogte als waar wij staan, ook daar is het een kale hoogvlakte met wat bergen op de achtergrond.

De kloof is wel zeventig kilometer lang en het riviertje slingert door zijn diepe geul, in de droge periode zonder water kan je er door heen, vijf dagen over een droogstaande rivierbedding, vol met stenen lopen. Nu in de natte periode staat er ook vrijwel geen water, maar bij regen (en dat kan ook kilometers de rivier op zijn) kan de kloof in een zeer korte tijd vol lopen met snel stromend water. Daarom is het nu niet mogelijk om af te dalen, niet dat we dat van plan waren.

Volgens sommige statistieken is dit riviertje de op een na grootste kloof van de wereld. De grootste is de "Grand canyon" in Utah, USA, daar is geen twijfel over. Wat de tweede of derde is hangt af van hoe je het meet, de lengte, hoogte of breedte, deze zit in ieder geval binnen de top vijf, de exacte plaats hangt af van de definitie. En het maakt ook helemaal niets uit. De natuur is geen wedstrijd, rangorde, de grootste, hoogste etc. De kloof is er toevallig, ontstaan door samenloop van omstandigheden, samenstelling grond, neerslag, etc.

Het is imponerend, de kloof is er, magnifiek, groots, de kale rotsen, met diep onder een klein riviertje, bijna stilstaand water. De wanden met hun 300 miljoen jaar geschiedenis. Hoe dieper in de kloof hoe ouder de rotswanden zijn, net als bij boren kijk je terug in de tijd. Maar vooral kijk je terug in kracht van het water, slijtage, erosie. Ieder jaar een millimeter van de aardkorst en na 300 miljoen jaar heb je het hele landschap veranderd. Is er een geul van 70 kilometer lengte en 800 meter diepte ontstaan door een hoogvlakte, geen mens heeft geholpen. De natuurkrachten hebben hun werk gedaan, het ontstaan van de mensheid heeft ze niets gedaan, zonder enige intelligentie, planning of reden is er een geul van immense pracht ontstaan. Met als enige doel de kortste, of beter de snelste weg naar beneden voor water te vinden. Dit had een rechte lijn moeten zijn, maar bij stenen moet het water er omheen. En dan ontstaan bochten, met uitslijpingen aan de buitenkant, tot er een nieuwe steen op de weg is.

Als mens stel je in dit geheel niets voor, behalve als je die steen neerlegt, welke de rivier ombuigt. Mooi beschreven in een lied van Bram Vermeulen.

We staan alleen op het uitkijk punt, rijden nog een stukje verder langs de rand naar een tweede uitkijkpunt. Er verschijnen twee ander 4wd, maar het blijft stil, eigenlijk praat niemand. Iedereen kijkt, neemt foto's, gaat zitten, laat de indruk van dit natuurgeweld op zich in werken. Het is imposant.

Hier in Namibia geen helikoptervluchten over de kloof, zoals in Amerika, geen bus ladingen met dag tripjes uit Las Vegas, of rondtoerende Japanners welke zichzelf fotograferen op het uitkijkpunt belangrijker vinden als wat ze kunnen zien. Ook geen McDonalds of souvenirwinkeltjes, met T-shirts of ansichtkaarten. Nee, een houten bankje op een betonnen uitkijkpunt, met wat tekst en uitleg beneden. En vooral rust.

Na een uur rijden we verder, een kleine 70 kilometer, wederom het bekende mooie berglandschap, de gravel weg, de kokerboom, een cactus, een verdwaalde struisvogel. We rijden alleen, komen niemand tegen. We laten ons imponeren door de natuur.

We stoppen bij een kampeerplaats in Ais-Ais, met luxe, twee zwembaden, een Spa (waar we onze vermoeide spieren van dagen rijden, laten verwennen door een goede massage) en voor vanavond een restaurant.