Bali - Ubud: stairway to heaven

Bali – Ubud; 5 november 2015

Stairway to heaven; of zoiets, of toch wat meer recht voor zijn raap rock&roll. Het swingt, is iets te hard, zeker niet verstaanbaar (soms niet eens of het nummer Indonesisch of Engelstalige is) maar de herrie is heerlijk. We genieten ronduit van de herrie, de kroegmuziek, ruw, onverstaanbaar, te hard. Ongepolijst, zonder lichtshow, een drummer, een gitarist achterin het restaurant, paar tafeltjes weg, geen podium, maar het swingt. En het restaurant, bar zit ook zo goed als vol.

Na alle etentjes zonder enige muziek of plaatsen zonder enig nachtleven is dit een openbaring.

In de Baliemvallei zaten we alleen in een grote ruimte, de stilte werd alleen verstoord, naast onze eigen conversatie, door de schuifelende voeten van de Dani ober welke onze volgende gang bracht en een paar woordjes Indonesisch met ons sprak.

In Biak, op ons terras aan het zwembad heerste de stilte, alleen onderbroken door wat ander gasten, en af en toe een opstijgend vliegtuig.

In Jayapura, was er een hoop geluid, van de weg achter het Hotel, andere gasten en ook nog de muziek van een congres van een politieke partij, vermengd met een bandje bij de bar – tegen elkaar inspelend was het echt helemaal niets, en het stopte om negen uur, stipt. En in het restaurant had men een tape op staan van werkelijk de meest vreselijke muzak. Een nummer van de “Carpenters” of “DonMclean” maar dan zonder zang gespeeld door een gitaar, ook nog iets te langzaam, de muziek uit een wachtkamer.

Daarnaast was er natuurlijk altijd en overal de “Gamelan” – hier in het restaurant van dit Hotel, zelfs bij het ontbijt. Of bij het dans / muziek concert twee dagen terug, maar ook nog bij een paar andere etentjes. Het blijft mooi, integer, rustig, soms wild maar altijd weer rustig, voorspelbaar. Soms mooi, maar nooit een uur lang interessant, althans niet voor onze westerse oren, het verveeld is te zacht, te lief, te mooi, te weinig leven.

Maar in Luna Café is er deze avond live Music, geen jazz dat was zondag, dat hebben we gemist, maar op deze donderdag speelt er gewoon een Indonesische band. Tijdens het eten loopt het restaurant al vol, lokale mensen uit het circuit, muzikanten, verdwaalde 60-érs met grijs lang haar en stamgasten wie hier overduidelijk vaker komen. En een paar tafeltjes van toevallige toeristen. Sommige duidelijk op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Zodra de band begint zijn er direct drie tafeltjes leeg, een oudere man zit mijn zijn vingers in zijn oren, zijn vrouw vindt het mooi en hij kan niet weggaan.

Maar het swingt, maakt herrie, beweegt, leeft. Is het mooi, goed, wordt dit een gouden album – denk het niet.

En deze band, de workshops, het fietsen, de dans voorstelling en niet als laatste het personeel van het Hotel maken Ubud toch weer gewoon Ubud, een absolute topper, ondanks de honderd souvenirs winkeltjes. Het blijft een geweldige plaats.