Bali - Sanur: Zee
09 November 2015 | Indonesië, Sanur
Sanur – Balie, 9 november 2015
Zee, in plaats van de rijstvelden en bergen, is het ander gezicht van Bali - de zee. Eigenlijk is die overal, grotendeels, gelijk. Een einder, er boven de lucht er onder het water. Toch is het aantrekkelijke van dit beeld dat het overal anders is en ook continue veranderd. Ieder moment en plaats is het anders, tijd van de dag, het weer, de bootjes, getijden en de continue beweging van de golven. En het beweegt ook snel, een rijstveld of een berg veranderd langzaam, zeker in gebieden met stabiel weer ziet het er iedere dag, op hetzelfde moment van de dag hetzelfde er uit als de dag ervoor op dezelfde tijd. De foto zal niet veel anders zijn, maar voor de zee geldt dat niet. Er is altijd wel iets veranderd. Daarom kan je ook uren naar de zee kijken, zonder je te vervelen.
Maar op Sanur lijkt ook de zee langzaam of bijna niet te veranderen, de oorzaak zit een beetje in het stabiele weer, zon, ochtend weinig tot geen wind. In de middag wat zeewind. Wat lichte bewolking, in de middag wat toenemende bewolking boven het land. Maar niets opwindends, geen regen, onweer, storm, en ook nog voorspelbaar.
Maar de meest belangrijke reden, van deze stabiliteit, zit in de branding, die is niet vlakbij het strand, maar minimaal 500 meter verder. En het stuk zee van het strand tot de branding is ondiep, zeer ondiep, van 30 cm tot maximaal 80 centimeter. De golven breken in mooie rollers, op vijfhonderd meter afstand (wat nog net hoorbaar en zichtbaar is) en daarna kabbelt de zee langzaam naar het strand. De kleur van dit stuk zee is afwisselend groen/donker (als er plantengroei is) of wit / licht (als het wat dieper is en er alleen zand is). De kleurvlakken veranderen niet gedurende de dag – de zee lijkt wel bevroren, kabbelend, zonder noemenswaardige verandering.
En wij liggen drie dagen, op dezelfde ligstoel met dezelfde parasol van het hotel en kijken ernaar. Bij de lunch verplaatsen we ons naar het restaurant, aan het strand, twintig meter van onze ligstoel, eten een heerlijke sushi, salade, wijntje, biertje en kruipen na een uur weer terug op de stoelen.
Af en toe bestellen we nog een drankje op onze stoel, maar we gaan niet weg, de schaduw, het lekkere windje, een e-boek en de blik op de zee, waar alles hetzelfde is. Zwemmen in zee is met deze diepte geen echte optie, je schuift met je buik door de planten of over de bodem. Een stukje varen met de (platte bodem, stompe, twee meter langs, surf) kano van het hotel kan, maar het varen is zwaar en de zon brandt. Eigenlijk rest niets anders als aanpassen aan de lokale zee, rustig liggen.
In de avond is er natuurlijk de zee, restaurant met een bandje op een terras aan de zee. De eerste avond een vis barbecue, de tweede avond gewoon la carte (romantisch, met de duurste witte wijn op de kaart, maar die bleek – gelukkig - toch niet beschikbaar dus werd het de huiswijn). En in de ochtend, bij het ontbijt, is er gelukkig ook weer de zee – met een tafeltje op het terras, bij het uitgebreide ontbijt buffet.
Het lijkt saai, we proberen de sleur te doorbreken, gaan voor de verandering ook naar de drie zwembaden van het hotel. Of zitten wat op ons eigen terras van ons kamertje. Maar omdat dit een vrij groot resort is, bestaande uit een aantal twee / drie etages losse gebouwtjes, in carré vorm opstelling, met kamers in een prachtige tuin, maar door deze opstelling is er helemaal geen wind of uitzicht. Het ziet er prachtig uit, maar op je ligstoel aan het zwembad of voor je kamer, zit je opgesloten tussen de huisjes en begint vrijwel direct het zweten.
Verder proberen we de sleur te doorbreken door een taxi te nemen naar Kuta, toch ook weer een stuk van “Memory Lane” voor ons. De zee is daar veel beweeglijker, de branding vlakbij, de zee blauw, met witte schuimkoppen, en veel meer surfers en zwemmers. Het beweegt, Maar het strand beweegt ook, vol met verkopers, massage, plastic stoeltjes verhuurders, de straatjes erachter helemaal vol met de bekende prullaria verkopers. En daartussen de grote gebouwen, hotels, nachtclubs, zelfs een shop ping mal. Het is druk en groot geworden, het nachtleven en de winkels hebben het uitzicht over de zee weggenomen.
Het nachtleven in Sanur is beperkt. Een echte coverband speelt in een lokaal restaurant, maar ondanks de swingende zanger komt het publiek niet los, we proberen het nog los te krijgen, door zelf twee nummers uit ons dak te gaan op de dansvloer, maar waarschijnlijk is iedereen door de zee zo rustig geworden dat we alleen blijven op de dansvloer. Zwetend en rockandrollend op slippers op een betonnen vloertje.
Om 24:00 moet alles dicht zijn in het stadje. Ook hoogbouw ontbreekt – geen een gebouw mag hoger als een palmboom (15 meter). Er is een echte rust hier, zelfs de zee is kalm. Of was de rustige zee er eerst.
En wij passen ons langzaam aan, en ook dat is op zijn tijd heerlijk.
Zee, in plaats van de rijstvelden en bergen, is het ander gezicht van Bali - de zee. Eigenlijk is die overal, grotendeels, gelijk. Een einder, er boven de lucht er onder het water. Toch is het aantrekkelijke van dit beeld dat het overal anders is en ook continue veranderd. Ieder moment en plaats is het anders, tijd van de dag, het weer, de bootjes, getijden en de continue beweging van de golven. En het beweegt ook snel, een rijstveld of een berg veranderd langzaam, zeker in gebieden met stabiel weer ziet het er iedere dag, op hetzelfde moment van de dag hetzelfde er uit als de dag ervoor op dezelfde tijd. De foto zal niet veel anders zijn, maar voor de zee geldt dat niet. Er is altijd wel iets veranderd. Daarom kan je ook uren naar de zee kijken, zonder je te vervelen.
Maar op Sanur lijkt ook de zee langzaam of bijna niet te veranderen, de oorzaak zit een beetje in het stabiele weer, zon, ochtend weinig tot geen wind. In de middag wat zeewind. Wat lichte bewolking, in de middag wat toenemende bewolking boven het land. Maar niets opwindends, geen regen, onweer, storm, en ook nog voorspelbaar.
Maar de meest belangrijke reden, van deze stabiliteit, zit in de branding, die is niet vlakbij het strand, maar minimaal 500 meter verder. En het stuk zee van het strand tot de branding is ondiep, zeer ondiep, van 30 cm tot maximaal 80 centimeter. De golven breken in mooie rollers, op vijfhonderd meter afstand (wat nog net hoorbaar en zichtbaar is) en daarna kabbelt de zee langzaam naar het strand. De kleur van dit stuk zee is afwisselend groen/donker (als er plantengroei is) of wit / licht (als het wat dieper is en er alleen zand is). De kleurvlakken veranderen niet gedurende de dag – de zee lijkt wel bevroren, kabbelend, zonder noemenswaardige verandering.
En wij liggen drie dagen, op dezelfde ligstoel met dezelfde parasol van het hotel en kijken ernaar. Bij de lunch verplaatsen we ons naar het restaurant, aan het strand, twintig meter van onze ligstoel, eten een heerlijke sushi, salade, wijntje, biertje en kruipen na een uur weer terug op de stoelen.
Af en toe bestellen we nog een drankje op onze stoel, maar we gaan niet weg, de schaduw, het lekkere windje, een e-boek en de blik op de zee, waar alles hetzelfde is. Zwemmen in zee is met deze diepte geen echte optie, je schuift met je buik door de planten of over de bodem. Een stukje varen met de (platte bodem, stompe, twee meter langs, surf) kano van het hotel kan, maar het varen is zwaar en de zon brandt. Eigenlijk rest niets anders als aanpassen aan de lokale zee, rustig liggen.
In de avond is er natuurlijk de zee, restaurant met een bandje op een terras aan de zee. De eerste avond een vis barbecue, de tweede avond gewoon la carte (romantisch, met de duurste witte wijn op de kaart, maar die bleek – gelukkig - toch niet beschikbaar dus werd het de huiswijn). En in de ochtend, bij het ontbijt, is er gelukkig ook weer de zee – met een tafeltje op het terras, bij het uitgebreide ontbijt buffet.
Het lijkt saai, we proberen de sleur te doorbreken, gaan voor de verandering ook naar de drie zwembaden van het hotel. Of zitten wat op ons eigen terras van ons kamertje. Maar omdat dit een vrij groot resort is, bestaande uit een aantal twee / drie etages losse gebouwtjes, in carré vorm opstelling, met kamers in een prachtige tuin, maar door deze opstelling is er helemaal geen wind of uitzicht. Het ziet er prachtig uit, maar op je ligstoel aan het zwembad of voor je kamer, zit je opgesloten tussen de huisjes en begint vrijwel direct het zweten.
Verder proberen we de sleur te doorbreken door een taxi te nemen naar Kuta, toch ook weer een stuk van “Memory Lane” voor ons. De zee is daar veel beweeglijker, de branding vlakbij, de zee blauw, met witte schuimkoppen, en veel meer surfers en zwemmers. Het beweegt, Maar het strand beweegt ook, vol met verkopers, massage, plastic stoeltjes verhuurders, de straatjes erachter helemaal vol met de bekende prullaria verkopers. En daartussen de grote gebouwen, hotels, nachtclubs, zelfs een shop ping mal. Het is druk en groot geworden, het nachtleven en de winkels hebben het uitzicht over de zee weggenomen.
Het nachtleven in Sanur is beperkt. Een echte coverband speelt in een lokaal restaurant, maar ondanks de swingende zanger komt het publiek niet los, we proberen het nog los te krijgen, door zelf twee nummers uit ons dak te gaan op de dansvloer, maar waarschijnlijk is iedereen door de zee zo rustig geworden dat we alleen blijven op de dansvloer. Zwetend en rockandrollend op slippers op een betonnen vloertje.
Om 24:00 moet alles dicht zijn in het stadje. Ook hoogbouw ontbreekt – geen een gebouw mag hoger als een palmboom (15 meter). Er is een echte rust hier, zelfs de zee is kalm. Of was de rustige zee er eerst.
En wij passen ons langzaam aan, en ook dat is op zijn tijd heerlijk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
