Singapore, luxe

Singapore, 12 november 2015

High tea bij Rafless, een soort toppunt van decadentie, een schitterende, mooie hoge witte zaal, tafeltjes met damasten kleedjes, zilveren bestek, harpmuziek en personeel in jacquet. Wij verplicht ook aangepast, geen slippers of korte broek, maar in jurk en overhemd (dresscode), en zonder werd je ook gewoon geweigerd, anderen gingen ondanks reservering terug naar hun hotel om zich om te kleden en een uur later weer terug te komen. Heerlijke decadentie.

Kleine sandwiches, zonder korsten, perfecte driehoekjes met zalm, tonijn, eiersalade, kaas met komkommer. Een mango mousse, een klein taartje, wat bonbons. En scones, drie soorten, met dikke zoete jam of verte cream en wat Chinese hapjes. Thee, onbeperkt thee, en voor de liefhebber, een glas champagne of een Singapore Sling (cocktail). En ook dat moest eens geprobeerd worden.

Wij sluiten onze vakantie hier af, badend in de luxe. Nog een paar uur en de terugreis begint. Een laatste moment, korte evaluatie of terugblik.

Vanaf aankomst Singapore, genieten we van de luxe, fraaiheid van Singapore. Nergens graffiti of vuil op de grond, metro’s die op tijd rijden, mensen welke netjes wachten tot iedereen is uitgestapt voordat ze instappen, links stilstaan op de roltrap om rechts mensen te laten doorlopen. Overal werkende communicatie netwerken en metro’s op tijd, schoon. En natuurlijk de musea, winkels, restaurants.

Maar eigenlijk hebben we vier weken lang in extreme luxe geleefd. Nergens problemen gehad met onze vliegreizen, ook al waren het er eigenlijk teveel. Maar dit is nu eenmaal de enige manier om deze reis te maken, er zijn geen alternatieven. Iedere vliegreis is toch altijd weer een beetje stress, meestal vroeg op, uitchecken in hotel, transport, inchecken, wachten – dan de vlucht, en het proces weer andersom. Er kan altijd ergens iets misgaan dus als alles goed gaat met zes binnenlandse vluchten dan is dat toch wel luxe.

De beveiliging tijdens de vliegreizen was hier in ieder geval een stuk relaxter als in Europa, nergens hoeven de schoenen uit, worden we gefouilleerd, flesje water gaat ook gewoon mee. In Wamena, kan je zelfs spreken van geen beveiliging. En dat terwijl er in Indonesië, en in Papoea, in het verleden toch ook wel wat aanslagen zijn geweest, maar nu lijkt alles relaxt. De stress in Europa is hier compleet verdwenen. En de vliegtuigen zijn veelal nieuw, lang niet altijd vol en bijna allemaal op tijd. Het is luxe om zo te kunnen reizen.

Bij aankomst, opgewacht door een lokale reisagent, behalve in Singapore of Jakarta waar we alles zelf regelen. Ze waren er altijd, brachten ons naar het Hotel en regelden onze tripjes. Het maakt het reizen zeer ontspannen, maar daardoor gaat er ook wel wat verloren aan de spanning, het ontdekken, het gevoel een reiziger te zijn. Zeker als je het vergelijkt met de “backpackers” tijd, waar je na aankomst alles nog moet regelen, van transport, hotelkeuze en regelen van je bezoeken en zelfs je volgende bestemming. Nu is alles al geregeld. In sommige gevallen is dat echt teveel, een gids op Bali welke ons langs plaatsen wil rijden waar we helemaal niet naar toe willen. Zinloos, maar we zijn zelf de baas en laten ons naar het Hotel rijden, en stappen meteen in een mooi zwembad tussen de rijstvelden en lelievelden om bij te komen van de reis.

Maar in de Baliemvallei helpt Caspar, onze gids, een authentieke Dani - die het de grootste mop vind dat je in Nederland belasting moet betalen over je hond. Of de gids in Jayapura welke ons naar een museum bracht waar we echt een geweldige rondleiding kregen over de cultuur, talen, gebruiken van de volkeren in Papoea. Of de gids in Biak welke het echt moeilijk had met het feit dat hij ons moest vertellen over het niet doorgaan van de duik trip.

We werden in luxe afgehaald, werden overal goed ontvangen, hadden goede hotelkamers en overal goed eten. Eigenlijk onwerkelijk. Vrijwel iedere dag een ontbijt met eieren zoals we het willen, apart voor ons gemaakt, geen kleffe witte fabrieksboterhammen met kleffe jam of een bakje rijst als ontbijt. Ook geen buffetdiners, er is een hoop veranderd zins onze eerste reizen naar Indonesië.

Maar toch is Singapore de echte top, met de lekkerste saté van de wereld (en dat is echt zo, geen klompen vlees op een houten boomstam met wat verdunde pindakaas – maar hele kleine stukje vlees op een stokje, komkommer, ui stukjes ernaast en een echte saté saus). Of een lunch in een Italiaans restaurant met heerlijke wijn, broodje.

En als toppunt een barbier, mijn haar geknipt, geschoren, gemasseerd, twee uur lang verwend. Met kwast, scheermes, crème, warme handdoeken. Eigenlijk een absoluut nieuw toppunt. Verder doen we in Singapore niet zoveel, het is ook maar anderhalve dag, boottripje op de rivier, wat winkels of boeken over kralen hobby, garden by the sera (schitterende tuin, met overdekte tuinen).

En in onze hotelkamer een ligbad, buiten, glaasje wijn, in de avond, luxe, zoals de hele vakantie.

Welke eigenlijk na een laatste kopje thee in rafless over is. Wat resteert is een beetje rusten, koffer pakken, reis naar luchthaven, nog wat eten voor de vlucht welke pas om 01:30 vertrekt. Het is voorbij, we hebben in de Baliemvallei nog een klein stukje gezien van mensen welke geboren zijn in het stenen tijdperk- een vleugje, een laatste restant. Bijna niets en toch heeft het een enorme indruk achtergelaten. Wij vanuit onze belachelijke luxe de blik zien van mensen welke nog met stenen beitels, zonder schrift of geld, gekleed in peniskoker en riet rokjes, te mogen zien. Het maakt indruk.