Bali - Ubud: eindeloze wandeling
03 November 2015 | Indonesië, Ubud
Bali – Ubud: 3 november 2015
Na de eerste schrik over de drukte, het toerisme, overleeft te hebben wordt Bali toch wee gewoon Bali, het mooie groene eiland, de aardige mensen en het heerlijke eten. In de ochtend lopen we eerst een goed rondje vanuit ons Hotel door de rijstvelden. Het is oogsttijd, overal mensen bezig met de oogst, het afsnijden van de rijst, verwijderen van de korrels om die daarna te drogen te leggen in de zon. Zodra de rijstplanten geel worden zijn ze klaar voor de oogst, de irrigatie wordt stilgezet zodat de aarde voldoende uitdroogt, de gele veldjes lijken te droog maar dat gebeurt juist expres voor de oogst.
En als de oogst is gedaan worden de eenden losgelaten, eten de diertjes welke leven tussen de rijst op. Luid kwakend struinen de eenden in een groep door het veld, blijft altijd een heerlijk spektakel. Daarna met kabauw of de tractor wordt de aarde omgewoeld, weer vol met water gezet om daarna weer met rijst vol gezet te worden. Het blijft een zeer arbeidsintensief en mooi proces, met wel drie oogsten per jaar. En op de achtergrond is het water management (welk veldjes, hoeveel water) natuurlijk het allermooiste, alle boertjes werken samen, gezamenlijke belangen.
Maar het mooiste blijft het uitzicht, geen stukje land is vlak, terrassen van rijst plantjes, overal mensen aan het werk, met strooien hoeden tegen de zon en alles afgewisseld met bomen, struiken, bloemen, en dan ook nog op ieder veldje een beeldje, een tempeltje, een offerplaatsje, waar dagelijks een offerte wordt gebracht. Altijd de ceremonie, plaatsen van het offer, aansteken van de wierrook, wat water er overheen sprenkelen en dat alles heel geconcentreerd.
En dan op de paadjes tussen de velden, huisjes, verkoop van alles, kokosmelk, watermeloen of een kunstenaar welke rustig zit te schilderen. Een rust, alleen verstoord door de brommertjes welke tussen de velden rijden. Het blijft zo een verschil met Nederland, waar een boer met een paar pompen, tractors en andere machines, de koeien op stal, dagelijks zijn melk af tapt. Hier is er nog respect voor wat het land levert, en het levert veel werk op.
Onze wandeling leidt uiteindelijk gewoon tot Ubud, een goede lunch, aardige bediening. Langzaam dringt het weer door dar het hier mooi is, en dat er – ondanks de chaos op de wegen, winkelende toeristen, taxi aanbiedende mannen – nog steeds iets in de lucht hangt, iets onbeschrijfbaars. Iets sereens, boeddhisme, bijna aan te raken.
De middag is voor herstel, recupereren van de dag ervoor, af en toe wat kramp, een continue misselijkheid wegens teveel calorie verbranding of teveel zon. De 5,5 uur fietsen in de volle zon, gisteren, is toch nog niet helemaal verwerkt, en ook een fietstocht op Bali wordt gewonnen op bed, dus dat is waar de middag wordt doorgebracht.
De avond, terug naar het centrum, eigenlijk – en dat is echt heel vreemd – onze eerste avond dat we uit eten gaan. Tot nu toe hebben we eigenlijk altijd gegeten in het Hotel waar we verbleven. In Biak was het dichtstbijzijnde restaurant 5 kilometer verder, en zag er eigenlijk niet uit. In Yajapura waren we twee keer een nacht, vermoeid van de reis, dus kozen we voor gemak. In de Baliemvallei waren de restaurants meer dan 20 kilometer (of een uur rijden) weg. En in Blayu was het restaurant in het Lelieveld eigenlijk te goed om verder te zoeken. Dus gaan we nu echt uit eten.
En we gaan meteen voor een van de mooiste restaurants, Lotus, midden in het centrum. In dit restaurant in vooral de ambiance geweldig, uitzicht over een tempel in een binnenplaats. En zonder dat we het wisten was er op het plein voor het terras een gamelan orkest met Balinese dans. We genieten van eten, tonijn met een pepersaus en wat rijst en een sate kambing (geit) met rijst en wat groenten, een flesje wijn. Het dansen en de muziek zijn mooi, en het is pas echt af als er een Hollands gezinnetje op de tafel naast ons komt. Vooral de puberende zoon, welke teleurgesteld is dat er geen WiFi is – en hij dus een uur niet op social media kan – en de reactie van zijn vader zijn zo volledig misplaatst dat het bijna leuk is. Tijdens een concert je druk maken over je iPhone, is toch iets misgegaan denk ik dan.
Na eten laten we ons ophalen door de brommertjes van ons hotel, achterop, fris in de wind, leggen we de 800 meter af. Een mooie service, een apart telefoontje, even bellen en ze komen je ophalen, de hele dag, twee brommertjes.
Na de eerste schrik over de drukte, het toerisme, overleeft te hebben wordt Bali toch wee gewoon Bali, het mooie groene eiland, de aardige mensen en het heerlijke eten. In de ochtend lopen we eerst een goed rondje vanuit ons Hotel door de rijstvelden. Het is oogsttijd, overal mensen bezig met de oogst, het afsnijden van de rijst, verwijderen van de korrels om die daarna te drogen te leggen in de zon. Zodra de rijstplanten geel worden zijn ze klaar voor de oogst, de irrigatie wordt stilgezet zodat de aarde voldoende uitdroogt, de gele veldjes lijken te droog maar dat gebeurt juist expres voor de oogst.
En als de oogst is gedaan worden de eenden losgelaten, eten de diertjes welke leven tussen de rijst op. Luid kwakend struinen de eenden in een groep door het veld, blijft altijd een heerlijk spektakel. Daarna met kabauw of de tractor wordt de aarde omgewoeld, weer vol met water gezet om daarna weer met rijst vol gezet te worden. Het blijft een zeer arbeidsintensief en mooi proces, met wel drie oogsten per jaar. En op de achtergrond is het water management (welk veldjes, hoeveel water) natuurlijk het allermooiste, alle boertjes werken samen, gezamenlijke belangen.
Maar het mooiste blijft het uitzicht, geen stukje land is vlak, terrassen van rijst plantjes, overal mensen aan het werk, met strooien hoeden tegen de zon en alles afgewisseld met bomen, struiken, bloemen, en dan ook nog op ieder veldje een beeldje, een tempeltje, een offerplaatsje, waar dagelijks een offerte wordt gebracht. Altijd de ceremonie, plaatsen van het offer, aansteken van de wierrook, wat water er overheen sprenkelen en dat alles heel geconcentreerd.
En dan op de paadjes tussen de velden, huisjes, verkoop van alles, kokosmelk, watermeloen of een kunstenaar welke rustig zit te schilderen. Een rust, alleen verstoord door de brommertjes welke tussen de velden rijden. Het blijft zo een verschil met Nederland, waar een boer met een paar pompen, tractors en andere machines, de koeien op stal, dagelijks zijn melk af tapt. Hier is er nog respect voor wat het land levert, en het levert veel werk op.
Onze wandeling leidt uiteindelijk gewoon tot Ubud, een goede lunch, aardige bediening. Langzaam dringt het weer door dar het hier mooi is, en dat er – ondanks de chaos op de wegen, winkelende toeristen, taxi aanbiedende mannen – nog steeds iets in de lucht hangt, iets onbeschrijfbaars. Iets sereens, boeddhisme, bijna aan te raken.
De middag is voor herstel, recupereren van de dag ervoor, af en toe wat kramp, een continue misselijkheid wegens teveel calorie verbranding of teveel zon. De 5,5 uur fietsen in de volle zon, gisteren, is toch nog niet helemaal verwerkt, en ook een fietstocht op Bali wordt gewonnen op bed, dus dat is waar de middag wordt doorgebracht.
De avond, terug naar het centrum, eigenlijk – en dat is echt heel vreemd – onze eerste avond dat we uit eten gaan. Tot nu toe hebben we eigenlijk altijd gegeten in het Hotel waar we verbleven. In Biak was het dichtstbijzijnde restaurant 5 kilometer verder, en zag er eigenlijk niet uit. In Yajapura waren we twee keer een nacht, vermoeid van de reis, dus kozen we voor gemak. In de Baliemvallei waren de restaurants meer dan 20 kilometer (of een uur rijden) weg. En in Blayu was het restaurant in het Lelieveld eigenlijk te goed om verder te zoeken. Dus gaan we nu echt uit eten.
En we gaan meteen voor een van de mooiste restaurants, Lotus, midden in het centrum. In dit restaurant in vooral de ambiance geweldig, uitzicht over een tempel in een binnenplaats. En zonder dat we het wisten was er op het plein voor het terras een gamelan orkest met Balinese dans. We genieten van eten, tonijn met een pepersaus en wat rijst en een sate kambing (geit) met rijst en wat groenten, een flesje wijn. Het dansen en de muziek zijn mooi, en het is pas echt af als er een Hollands gezinnetje op de tafel naast ons komt. Vooral de puberende zoon, welke teleurgesteld is dat er geen WiFi is – en hij dus een uur niet op social media kan – en de reactie van zijn vader zijn zo volledig misplaatst dat het bijna leuk is. Tijdens een concert je druk maken over je iPhone, is toch iets misgegaan denk ik dan.
Na eten laten we ons ophalen door de brommertjes van ons hotel, achterop, fris in de wind, leggen we de 800 meter af. Een mooie service, een apart telefoontje, even bellen en ze komen je ophalen, de hele dag, twee brommertjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
