windhoek - Sesriem

Sesriem, 23 mei 2016

Net bij de laatste zonnestralen komen we aan op de eerste camping. Ons plekje, helemaal aan de buitenzijde van de camping, een omgevallen boom, een vuurplaats, een braai, waterkraantje, een elektrisch aansluitpunt om de koelkast onder stroom en de accu’s gevuld te houden. Mooi uitzicht over de duinen, bij een ondergaande zon. Lekkere temperatuur, zacht windje, strakke lucht welke snel vol met sterren staat. Het is bijna perfect.

Enige probleem, is dat we net pas zijn aangekomen, na een volle dag rijden en voor het eerst moeten we onze camper inrichten voor de nacht, en ook nog gaan koken, terwijl het al donker is. Overal zitten slotjes, er zijn allemaal kastjes, met drukknopjes om te openen, de spullen en de boodschappen zijn opgeborgen of eigenlijk in willekeurig ergens neergelegd. Alles ligt ergens, alleen weten we niet waar. Daarnaast moet bed deel uitgeklapt worden, dekzeil erboven strak gezet worden. Het dak omhoog gedrukt, het bed opgemaakt worden. Allemaal niet moeilijk, maar alles is nieuw, ongecorrigeerd lopen we rond. Er is nog geen systeem, alles is zoek, niets ligt waar het ligt en niets doet wat het moet doen. In het bijna donker lopen we rond, terwijl we eigenlijk alleen maar met een drankje en een nootje bij het houtvuur willen zitten.

We zijn te laat aangekomen, of eigenlijk te laat vertrokken. Of we hadden gewoon teveel te doen. Eerst een heerlijk ontbijt, haasten was niet nodig want we moesten ook nog wachten op twee mannen van de autoverhuur maatschappij. Een om een zekering te plaatsen en een ander om een verlengsnoer te leveren.

Daarna naar de supermarkt, vier man, welke als mieren door een supermarkt lopen, en alles in de boodschappen karren lopen te stoppen. Alles wat we misschien nodig hebben, wat er lekker uitziet of wat we gewoon willen hebben. Zonder enige regie worden twee karren volgestapeld en bij de kassa in een twintigtal plastic tasjes overgepakt, naar de wagens gebracht. Hier weer alles uitpakken, sorteren en in vakjes stoppen. In twee uur tijd is de winkel bijna leeg, de camper vol en een eerste complete aanslag op het budget gedaan.

Dus is onze vertrektijd ruim na elven. En nog 350 kilometer te gaan.

De eerste 100 kilometer is asfalt, een soort “road movie”, prachtige bergen op afstand, breed asfalt, alleen op de weg. Eindelijk begint het vakantiegevoel. We draaien de weg af, het gravel op, het eerste stuk is wennen, maar het is vlak, bijna woestijnachtig. Leeg. We zien een eerste stokstaartje, althans zo noemen we het diertje, later eens uitzoeken wat het echt was. Uiteindelijk draaien we de bergen in, gravel, draaiende wegen, af en toe steil, zelfs een waterpoeltje waar we doorheen moesten. Het lijkt toch een beetje op een echte rally. Met een auto van drie ton, op gravel, een helling met een bocht erin. Schakelen, sturen, kijken, zonnetje, raam open, heerlijk.

Na de bergen weer vlak, maar de zon staat al laag. Dus de tijd van rustig toeren is voorbij. De maximale snelheid van tachtig wordt af en toe overschreden. We moeten opschieten, om voor donker op ons plekje te zijn, om alles uit te pakken. De zon blijkt al om vijf uur onder te gaan.

Maar we redden het, nog net in het laatste zonlicht, wordt het kampvuur opgestart, en gaan we toch maar gewoon uit eten in het restaurant. Om daarna bij ons kampvuur de dag te evalueren met Mathilde.