Verkeersdrukte
29 Mei 2016 | Namibië, Rundu
Rundu, 29 mei 2016
Van Grootfontein naar Rundu is 251 kilometer, strakke asfalt weg, twee banen breed. Halverwege een “vetinaire gate”. Uitbraak van mond en klauwzeer in dit gebied heeft ertoe geleid dat er een strak regiem is. Vee mag niet verplaatst worden tussen verschillende gebieden – en dat geldt niet alleen voor levend vee, ook voor dood vee, vlees. Dus terwijl het wild overal kan rondtrekken worden de mensen gecontroleerd op het vervoer van verpakt, ingevroren vlees voor de braai. Lijkt overdreven maar eigenlijk is het geweldig, ze doen alles om de uitbraak te controleren om te voorkomen dat het wild ook besmet raakt.
Aan het begin klapt onze bed deel (een uitklapbaar deel van de camperwand waar, als we niet rijden het bed op ligt, met een tentdoek aan de bovenkant vast aan de camper en aan de onderzijde een plank) spontaan naar buiten. Met tachtig kilometer per uur zijn we dus ineens een meter breder met een plank en zeildoek als ballast ernaast. Gelukkig worden we gewaarschuwd door een passerende auto want het was ons niet opgevallen, kijken in de achteruitkijkspiegel is hier niet echt nodig, met tachtig kilometer per uur. Zou toch wel jammer zijn als dit deel van de camper afscheurt, dan hebben we geen bed. Maar wel een groot gat aan de zijkant van de camper van 2 bij 1 meter. Maar alles blijft heel, en nadat we alles vastgezet hebben beginnen we aan dit stuk snelweg – de afstand van Amsterdam naar Maastricht, op asfalt maar toch anders.
In totaal hebben we 197 tegenliggers geteld, dat betekend gemiddeld 8,2 tegenligger per tien kilometer. En omdat we zelf ongeveer 80 kilometer per uur rijden is dus in iedere 7,5 minuut 8,2 tegenliggers of iedere 55 seconden een tegenligger. Maar de bandbreedte is hoog, er zijn trajecten van 10 kilometer waar we maar drie tegenliggers hebben en die waar we er achttien hadden. Dus op het rustigste deel hebben we om de 2,5 minuut een tegenligger gehad. Maar de spreiding was niet te koppelen aan een traject, de drukke en minder drukke stukken wisselen elkaar af en er is ook geen reden te vinden waardoor de spreiding verklaard zou worden (er zijn geen dorpen, fabrieken en de tijd is zondagmiddag).
Bij meeliggers zijn de cijfers veel lager - hooguit een stuk of acht, maar die hebben we niet geteld, lagen buiten de scope van dit onderzoek.
Eigenlijk vertellen deze cijfers ons helemaal niets, behalve dat het rustig en slaapverwekkend is. Pas met een vergelijk van dezelfde cijfers op het traject Amsterdam naar Maastricht zegt dit iets.
Het werkelijk verhaal is veel mooier als de cijfers. De weg brengt ons van het dorre, kale, lege zuiden en midden van Namibia naar natte, bevolkte stuk aan het noorden. Al bijna 100 kilometer voor dat we bij de Okavango rivier zijn beginnen langs de weg nederzettingen te komen. Er lopen en zitten mensen langs de weg, er lopen herders met geiten of kuddes met koeien. Sommige nederzettingen hebben zelfs een school of zelfs een kliniek. De nederzettingen zien er onze ogen armoedig uit, rieten hutjes, soms lemen hutjes, af en toe betonnen huisjes. Maar er zijn ineens mensen langs de kant, de wereld bestaat helemaal niet meer alleen uit natuur, maar is bevolkt. Eigenlijk rijden we van een natuurgebied (gedomineerd door lege stukken en grote boerderijen) ineens het Afrika in zoals iedereen het kent van de televisie.
Aan het einde van de weg is Rundu, een armoedig plaatsje. We gooien onze tanken weer vol, een benzine station wat krioelt van de auto’s en de mensen. En zelfs een paar geiten. De weg en het parkeerterrein rond het benzine station bevat meer kuilen als het maanlandschap en is ook tegelijkertijd een busjes / taxi opstappunt. Ineens zitten we weer in de wereld, het leeft.
We rijden door naar de camp plaats, passeren een groot aantal nederzetting, en het leeft langs de kant van de weg van de activiteiten.
We kamperen langs de Okavango rivier, een mooie site, en na ons eten worden we nog verrast door een Afrikaans dans en zang voorstelling. Vijf vrouwen en twee mannen op de drum. Geweldige zang, bij het kampvuur. We zijn aangekomen in Afrika, de wereld is echt ineens anders, en zoals altijd cijfers zonder achtergrond is niets.
Mathilde wordt weer wakker, er gebeurt weer wat, er zijn mensen, cultuur, activiteiten.
Van Grootfontein naar Rundu is 251 kilometer, strakke asfalt weg, twee banen breed. Halverwege een “vetinaire gate”. Uitbraak van mond en klauwzeer in dit gebied heeft ertoe geleid dat er een strak regiem is. Vee mag niet verplaatst worden tussen verschillende gebieden – en dat geldt niet alleen voor levend vee, ook voor dood vee, vlees. Dus terwijl het wild overal kan rondtrekken worden de mensen gecontroleerd op het vervoer van verpakt, ingevroren vlees voor de braai. Lijkt overdreven maar eigenlijk is het geweldig, ze doen alles om de uitbraak te controleren om te voorkomen dat het wild ook besmet raakt.
Aan het begin klapt onze bed deel (een uitklapbaar deel van de camperwand waar, als we niet rijden het bed op ligt, met een tentdoek aan de bovenkant vast aan de camper en aan de onderzijde een plank) spontaan naar buiten. Met tachtig kilometer per uur zijn we dus ineens een meter breder met een plank en zeildoek als ballast ernaast. Gelukkig worden we gewaarschuwd door een passerende auto want het was ons niet opgevallen, kijken in de achteruitkijkspiegel is hier niet echt nodig, met tachtig kilometer per uur. Zou toch wel jammer zijn als dit deel van de camper afscheurt, dan hebben we geen bed. Maar wel een groot gat aan de zijkant van de camper van 2 bij 1 meter. Maar alles blijft heel, en nadat we alles vastgezet hebben beginnen we aan dit stuk snelweg – de afstand van Amsterdam naar Maastricht, op asfalt maar toch anders.
In totaal hebben we 197 tegenliggers geteld, dat betekend gemiddeld 8,2 tegenligger per tien kilometer. En omdat we zelf ongeveer 80 kilometer per uur rijden is dus in iedere 7,5 minuut 8,2 tegenliggers of iedere 55 seconden een tegenligger. Maar de bandbreedte is hoog, er zijn trajecten van 10 kilometer waar we maar drie tegenliggers hebben en die waar we er achttien hadden. Dus op het rustigste deel hebben we om de 2,5 minuut een tegenligger gehad. Maar de spreiding was niet te koppelen aan een traject, de drukke en minder drukke stukken wisselen elkaar af en er is ook geen reden te vinden waardoor de spreiding verklaard zou worden (er zijn geen dorpen, fabrieken en de tijd is zondagmiddag).
Bij meeliggers zijn de cijfers veel lager - hooguit een stuk of acht, maar die hebben we niet geteld, lagen buiten de scope van dit onderzoek.
Eigenlijk vertellen deze cijfers ons helemaal niets, behalve dat het rustig en slaapverwekkend is. Pas met een vergelijk van dezelfde cijfers op het traject Amsterdam naar Maastricht zegt dit iets.
Het werkelijk verhaal is veel mooier als de cijfers. De weg brengt ons van het dorre, kale, lege zuiden en midden van Namibia naar natte, bevolkte stuk aan het noorden. Al bijna 100 kilometer voor dat we bij de Okavango rivier zijn beginnen langs de weg nederzettingen te komen. Er lopen en zitten mensen langs de weg, er lopen herders met geiten of kuddes met koeien. Sommige nederzettingen hebben zelfs een school of zelfs een kliniek. De nederzettingen zien er onze ogen armoedig uit, rieten hutjes, soms lemen hutjes, af en toe betonnen huisjes. Maar er zijn ineens mensen langs de kant, de wereld bestaat helemaal niet meer alleen uit natuur, maar is bevolkt. Eigenlijk rijden we van een natuurgebied (gedomineerd door lege stukken en grote boerderijen) ineens het Afrika in zoals iedereen het kent van de televisie.
Aan het einde van de weg is Rundu, een armoedig plaatsje. We gooien onze tanken weer vol, een benzine station wat krioelt van de auto’s en de mensen. En zelfs een paar geiten. De weg en het parkeerterrein rond het benzine station bevat meer kuilen als het maanlandschap en is ook tegelijkertijd een busjes / taxi opstappunt. Ineens zitten we weer in de wereld, het leeft.
We rijden door naar de camp plaats, passeren een groot aantal nederzetting, en het leeft langs de kant van de weg van de activiteiten.
We kamperen langs de Okavango rivier, een mooie site, en na ons eten worden we nog verrast door een Afrikaans dans en zang voorstelling. Vijf vrouwen en twee mannen op de drum. Geweldige zang, bij het kampvuur. We zijn aangekomen in Afrika, de wereld is echt ineens anders, en zoals altijd cijfers zonder achtergrond is niets.
Mathilde wordt weer wakker, er gebeurt weer wat, er zijn mensen, cultuur, activiteiten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
