Le Treport - Courseulles-sur-Mer

Van de krijtrotsen naar de duinenrijen, een rit van een uur of drie. We volgen de kustlijn, maar wel grotendeels een paar kilometer landinwaarts. Een glooiend, ruim, landschap, afwisselend graan, maïs, aardappelvelden en wat veeteeltbedrijven. Er boven de langzaam draaiende wieken van de windmolens. Verspreid wat bomen, struiken, bosjes en af en toe een echt bos. De weg een rechte lijn, onderbroken door rotondes bij iedere dorpje. In de dorpjes wat slingeren, smalle straatjes met zebrapaden. En meestal ook pittoreske huisjes, pleintjes en wat winkeltjes. In de buitenwijken de bedrijven, loodsen.

Het raam open, de hand losjes op het stuur met een kilometer of tachtig toerend door het landschap. Een mooie snelheid waarbij je ook nog rustig om je heen kan kijken. En in deze camper zit je ook hoog boven de weg, het uitzicht is hierdoor veel weidser als in een auto. We kijken over de schuttingen de tuintjes en de privélevens in. Achter ons soms een staart van wagens met haast, ze snakken om erlangs te gaan maar door tegenliggers, doorgetrokken strepen, bochten of heuvels met beperkt zicht lukt dat niet. Uiteindelijk passeren ze om direct erna hun snelheid op te voeren om van ons af te komen. Maar in het volgende dorp staan ze gewoon voor ons bij het enige stoplicht wat er is.

Heerlijk om gewoon de voorkant van de file te zijn en je er niet druk over hoeven te maken. Alle haast en stress zit achter ons, wij kijken naar voren, naar het glooiende landschap.

De overgang van kustvorm wordt pas echt duidelijk als we bij Le Havre de monding van de Seine passeren. Een enorme brug (pont de Normandië) over de rivier. Eigenlijk zelfs twee bruggen achter elkaar, een steile klim naar minimaal vijftig meter hoogte, een daling en weer zo een klim. Helemaal losstaand in de vlakke monding van de rivier, twee hoge pilaren. Langs de kant van de weg een fiets/voetpad zonder afscherming van het verkeer. Vrachtwagens omhoog kruipend. En ook in ons campertje moet ik terugschakelen van de zes naar uiteindelijk de vier om voldoende toeren te houden. Het uitzicht is groots en het landschap veranderd naar meer continue bewoning, veeteelt, minder glooiend.

In Caen ons eerste bezoek aan een winkelcentrum met een Carrefour erin voor wat kleine boodschapjes. En dat is nog niet zo makkelijk in zo’n grote winkel. Je zoekt naar wat spek, om uit te bakken bij de eieren. Vind de koelvitrines met vleeswaren. Maar na vijftig meter heb je vijftien meter verschillende soorten ham, tien meter salami, tien meter rosbief gezien maar nog geen plakje ontbijtspek kunnen ontdekken. En als die eenmaal gevonden is zijn er ook direct tien verschillende soorten met elk vijf verschillende hoeveelheden per verpakking. De keuzestress slaat direct toe. Daarna op zoek naar iets simpels als een pot augurken, de halve winkel (toch gauw twee voetbalvelden groot) moet doorkruist worden.

Eigenlijk zou een kaart met een routeplan verplicht moeten zijn. Net zoals we nu rondrijden in Frankrijk, zonder tomtom op de kaart navigerend. Ook dat gaat soms fout maar er is in ieder geval richting. Deze winkel is zonder kaart en goede planning onmogelijk te doorgronden – vooral als je niet weet wat augurk in het Frans is en vragen daardoor onmogelijk is. En we zijn niet de enige met dit probleem, in de gangpaden lopen medewerkers van Carrefour artikelen te scannen en in tassen te het doen. Zodat de klant de boodschappen bij een “drive in” balie kan afhalen. Dus er zijn meer mensen welke weinig zin hebben in het zoeken van artikelen. Ze laten het gewoon door de winkel doen. Dus eerst worden de artikelen uit de doos in het schap gelegd en dan vanuit het schap in een zak voor de klant. Zou toch slimmer moeten kunnen. Zonder winkel, rechtstreeks orders verzamelen vanuit de doos.

We komen aan op een echte camping, een heuse receptie, verhuur van huisjes en een zwembad. En een hoek met ruime plekken voor campers, eigen grasveldje, stroom en water. En na ons te hebben geïnstalleerd lopen we direct naar de zee. Het strand is niet zo breed, maar geel zand zonder rotsen is wel een echt strand. Spelende kinderen, met een bal, schep of zijn handen in het zand. Daarnaast oudere mensen, zittend of liggend op een handdoek of meegebracht laken. Soms spelen ze met de kinderen maar meestal niet. Ze kijken ernaar om ze te bewaken. Of als er geen kinderen zijn kijken ze gewoon om zich heen. Daarnaast wat jongeren, groepjes bij elkaar, pratend, lachend. Iedereen in badkleding, zwembroek, badpak of bikini. Soms met een T-shirt eroverheen.

Wat verder, na een stuk zand met aangespoeld en stinkend zeewier, zijn ze aan het zwemmen, rennen of spelen in het water. Een lekker zonnetje, zachte zeewind maakt het helemaal af. Daarnaast lopen ze langs het strand op een breed, licht slingerend wandelpad. Versierd met vlaggen, foto’s en korte beschrijving van andere landen. Zo valt er bij de Griekse vlag te lezen hoeveel inwoners Griekenland heeft, waar het ligt, met een foto van een Grieks dorp erbij. Compleet zinloze, educatief verantwoorde, teksten welke door niemand bekeken worden.

Daarachter, direct aan het wandelpad staan huizenblokken. Drie, vierhoog, inpandige balkonnetjes, met glas afgeschermd tegen de zeewind. Hier en daar een eettafel waaraan bewoners zitten te eten of te drinken. Lelijke jaren zestig bouw, kleurloos, klein. En dat kilometerslang, af en toe onderbroken waardoor de woonwijk erachter is te zien. Een beetje troosteloos strand.

Een strand waar de Canadezen in 1944 aan land kwamen om Europa te bevrijden. En de eerste dag 340 doden en 750 gewonden vielen.