Enroute (Domfront) - Saumur

Wakker worden, door het raampje vanuit bed naar buiten kijken, grijs. Laaghangende bewolking met duidelijk plekken in de omgeving waar het al regent. Uit bed, aankleden en naar buiten, koud. Een slecht begin, maar voor een reisdag maakt het niet zoveel uit. Dus in de camper ontbijten, douchen, wassen en binnen half uur de wagen starten. Enroute naar de volgende plek.

Ook het mooie Franse land kleurt triest bij deze regen, we verlaten de lokale wegen. Nemen de directere route national en maken grote vorderingen. De wegen vrijwel leeg, wat ook niet vreemd is, het is namelijk zondagochtend tien uur. De ruitenwissers aan, de weg nat en met plassen, grijze lucht en om ons heen de uitgebloeide zonnebloem of kale omgeploegde velden. De kilometers gaan snel voorbij, maar het is niet enerverend.

Rond halftwaalf passeren we de Loire, drie bruggen, bij een typisch Frans stadje. Op de parkeerplaats in het midden stappen we uit om het te verkennen. Met de paraplu op lopen we langs de rivier. Een restaurant (met terras) is open. Met parasols tegen de regen zit er niemand in de kou, en ook binnen is het nog leeg, we gaan verder. Verder lopend komen we alleen andere door de regen verzopen toeristen tegen, een Boulangerie en een Patisserie. Verder zijn vrijwel alle ramen geblindeerd en de winkels gesloten.

Midden op het dorpsplein is de Tabac natuurlijk wel open, we besluiten een koffie en thee te nemen. We stappen meteen een heel andere wereld in. Het is druk, lokale bewoners in drukke gesprekken, stevige woordenwisselingen, hard gelag. Elkaar begroeten met zoenen alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben. Anderen gewoon aan een tafeltje de krant lezend. Een grote rij bij de verkoop van tabakswaar, staatsloten, lotto, krasloten en paardenrace gokkasten. De tafels en bar vol met wijn, bier en kir. De stemming uitbundig en vrolijk – zondag ochtend kwart voor twaalf in een klein stadje aan de Loire.

Nergens iets te zien van de spanningen in Frankrijk, de blanke autochtoon viert de zondag zoals ze waarschijnlijk al decennia doen. Om elf uur even naar de bakker voor verse croissants en daarna naar de Tabac om de krant te halen, wat te gokken, paar wijntjes met kennissen te nemen en in de auto naar huis voor het middagmaal. Om daarna met een heerlijke middagroes te gaan rusten. De drank vloeit rijkelijk, de stemming vrolijk en er wordt ruim gegokt.

Wij sloffen terug naar de woonhut en nemen tijd voor werkoverleg. De kaart en reisboeken op tafel. Onze gisteren bepaalde overnachtingslocatie is nog een uur rijden. Dan staan we dus om 13:00 uur al op een plek, waar niet zoveel te doen zal zijn. We hebben drie opties. Terug naar de Tabac, fles wijn bestellen en ons aanpassen aan de fransen. Uurtje rijden bij een boer gaan staan en de middag nietsdoen met de kans dat we ons gaan vervelen. Verder rijden zodat we pas rond een uur of vier op een plek aankomen. We vinden een wijnboer op drie uur rijden met een parkeer plek om te staan en kiezen voor deze optie.

Rond drie uur staan we op die parkeer plek, de boer is niet thuis, het regent nog steeds. De boerin komt thuis, de grote honden uit de kennel worden losgelaten en komen ons begroeten. Ook een passerend klein, grappig hondje meldt zich bij onze camper voor aandacht. Verder staan we alleen.

We lezen een boek, eten wat, totdat het donker genoeg is om te slapen. Misschien hadden we de eerste optie moeten kiezen. Dronken worden in een bar met plastic tafeltjes, herrie, Tv-schermen met paardenrace en gevolgd door een lunch tot een uur of drie uur in het enige restaurant van het dorp. Daarna hadden we wel kunnen zien waar we de nacht doorbrengen, hoever we nog konden rijden, of gewoon op de parkeerplaats in het dorp blijven staan om onze middagroes uit te slapen voordat we verder zouden gaan.

Maar zover zijn we nog niet aangepast aan deze cultuur, misschien over een paar weken. Nu zijn we nog te Hollands. Dus staan we in de regen, alleen op een parkeer plek, bij een wijnboer, mooi uitzicht over de wijnvelden.

PS. We Stalin Saix, kilometer of vijftig van Saumur.