Mumbai - Aurangabad; Treinreis

Mumbai -Aurangabad, 27 oktober 2018

Bruine leren stoelen, vijf in een rij met een gangpad tussen de derde en de vierde stoel. Vijfentwintig rijen en dus ook drie en zeventig Indiërs en twee europeanen. Of waarschijnlijk wat meer Indiërs omdat er een aantal kinderen op de schoot zitten. De achterkant van de stoelen zijn ook bruingeschilderd en de gordijntjes voor de ramen zijn ook in deze kleur. De wanden van formica, nephout van een lichte kleur, daarboven de kofferrekken welke volledig beladen zijn. Het plafond is een grote donkere aluminium koker, in het midden twee rijen TL balken met koud wit licht en aan de zijkant gaten waar koude lucht uitkomt. Om de paar meter aan het plafond een kleine ventilator welke de koude lucht naar beneden stuurt.

De treinstoellen zijn net te klein en waarschijnlijk ook al twintig jaar oud. Maar het is wel gemoedelijk, er wordt veel gekletst, mensen zijn vrolijk, niemand is aan het werken, luistert naar muziek of zit te spelen op zijn telefoontje. Er lopen continue verkopers door het gangpad, kranten, blaadjes, broodjes, thee, popcorn of een power bank om te huren om je apparaten op te laden. De vloer wordt, tijdens de tocht, af en toe gesopt met desinfecterend schoonmaakmiddel, met een lucht of we in een ziekenhuis zitten.

De reis in deze eerste klas AC Wagen duurt zeseneenhalf uur, totaal driehonderd zestig kilometer, deels over enkelspoor, langzaam en wachtend op een tegenligger om te laten passeren.

De zon begint al weer lange schaduwen te geven over het land. Heuvelachtig, af en toe wat hogere rotsen. Begroeit met geel gras, wat groene bosjes, onkruit met hier en daar een bewerkt veldje. Een rijstveldje, wat groenten, weinig tot geen veeteelt. Eigenlijk zou het overal kunnen zijn, weinig dorpjes, steden of mensen te zien.
Vanochtend om zes uur, bij de opkomende zon in Mumbai, waren de straten ook nog rustig. We worden in de lobby opgehaald door Naina, een zestig jaar oude vrouw, of eigenlijk meer dame. Gekleed in tradionele grijze sarong met een gekleurde sjaal begeleid ze ons op een ochtend tripje. We rijden over vrijwel lege wegen, met de zachte lucht van de opkomende zon, door de straten. De gebouwen waar we langsrijden zien er nu anders uit als overdag. Er is ruimte om ze te zien.

De victoriaanse gebouwen, het fort, het treinstation, de marine basis, bibliotheek zijn nu niet meer verstopt achter de drie rijden dikke vrachtwagens, bussen en taxis. Daarnaast prachtige art deco, Franse vila’s, moorse en islamitische bouwstijlen. De overdag lelijke, verkrotte wijken, dicht op elkaar staande vijf hoog en vijftig jaar oude woonhuizen blijken mooi te zijn. Binnen een jaar of tien zal het weg zijn, vervangen door torenflats en brede wegen.

Onze eerste stop is het verdeelcentrum van de kranten. Een straat, midden in het centrum waar de dertig verschillende kranten uit vrachtwagens worden geleverd. Op de grond zittend worden de kranten verdeeld, samengevoegd en in bezorgwijken verdeeld. En uiteindelijk ochterop fietsen geladen, niet in krantentassen, maar gewoonals stapels. Een geweldige logistieke operatie, honderden bezorgers, bezig op straat, vlak voor de verkeerschaos losbarst. Naima verteld dat ze vroeger een boekenwinkel had waar een van haar medewerkers niet kon lezen maar wel ieder boek kon vinden. Waarschijnlijk kunnen deze krantbezorgers ook niet lezen, gezien hun leeftijd.

Daarna de bloemen. Ook weer een vroege gebeurtenis, vanuit de omgeving komen honderden kwekers naar een straat met alle denkbare bloemen in manden en kratten. Ook hier gewoon op straat – voor de winkeltjes – welke rond tien uur opengaan. Ze zetten hun waar op de grond, zitten er tussen. De gewone bloemen worden per kilo verkocht. De bijzondere per stuk. Ook bloemstukjes, bloemenkettingen, armbanden worden verkocht maar ook gemaakt. Op de grond zittend, tussen de kleuren van de bloemen, wordt alles met de hand geknoopt.

De verkoop is niet voor particulieren, de bloemen gaan hiervandaan naar de winkels, marktjes. Het is hier druk, zoals overdag kan je er bijna niet door heen lopen, vrouwen en mannen met kratten op hun hoofd worstelen zich erdoor heen, er wordt geduwd en getrokken.

Naima schreid op haar slippers er door heen. Pakt bloemen op en legt uit hoe ze heten, voor welke gebruik, waar ze naar ruiken. Ondertussen worden we bijgepraat over het hindoeïsme, dat elementen van de natuur, zoals de koe welke zijn melk geeft of het vuur wat warmte geeft, iets aan teruggegeven wordt. Met bloemen en gebeden. En ieder bloempje wordt ergens voor gebruikt. En de markt is een kleurenzee. Ze doet overal een praatje, iedereen heeft de tijd voor haar. Alsof iedereen haar kent.

De derde stop kunnen we kiezen tussen een tempel en de vismarkt. We kiezen de tempel maar eindigen op de vismarkt. Hier komt de vis rechtstreeks uit de bootjes aan de wal en wordt per opbod verkocht. Een grote vis, kilo of twintig kost ongeveer tien euro. Om daarna naar marktjes, winkels of bedrijven te gaan en in stukjes verder verkocht te worden. Tientallen, hoofdzakelijk vrouwen welke bieden op de vis, welke daarna in maanden op het hoofd verder worden vervoert. Bakken met de meest vreemde vissen, haaien, visslangen, platvis, lobster, krab. En veel garnalen, ter plekke op het asfalt, tussen de kraaien, vliegen, katten worden ze gepeld. Een echte visafslag alleen dan volledig ongecontroleerd, honderden bootjes, duizende kopers en tonnen vis op een betonnen steiger in de zee.

Een beetje misselijk van de vislucht, op de nuchtere maag, na drie uur rondrijdend in een schitterend ontwakend Mumbai nemen we afscheid van onze voorgangster in de lobby van ons Hotel. Haar laatste wijsheid was “hard working people start early”, het laatste doelend op de kantoren welke om negen uur vollopen. Staande op de marmeren vloeren, naast een geweldig bloemstuk, de schilderen en kunststukken in de ruime lobby van het Taj Mahal hotel nemen we afscheid met een gemeend “Namaste”.

We nemen ook afscheid van Mumbai, tekort, nog enorm veel niet gezien. Of gehoord. Op weg door de drukke straten, met continue files, toeterende auto’s en honderde brommers naar het station. Het laatste taxi ritje van vier kilometer duurt ruim half uur.

De trein rijdt eindelijk het station van Aurangabad in. Aan de lange rit komt een einde. Het is bijna negen uur in de avond en we zitten al zeven uur op een plakkende te nauwe stoel na de mooie ochtend. De felle witte TL verlichting binnen in de coupe maakt de buitenwereld donker en onzichtbaar, zodra we uitstappen zien we pas dat het druk is. Dikke rijen mensen in een donker station, afhalers, verkopers en de treinreizeigers uit de dertig wagons op weg naar de uitgang. Wij zoeken onze weg naar het Hotel, een frisse douche en laat diner.