Aurangabad; Ajanta caves

Aurangabad, 28 oktober 2018

Voor het vrijwel enige stoplicht in Aurangabad stopt de auto ermee. De motor valt stil, en ondanks verwoedde pogingen van onze chauffeur is hij niet meer werkend te krijgen. Zodra het licht op groen springt schieten de auto’s, motoren, brommers en vrachtwagens luidt toeternd rakeling langs ons. Uitstappen is geen optie, we kunnen alleen hopen dat ze niet achterop knallen, wat met de snelheid en het rijgedrag van dit land niet zou verwonderen. De chauffeur probeert van alles, maar een motor welke niet start gaat het niet eens doen. Gelukkig loopt de weg licht naar beneden en komt de auto in zijn vrij langzaam, door ons gewicht, in beweging. Met anderhalve kilometer per uur slaan we rechtsaf, voor drie banen, dus vier rijen optrekkende auto’s, langs.

Aan de overkant, in een zijweg, langs de kant eindigt onze rit. De chauffeur opent de motorkap, en gaat iemand bellen. Hij spreekt geen woord engels, en na een paar minuten beluiten we onze eigen weg te zoeken.

Dat de wagen ermee stopt is eigenlijk niet zo vreemd, gezien de omstandigheden en het rijgedrag van de vieren half uur dat we met deze chauffeur in zijn auto zaten.

Het doel van onze lange treinreis naar Aurangabad was niet dat dit een bezienswaardige stad is. Het is gewoon een lelijk oord, anderhalf miljoen inwoners in een industriestad met geen enkel centrum erin. Paar brede asfalt wegen, vol kuilen en gaten langs de weg lelijke winkels en kantoorpanden, geen stoep, regelmatig of enig systeem. Gewoon de chaos van niet planmatig bouwen en enorm achterstallig onderhoud. Af en toe een zijweg, maar dat ziet er meestal nog minder uit. Geen asfalt meer, zand, kuilen en stenen.

De enige reden waarom we hier zijn is de documentaire van Joanna Lumley. Een engelse TV ster welke onder andere een serie gemaakt heeft over India, zelf daar geboren en dan met haar echte engelse aristocratische humor teruggaan. En daarin staat ze aan de rand van grotten vol met boeddhistische opgraving en beschrijft die alsof dit een van de grootste wereldwonderen is. Uiteindelijk zijn er twee, die waar de documantaire overgaat is in Ellora (die is voor morgen gepland). De andere is in Ajanta, volgens de gidsen de mooiste dus dat is ons doel van vandaag. En volgens google is dat maar 101 kilometer van ons Hotel. In werkelijkheid klopt die afstand alleen staat er niet bij dat dit wel drie uur rijden is – bij normaal rijgedrag.

De weg is tweebaans asfalt, althans dat was de bedoeling. Maar als twee tegenliggende auto’s een brommer passeren past het net niet in twee banen. En dat geldt dus ook bij een tuctuc, of motor, of twee brommers welke elkaar inhalen. De weg is te smal en de snelheidsverschillen te groot. Daarnaast zijn ze de weg aan het verbreden en zijn er grote delen opgebroken, versmalt of zonder asfalt. En onze chauffeur, maar niet de enige, snapt dit nog niet helemaal. Hij wil de rit nog steeds in twee uur doen. En de techniek die gebruikt wordt dus extreem dicht achter je voorganger rijden, en dan zover als mogelijk op de andere baan. Bij een tegenligger op het laatste moment terug naar de eigen baan. En anders gewoon hard toeteren en er langs proberen te gaan. Nog nooit zo vaak in de angstige ogen van een snel naderende tegenligger gekeken. Om op het laatste moment voorlangs naar de eigen baan te schieten. Een soort continue kamikaze act. Met veel toeteren en geflikker met grote lichten en af en toe remmen en toch weer achter de wagen te schieten.

Op de heenweg redden we het in twee uur en dertig minuten met een gemiddelde hartslag van tweehonderd.

En tijdens het lopen door de grotten zakt die gewoon weer naar normaal. Grotten, uitgehakt uit de rotsen, in een prachtige kloof in de bergen. Van binnen beschilderd en uitgehakt met boedha beelden, beesten en andere boedha verschijningen. De oudste al 2.200 jaar oud, de nieuwste 1.500 jaar – van ruim voor onze jaartelling tot begin van de middeleeuwen . Echt een enorme prestatie, in een donkere grot, bij licht van vuur, zonder moderne technieken of verf wanden te beschilderen of beelden uit de muur te hakken en te schuren tot mooie gladde figuren. Ongelooflijke prestatie vooral als je probeert te begrijpen waarom men dit ooit gemaakt heeft. Jarenlang in een grot dit soort beelden maken. Totaal zijn er 30 grotten naast elkaar. De schilderijen bijna weg, de beelden deels nog intact. Op blote voeten naar binnen en staan op plaatsen waar dit ooit gebeurt is. En dan naar buiten, achtendertig graden, stukje lopen en de volgende grot, denkend aan de monniken welke hier toen hebben gelopen.

Op de terugweg naar ons Hotel lijkt 2 uur 15 minuten haalbaar, totdat de motor stopt. En niet meer start. Continue terugschakelen en vol doortrekken tot het maximale toerental, op een zandpad met kuilen van een meter in een normale oude toyota busje, is ineens genoeg.
We laten onze chauffeur en zijn wagen achterons. We lopen door straten, wijken. Vragen de weg naar ons hotel aan mensen welke geen woord engels spreken. Een kaartje met de naam van het hotel in het Sanskriet had geholpen maar dat hebben we niet bij ons. Na wat geslingerd te hebben door wat tegenstrijdige of onduidelijke richtingen, strompelen we ons Hotel in, rechtstreeks naar het zwembad en het terras voor een koud biertje.