Ooty - als filmster met de trein

Ooty, 6 november 2018

Een reis door een land is deels een reis in het verleden. Zo ook in Ooty, of eigenlijk Udagamandalam zoals de “Toda”, de oorspronkelijke bewoners, het noemde. Een kleine stam, welke in de bergen leefde van de melk van de heilige buffels, rijst, wat groenten. Met eigen geloof waarin de heilige melkman de priester was en de buffel zelfs voor de man was geschapen.

Na een oorlog tussen de koning van Mysore en de Engelse, welke wonnen, is dit gebied overgedragen aan de British East India Company in 1799. En de Engelse vonden het mooi, hoog gelegen op 2.200 meter, grote bossen op groene heuvels, riviertjes en beekjes met heerlijk fris water. En heerlijk fris in het hete tropische klimaat in de rest van India.

Met een dagtemperatuur rond de vijfentwintig graden en een nachtemperatuur rond tien was het voor hun alsof ze thuis waren.
Voor ons is het te koud, in een enkelsteens hotel kamertje is dit in de avond niet echt behaaglijk. We hebben een houtkachel in de slaapkamer maar in die lucht slapen is ook niet echt gezond. We huren een klein electrisch kacheltje om te overleven. De medewerkers vinden dit wat vreemd maar zelf lopen ze met jas en wollen muts op in de avond het eten te serveren.

Maar de Engelsen vonden het hun paradijs in India. Dus importeerde ze thee, eucalyptus bomen, wortelen en boontjes om te verbouwen. Bouwde koloniale huizen, kerken een paardenrenbaan, een golfbaan en prachtige parken. En natuurlijk, zoals overal, bouwden ze een spoorverbinding, vanuit de bergen naar de kust, voor de handel.

Van het koloniale stadje is niets meer over maar het enkelspoor treintje rijdt, vanaf 1908, nog iedere dag vier keer. In twee delen gaat het van 2.200 meter naar 400 meter hoogte over een enkel spoortje van een meter breed. Met een hellingshoek van 8%, 46 kilometer, 108 bochten, 16 tunnels en 250 bruggen duurt het ritje bijna vijf uur. Het is een van de laatste oudste in gebruik zijnde enkelspoor treintjes van de wereld.

Wij reizen het eerste deel (diesel locomotief, tweede deel is nog stoom) in de nog oorspronkelijke 110 jaar oude wagon. Houten wanden, met kleine glazen raampjes welke naar beneden kunnen, twee bankjes, iedere vier krappe zitplekken, met leren zitting tegenover elkaar. Geen middenpad maar een deurtje per twee bankjes om in en uit te stappen, wat door de treinmanager wordt gesloten voor vertrek. Achterop een mannetje met een vlag welke seinen geeft aan de machinist, welke heuvelopwaarts de trein duwt, dus niets kan zien.

De bergen zijn nu geen bossen meer. Het zijn prachtige groene theeplantages golvend over de heuvels, hoge eucalyptus bomen en dorpen met kleurige huisjes geplakt tegen de bergen. Geen plekje is niet gebruikt. Ongelooflijk, industrieel erfgoed, gebouwd in een tijd dat er nog weinig machines waren. Niet gebouwd om snel te vervangen, zoals alles wat nu wordt gemaakt, maar gebouwd voor lange tijd, oerdegelijk gietijzer, geimporteerd per schip uit het victoriaanse koninkrijk. Het is een leuk ritje, mooi uitzicht, natuurlijk engelse medetoeristen en we maken nu deel uit van de oude engelse geschiedenis.

Een verder verleden is dat het vandaag Diwali is – het belangrijkste hindoestaanse festival. Het betekend ‘rij van lichtjes’ en er wordt gevierd dat er light, goedheid en kennis is. Ontstaan, 1.500 jaar terug als het oogstfeest en gevierd overal in Azië. Nu een groot feest, vijf dagen voorbereiding, veel gebouwen verlicht en iedereen vrij. Een vrolijk gebeuren wat tegenwoordig vooral gevierd wordt met vuurwerk. Sinds gisteren avond zitten we in een soort oorlogsgebied, in de nacht was er een wapenstilstand, maar vanaf zes uur in de ochtend is het de hele dag verder gegaan. Een soort oud en nieuw, op 50% intensiteit maar wel vrijwel onafgebroken doorgaat.

Daarnaast kleed men zich mooi voor het feest, vooral de vrouwen lopen in mooie gewaden, kleurige zijde, met gouddraden erin geweven en dan ook gouden sieraden, oorbellen, armbanden en kettingen om. In het haar bloemen slingers. En omdat men toch wat moet doen zo’n dag gaan ze naar de tuinen. En wat is er leuker om dan met je telefoon selfies, geposeerde foto’s of groepsfoto’s te maken. En dat doen ze niet alleen maar met zijn allen tegelijk. Het resultaat is een soort Vondelpark op een warme dag, waar op ieder vrij stukje gras een tourist ligt, maar dan vol fotograferende en poserende mensen. De botanische tuinen zijn mooi, bloemrijk, angelsaksisch met strakke lijnen en prachtig geknipde buxus hagen, prieeltjes en bruggetjes. Maar nu vol met op hun werkdag vrije mensen met een camera in hun telefoon.

Wij sloffen er door heen alsof we van een andere tijd komen. Ons hoofd zit nog in het treintje maar daar worden we nu ruw uitgewekt. Iedereen wil met ons op de foto. Als een beroemde filmster welke gespot is worden we benaderd voor een foto. Gezinnetjes met kinderen of groepjes jongens. De eerste keer lijkt het alsof ze wat van ons willen, een groep van zes jongens, twintig of jonger, welke om je heen gaan staan is wat bedreigend. Maar doel is midden tussen de vijf te gaan staan, te lachen en dan neemt de er eentje een foto en dan wisselen. Of iedere jongen apart, een voor een. Tientallen foto’s, waarschijnlijk zijn we nu de hit op de lokale facebook pagina’s. Je telt niet mee als je geen foto met ons hebt.

Zo is reizen toch ook een deel van de huidige wereld, ook al snap ik er wel wat minder van. Op de foto willen met een wildvreemde. Nu waren we wel de enige europeaan, in de enorme drukte in het park, in de straten.