Kochi - een haven
Door: JoepJ
08 November 2018 | India, Kochi
Kochi, 8 november
Alleen de havens zijn ons trouw (een mooie zin van Slauerhoff). Ook wij verlangen naar een haven, na Mumbai, zijn we door het binnenland getrokken, bossen, boeren en bergen. Maar de zee, wind, kroegen, toeristen en de drukte ontbrak, en lonkt.
We verlaten ons engelse cottage stijl hoteltje met een paar kamers, een prachtige bloementuin met een echt prieeltje om in te zitten en een oldtimer in de open garage. Ook de eetzaal, onze kamer, de tuin en de gangen zijn volledig ingericht met antieke meubelen en memorabilia. De eigenaar past ook echt in deze setting. Onze chauffeur, welke in zijn auto op het parkeerterrein slaapt, mag de toilietruimte in de ochtend niet gebruiken want die gaat op slot. De engelse aristocratie bestaat dus nog steeds, na zestig jaar onafhankelijkheid is onze chauffeur nog steeds een bediende.
Vroeg in de morgen gewekt, koud in een kamer zonder verwarming. En na het ontbijt, eenzaam als enige gasten in koude eetzaal, een gebakken ei, watermeloensap en papaya, verlaten we de bergen. De bebouwde hellingen, prachtige theeplantages en het leuke treintje laten we achter ons. De enorme dieselwalmen, welke tussen de pieken blijven hangen als een soort grijze deken, zullen we niet missen. Eigenlijk is iedere grote plaats in India welke we gezien hebben aan het stikken in deze dieseldampen. En hier in de berg begint dat echt op te vallen.
Onze rit, vol haarspeldbochten en tegemoetkomend bus verkeer, is een soort russische roulette. In ieder bocht is het afwachten of er een auto in de buitenbocht toch weer even voorbij gaat. Na deze rit stappen we over in de trein. Heerlijk relaxed, door de rijstvelden, palmbomen, dorpjes rijden we naar Kochi. Onze chauffeur rijdt met de auto door.
Eigenlijk is het gewoon een soort “Top Gear”, de auto versus het openbaar vervoer. De chauffeur is eerder op het aankomst station als wij, alleen vertrokken wij twee uur later en hebben rustig gezeten. De trein wint, vinden wij.
Einde van de dag, een koud biertje en wijntje, na anderhalve week zonder. En een maaltijd in een restaurant met andere gasten, muziek en een zacht zeewindje. En een geweldig mooi hotel, een binnenplaats, hoge kamers met houten plafonds met een fan, dikke muren. Gerestaureerd oud koloniaal gebouw met vriendelijk bediening.
De temperatuur is in de ochtend, na een zweterige nacht, weer gewoon dertig graden en de wind vanuit de Indische oceaan voelt heerlijk aan.
We sloffen de halve dag zonder kaart of doel door de straatjes van het oude Kochi, een eiland, volledig volgebouwd met laagbouw, oud, deels vervallen maar ook vol met oude kolonialen gebouwen welke gerestaureerd zijn als hotel. Een fort, paar kerken, synagoge, museum, nederlandse begraafplaats en paleis. Maar vooral zijn er leuke straatjes met winkeltjes, restaurants met zelfs een biertje of wijntje en zelfs echte koffie. En er lopen gewoon toeristen op straat. Het begint, na anderhalve week gereist te hebben door India na vertrek uit Mumbai, eindelijk op vakantie te lijken.
Aan de zee drogen de vissers hun netten, zoals ze dat al honderd jaar doen, op een hele aparte manier, foto’s hiervan zijn wereldberoemd, maar in de werkelijkheid valt dit tegen. Op de achtergrond staat nu een container terminal en op de voorgrond vis winkeltjes of souvenier verkopers. Maar de achteraf steegjes zijn vol met winkeltjes met antiek, sieraden en kunst. En op straat worden we ook weer continue gevraagd of we een winkel willen bezoeken, een tuc-tuc willen als vervoer of gewoon een praatje willen maken. Er zijn oude straatjes, met vervallen krotten, oude winkeltjes en bedrijven waar nog handel wordt gedreven in specerijen. Zakken van vijftig kilo met uien, pepertjes, kruiden worden nog aangevoerd in vrachtwagens voor de handel. Winkels vol – niet voor de toerist maar als groothandel.
En er is een museum in het oude nederlandse paleis, met mooie wandschilderijen, tekeningen en kaarten van nederlanders uit 1600. Het museum is ook onderdeel van het lesprogramma en juist als we binnengaan komt er een klas naar buiten. De jongetjes, leeftijd van 8 tot 12, in donker blauwe broeken en licht blauwe overhemdjes. En de meisjes in een donkerblauw jurkje komen naar buiten. Een jongetje wil handje schudden. Daarna willen ze allemaal – en een schoolklas is hier dus gewoon tweehonderd kinderen groot, welke allemaal in de rij gaan staan voor ons. Handje schudden, “hello mister/miss, where are you from/what is your name”, is wat we een kwartier horen, terwijl ze niet op het antwoord kunnen wachten.
Het museum geeft inzicht in de geschiedenis van het plaatsje. Ontdekt door Vasco di Gama, een portugese zeevaarder welke de weg naar het verre oosten onder Afrika ontdekte als tegenhanger van Columbus welke het probeerde via de west, in opdracht van de spanjaarden en strandde in Amerika inplaats van in het verre oosten. Na een portugese kolonie wisten de Nederlanders dit over te nemen, en uiteindelijk werden die verdreven door de Engelse.
We zwalken door straatjes. Het is relaxed, we worden nergens lastig gevallen. Het lijkt eigenlijk op toeristen plaatsjes in Indonesië, maar dan wel van dertig jaar terug. Een Ubud, Kuta of Yogyakarte uit een ver verleden, verrassend. We drinken nog wat in het enige vijfsterren hotel van de stad,een gerestaureerd deel van het fort, met lauwe wijn. Maar aan de wand kaarten van de VOC, ingelijst en achter glas. Misschien wel orgineel. Hollandser kan het niet worden in India.
Voor we weer vertrekken naar de binnenlanden – met alleen glaasje water bij het heerlijke eten, en borreltje voor het slapen – kopen we wat drank. We doorzoeken het internet, proberen een adres wat niet te vinden is, zoeken verder in de online wereld. Haken af en vragen uiteindelijk – beetje beschaamd – aan de hotel manager een adres. Zijn antwoord was simpel, vraag het aan iedere tuc-tuc chauffeur en die weet waar het is. En dat werkte, vlak bij hotel, is een liquerstore, een krot met een ingang waar je normaal niet naar binnen zou gaan, een stalen hek, een grote groep Indiërs in de rij, maar voor ons is er een aparte rij. Kopen rum en (indiase) whisky.
De havens zijn ons trouw gebleven, drank, historie en roering.
Alleen de havens zijn ons trouw (een mooie zin van Slauerhoff). Ook wij verlangen naar een haven, na Mumbai, zijn we door het binnenland getrokken, bossen, boeren en bergen. Maar de zee, wind, kroegen, toeristen en de drukte ontbrak, en lonkt.
We verlaten ons engelse cottage stijl hoteltje met een paar kamers, een prachtige bloementuin met een echt prieeltje om in te zitten en een oldtimer in de open garage. Ook de eetzaal, onze kamer, de tuin en de gangen zijn volledig ingericht met antieke meubelen en memorabilia. De eigenaar past ook echt in deze setting. Onze chauffeur, welke in zijn auto op het parkeerterrein slaapt, mag de toilietruimte in de ochtend niet gebruiken want die gaat op slot. De engelse aristocratie bestaat dus nog steeds, na zestig jaar onafhankelijkheid is onze chauffeur nog steeds een bediende.
Vroeg in de morgen gewekt, koud in een kamer zonder verwarming. En na het ontbijt, eenzaam als enige gasten in koude eetzaal, een gebakken ei, watermeloensap en papaya, verlaten we de bergen. De bebouwde hellingen, prachtige theeplantages en het leuke treintje laten we achter ons. De enorme dieselwalmen, welke tussen de pieken blijven hangen als een soort grijze deken, zullen we niet missen. Eigenlijk is iedere grote plaats in India welke we gezien hebben aan het stikken in deze dieseldampen. En hier in de berg begint dat echt op te vallen.
Onze rit, vol haarspeldbochten en tegemoetkomend bus verkeer, is een soort russische roulette. In ieder bocht is het afwachten of er een auto in de buitenbocht toch weer even voorbij gaat. Na deze rit stappen we over in de trein. Heerlijk relaxed, door de rijstvelden, palmbomen, dorpjes rijden we naar Kochi. Onze chauffeur rijdt met de auto door.
Eigenlijk is het gewoon een soort “Top Gear”, de auto versus het openbaar vervoer. De chauffeur is eerder op het aankomst station als wij, alleen vertrokken wij twee uur later en hebben rustig gezeten. De trein wint, vinden wij.
Einde van de dag, een koud biertje en wijntje, na anderhalve week zonder. En een maaltijd in een restaurant met andere gasten, muziek en een zacht zeewindje. En een geweldig mooi hotel, een binnenplaats, hoge kamers met houten plafonds met een fan, dikke muren. Gerestaureerd oud koloniaal gebouw met vriendelijk bediening.
De temperatuur is in de ochtend, na een zweterige nacht, weer gewoon dertig graden en de wind vanuit de Indische oceaan voelt heerlijk aan.
We sloffen de halve dag zonder kaart of doel door de straatjes van het oude Kochi, een eiland, volledig volgebouwd met laagbouw, oud, deels vervallen maar ook vol met oude kolonialen gebouwen welke gerestaureerd zijn als hotel. Een fort, paar kerken, synagoge, museum, nederlandse begraafplaats en paleis. Maar vooral zijn er leuke straatjes met winkeltjes, restaurants met zelfs een biertje of wijntje en zelfs echte koffie. En er lopen gewoon toeristen op straat. Het begint, na anderhalve week gereist te hebben door India na vertrek uit Mumbai, eindelijk op vakantie te lijken.
Aan de zee drogen de vissers hun netten, zoals ze dat al honderd jaar doen, op een hele aparte manier, foto’s hiervan zijn wereldberoemd, maar in de werkelijkheid valt dit tegen. Op de achtergrond staat nu een container terminal en op de voorgrond vis winkeltjes of souvenier verkopers. Maar de achteraf steegjes zijn vol met winkeltjes met antiek, sieraden en kunst. En op straat worden we ook weer continue gevraagd of we een winkel willen bezoeken, een tuc-tuc willen als vervoer of gewoon een praatje willen maken. Er zijn oude straatjes, met vervallen krotten, oude winkeltjes en bedrijven waar nog handel wordt gedreven in specerijen. Zakken van vijftig kilo met uien, pepertjes, kruiden worden nog aangevoerd in vrachtwagens voor de handel. Winkels vol – niet voor de toerist maar als groothandel.
En er is een museum in het oude nederlandse paleis, met mooie wandschilderijen, tekeningen en kaarten van nederlanders uit 1600. Het museum is ook onderdeel van het lesprogramma en juist als we binnengaan komt er een klas naar buiten. De jongetjes, leeftijd van 8 tot 12, in donker blauwe broeken en licht blauwe overhemdjes. En de meisjes in een donkerblauw jurkje komen naar buiten. Een jongetje wil handje schudden. Daarna willen ze allemaal – en een schoolklas is hier dus gewoon tweehonderd kinderen groot, welke allemaal in de rij gaan staan voor ons. Handje schudden, “hello mister/miss, where are you from/what is your name”, is wat we een kwartier horen, terwijl ze niet op het antwoord kunnen wachten.
Het museum geeft inzicht in de geschiedenis van het plaatsje. Ontdekt door Vasco di Gama, een portugese zeevaarder welke de weg naar het verre oosten onder Afrika ontdekte als tegenhanger van Columbus welke het probeerde via de west, in opdracht van de spanjaarden en strandde in Amerika inplaats van in het verre oosten. Na een portugese kolonie wisten de Nederlanders dit over te nemen, en uiteindelijk werden die verdreven door de Engelse.
We zwalken door straatjes. Het is relaxed, we worden nergens lastig gevallen. Het lijkt eigenlijk op toeristen plaatsjes in Indonesië, maar dan wel van dertig jaar terug. Een Ubud, Kuta of Yogyakarte uit een ver verleden, verrassend. We drinken nog wat in het enige vijfsterren hotel van de stad,een gerestaureerd deel van het fort, met lauwe wijn. Maar aan de wand kaarten van de VOC, ingelijst en achter glas. Misschien wel orgineel. Hollandser kan het niet worden in India.
Voor we weer vertrekken naar de binnenlanden – met alleen glaasje water bij het heerlijke eten, en borreltje voor het slapen – kopen we wat drank. We doorzoeken het internet, proberen een adres wat niet te vinden is, zoeken verder in de online wereld. Haken af en vragen uiteindelijk – beetje beschaamd – aan de hotel manager een adres. Zijn antwoord was simpel, vraag het aan iedere tuc-tuc chauffeur en die weet waar het is. En dat werkte, vlak bij hotel, is een liquerstore, een krot met een ingang waar je normaal niet naar binnen zou gaan, een stalen hek, een grote groep Indiërs in de rij, maar voor ons is er een aparte rij. Kopen rum en (indiase) whisky.
De havens zijn ons trouw gebleven, drank, historie en roering.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
