Lille | Kunst verlicht

We zijn op tijd opgestaan voor een metro rit van vijftig minuten naar Roubaix. Dat lijkt niet zo erg maar het is een bijna volledig ondergrondse rit. In een kleine cabine van maximaal vijftig reizigers, door een donkere, naargeestige tunnel. Om een paar honderd meter stoppen we bij een station. Een keer of vijftien. Deur open, een paar mensen die uitstappen en anderen die instappen. Een hard signaal en de deur gaat weer dicht. En we verlaten, de smalle slecht verlichte metrostations met alleen een trap naar boven. Nergens is er buitenlicht, een machinist of conducteur te zien. Onbemand door een tunnel, wanden donker geschilderd en wat kabels langs de muren. Tot het volgende station en hetzelfde proces. Zonder einde of uitzicht.

We lopen daarna door de lege hoofdstraat van Roubaix, zaterdag ochtend om elf uur lopen we vrijwel alleen. Het is grijs en het begint te regenen. De plaats is natuurlijk bekend als de finish locatie van de jaarlijkse voorjaarsklassieker Parijs-Roubaix. Ook wel de hel van het noorden, een fietswedstrijd van bijna 260 kilometer lengte en met 29 kasseien stroken. Maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook het trottoir in het stadje met deze stenen moeten uitvoeren. Er valt bijna niet te lopen zo hobbelig en glad van de regen is het. Om kwart over elf komen we aan bij het gesloten zwembad. De openingstijd van elf uur blijkt alleen doordeweeks te zijn. In het weekend gaat het pas om één uur open. Meer als een uur onderweg staan we met vijf andere toeristen in de regen voor een gesloten deur.

We nemen de metro terug, zeven haltes. Daarna een busrit van zes haltes om aan te komen bij het LAM, oftewel het Lille Art Museum. Prachtig gelegen in een park ergens in een buitenwijk. Een beeldentuin en een paar zalen met kunst. Naast een paar suppoosten, in zwarte pakken en van een jaar of zeventig, lopen we volledig alleen door de stille zalen. De mannen kijken verschrikt op van de herrie die onze voetstappen maken. Verder zitten ze op hun stoeltje in een hoekje en staren voor zich uit. Als kraaien op een begrafenis staren ze voor zich uit, zonder je aan te kijken. Het museum bestaat uit een aantal zalen met moderne, hedendaagse kunst. Maar het begint met een paar zalen met werken gemaakt door patiënten van een psychiatrische instelling, dat hangt tussen het werk van bekende kunstenaars. Een leuk vergelijk.

Het past perfect bij onze ondertussen depressieve staat na twee uur ondergronds reizen en suppoosten die ons geluidloos nastaren in de stille en lege zalen. Ook lijkt het restaurant van het museum gesloten.

Een bijna verborgen knop opent de betonnen deur in een muur met daarachter de koffie en het broodje. In de tuin van het restaurant van het museum komt de zon voor het eerst deze dag door de wolken. Het wordt lichter.

We gaan terug naar het zwembad (la Piscine), eigenlijk is het een museum in een overdekt zwembad uit de jaren dertig. Het water is uit het bad en aan de randen hebben ze een groot aantal beelden staan. Daarnaast hebben ze in de kleedhokjes oa een tijdelijke tentoonstelling over textiel en in de overige achttien zalen de vaste schilderijententoonstelling.

Een ongelooflijk schitterend gebouw. Art Deco, mooi verlicht en ondertussen ook druk met andere toeristen. Op de weg terug ontdekken we dat er ook een trein rijdt tussen Roubaix en Lille. Een directe bovengrondse rit van tien minuten die vrijwel direct vertrekt.

We zien mooie kunst en prachtige gebouwen van twee musea. Na de korte treinrit terug en een heerlijk zonnetje zitten we nog even op een terras. Verlicht door de kunst, zelfs na twee uur in de metro.

Lille, Zondag 30-juli-2023