Wentelteefjes als begin

Het oude Grand Café “Het Paleis” op Schiphol was de vorige vlucht gesloten. Voor ons was het altijd de plek om voor iedere vlucht, binnen het Schengen gebied, nog even te genieten. Een plek voor een ontbijt, lunch of gewoon een drankje. Een plaats waar nog obers rondliepen om een bestelling op te nemen of even een praatje te doen. Niet een fastfood concept, met een rij waar je in moet staan om een uren ervoor gemaakt broodje te kopen. Om daarna aan te sluiten bij een volgende rij om een bakje koffie te bestellen om te eindigen bij de rij aan de kassa. En als je dan eindelijk een plekje om te zitten gevonden hebt was de koffie koud en de tafel smerig. Alsof vliegen een straf moet zijn.

Vandaag was er op dezelfde plek een Grand Café “De Salon” verschenen. We werden bedient en bestelde wentelteefjes. Voor het eerst in vijftig jaar aten we ze. Vroeger was het vooral oud brood, met melk, ei en suiker opgebakken in een koekenpan. Restanten opmaken. Nu waren het heerlijk krokant gebakken bruine boterhammen, met suiker, yoghurt, blauwe bessen en banaan. Het smaakte heerlijk. Deze dag kon eigenlijk al niet meer stuk, het moest wel een bijzondere dag worden.

Van de trein naar Schiphol tot aan een laatste drankje op onze campingstoeltjes op de camping D’ Oremor in Cabanillas de la Sierra aan toe loopt alles zoals het gepland was. De trein reed op tijd, geen rijen bij inchecken of bij de veiligheidscontrole. Het vliegtuig ging op tijd, de koffers waren er en zonder file waren we al in twintig minuten bij de camperverhuurder. Ons huisje op wielen stond al klaar. De auto rit verliep zonder files en vlot. De trein vertrok om kwart over zeven en binnen de acht uur zaten we al op de stoeltjes voor onze camper, midden in Spanje. Het was saai, uiterst saai. Alles ging zoals het hoort.

We stonden op een ruime camping, een gravel pad met tussen grote, oude bomen ruime plekken. Totaal acht plekken voor campers, waarvan er naast ons een bezet was. Verder staat het terrein vol met vaste staanplaatsen, met ook de vaste bewoners. De uitbouw van de enorme stacaravans op wielen zijn twee keer zo groot als de villa’s op wielen. Daarnaast staan er in de afgeschermde plekken nog tuinhuisjes voor de fietsen. Overal zwerven tuinstoelen, tafels en barbecues in de tuinen. En een hond, aan de ketting wachtend op de thuiskomst van zijn baasje mag ook niet ontbreken. Aan het einde van de middag spelen kinderen bommetje in het grote zwembad of scheuren op hun fietsjes over de gravelpadden. Iedereen kent iedereen, iedereen zit hier, waarschijnlijk maanden per jaar.

Het paleisje naast ons heeft muziek aan staan, hard. De hele middag, harde oude jaren zeventig rock en roll muziek, wat later in de avond overgaat in moderne dance. Niemand klaagt, iedereen kent iedereen.

Wij eten op het terras van een soort bar, een enorme lege, witte ruimte, met een lange toog, waar zelfs geen stier iets kapot kan maken. Buiten, aan de achterkant op plastic stoeltjes aan gammele tafeltjes op het grint onder de bomen, waar campinggasten aan het kaarten zijn. Twee tafels met mannen en een tafel met vrouwen. Gokken met dubbeltjes en stuivers. Gekleed zoals mensen op campings gekleed zijn, zonder enig decorum. De pizza is vet, zout maar het bier uit de tap is goed. Iedereen kent elkaar.

Het is geen seconde saai.

Cabanillas de la Sierra, 28-augustus -2024