Herstellen tussen de spaanse families

Het was extreem warm, vrijwel windstil en donker. Ondanks de open ramen bleef de lucht stil hangen in de camper. Slapen was onmogelijk. Op het bed liggen met een laken over je heen en doen, voor jezelf, dat je slaapt was de enige manier om de nacht door te komen. Zwetend ronddraaiend of zwemmend en misschien, af en toe, even wegzakken in een hazenslaapje. Om steeds weer wakker te worden. Tot een eerste flits en een knal een paar seconde later. Daarna was er weer de stilte, vaag verstoord door een paar blaadjes aan een boom die doorvoerde wind bewogen. Een tweede knal en wat water wat neer valt op de blaadjes. Al snel gaat de zachte regen over in een stortbui, de zachte wind wordt een storm. Onweersklappen en lichtflitsen lijken eerst nog ver weg, maar komen snel dichtbij. De tijd tussen de lichtflits en grote de donder wordt steeds kleiner. We zitten midden in een onweersbui.

Slapen is onmogelijk als het dak continue zonder enig ritme hard word gegeseld door het water en er af en toe een aantal paukenslagen zijn waar je van overeind schiet. Binnenin wordt het geluid versterkt tot ongekende herrie. Het is alsof we in het midden van een drumband van dronken amateurs, zonder dirigent zitten.

Na deze zware en korte nacht is er een rustig ontbijt. Daarna herpakken we, alles moet zijn plaats vinden en sommige dingen lagen toch niet op de juiste plek. Als je moet zoeken dan is het niet goed. Er is voor alles een meest logische plek en die moet in een nieuwe ruimte gevonden worden.

We sloffen naar het dorp. Niet meer als twee kilometer over een gravel pad. Twintig meter naast de weg, gescheiden door bramenstruiken. Het eerste stuk is rechts de achterkant van de camping, vervallen, verkopen hutjes of uitgewoonde caravans. Tuintjes waar al jaren niemand meer het onkruid heeft verwijderd. Daarna wat bomen tussen dorre, droge bosjes, onkruid en geel gras. Links een heuvel van dezelfde kleur met precies bovenop een grote stier. Ver daarachter een grijze rotswanden met de openbrekendelucht erboven. De eerste zonnestralen en witte wolken.

Het dorp is een straat. Paar winkeltjes, kroegen en een dorpshuis met een gedenksteen uit 1947. We kopen wat sla, paprika voor het avondeten en keren aan het einde van de weg weer om. Een schapenfokker met honderd beesten en een hond voor de kudde komt ons tegemoet. Ze nemen de volle breedte van de weg in en wij wachten tot ze ons, luid mekkerend, zijn gepasseerd. Daarna lopen we terug om ons te installeren voor onze camper om niets te doen.

Helemaal niets.

We luisteren naar de te harde muziek bij de buurvrouw en haar lange en luidetelefoongesprekken in het Spaans. We ergeren ons aan de man, in zijn korte broek boven zijn dikke naakte buik, aan de andere kant met zijn twee prachtige honden. Ze zitten de hele dag aan de lijn, janken en blaffen en hij schreeuwt dan tegen ze. Of we kijken naar de buren aan de overkant, een gezin van minimaal acht kinderen waarvan de vrouw de hele dag bezig is met het doen van de was, of de afwas. Verder passeren regelmatig mensen met honden, kinderen met fietsen en werkers van de camping. Er gebeurt niets en wij doen ook niets.

Aan het einde van de middag betrekt de lucht en gaat het regenen.