Eindelijk een spaanse lunch

Twee uur in de middag en we zitten in een leuk restaurant. Een tafeltje aan het open raam met uitzicht over een steeg met langslopende mensen. Toeristen maar ook bewoners van de stad die elkaar tegenkomen en elkaar uitgebreid begroeten. Geen terras, we zitten binnen maar toch ook buiten. Ondanks de tijd zijn we de eerste gasten op deze dinsdag middag. We bestellen twee voorgerechten, twee hoofdgerechten en twee porties brood van de lunchkaart, maar na een kwartier vindt de chef het toch echt te veel, dus worden het drie porties om te delen.

We beginnen met een dunne platte bodem van bladerdeeg, bedekt met een laag heerlijke, smakelijke, zachte kaas, sla en daarop vijgen, verse aardbeien en schijfjes perziken. Overgoten met een heerlijke vinaigrette. Daarna een tussengerecht met heerlijke wat oudere geitenkaas met crackers en wat vijgenmarmelade. Als laatste verse tagliatelle met stukjes lobster in wat olie met kruiden. Een waar feestmaal, van smaken en aangevuld met een paar wijntjes begrijpen we eindelijk wat een echte Spaanse middag is.

Dit is het ware genieten, jammergenoeg moeten we nog drie kilometer teruglopen en nog een bezoek brengen aan de Carrefour in het winkelcentrum vlak bij de camping voor ons avondeten en ontbijt van morgenochtend.

De dag was goed begonnen, want we hadden direct een bus naar de stad. We stapten op de juiste plek uit, precies naast de overdekte markt, waarvan we niet eens wisten dat die bestond. Een mooi groot jaren dertig gebouw, bestaande uit drie markten, met enorme hoeveelheden verse vis, maar ook alle andere producten zoals groenten en kazen. Daarna sloften we door de winkelstraat, die nu aanmerkelijk levendiger is als gisterenmiddag. Eigenlijk allemaal kleine en lokale winkels, nergens een winkel van een keten. Geen grote kleding-, schoenen of fastfoodketens die het straatbeeld verpesten en overal in de wereld dezelfde producten verkopen. Sommige etalages zien er nog uit zoals het er in Nederland vijftigjarig geleden uitzagen, gewoon een verzameling producten op een paar planken. Wat ze verkopen is minder interessant, van alles is te koop. Van merkloze kleding, beeldjes van heilige, sieraden tot kaas. We kopen niets, betreden geen een winkel maar bekijken de etalages als we er langslopen en genieten ervan.

Onvermijdelijk eindigen we op het plein voor de Cathedral. Voor velen het hoogtepunt van de tocht naar deze stad. Het plein is druk. Links het enorme stadhuis, voor ons een groot en duur hotel en rechts de kathedraal. Van buiten is de laatste weer een gebouw, met torens en met uit steen gehakte beelden van heilige, kardinalen of andere gezaghebbers uit de kerk of verhaaltjes uit de geschriften. Of engeltjes. Eén hoogwerker reinigt de ramen aan de buitenkant, niet het waarschijnlijke prachtige glas-in-loodraam wat je van binnenuit ziet, als de zon naar binnen schijnt, maar gewoon ervoor geplaatst vlakglas. Beneden is er natuurlijk weer de kassa, waar je een ticket moet kopen om naar binnen te mogen. Voor een rondleiding met uitleg of een bezoek aan het dak. Allemaal andere tarieven.

Het is een groot gebouw, maar niet indrukwekkend. Miljoenen mensen komen speciaal voor dit gebouw hiernaartoe. Sommige lopen honderden kilometers om hier een pelgrim te worden, zoals de heilige Jakobus.

Op ons maakt het weinig indruk, een kerk met een entreeprijs is geen kerk, maar een museum. En voor een museum is het waarschijnlijk voor ons niet bijzonder genoeg. Binnen verwachten we hetzelfde als van de vele andere kerken uit die tijd. Daarnaast zal er binnen geen sacrale omgeving zijn. Stilte, lucht van brandende kaarsen, mooi koorgezang, orgelmuziek en mensen die iets geloven en ervoor willen bidden, en uren op een houten bankje of op je knieën op een plankje zitten, zullen er niet zijn. Binnen zij er de klikkende fotocamera’s en de telefoontjes met de selfies. Kleine kerkjes, zomaar in een dorp, zijn vaak inspirerender als deze tekenen van macht en grootsheid van de katholieke kerk.

Wij gaan een plein verder een kopje koffiedrinken en kijken naar de grote stoet mensen met hun wandelstokken, in hun shorts of leggings op weg naar dit gebouw zonder doel, of zouden er echt botten liggen van de eerste simpele apostel die als pelgrim, op zijn sandalen in eenvoudige kleding de wereld introk om het evangelie te verkondigen. En wat zou hij vinden van zo’n gebouw om hem te herdenken? Een museum van leegheid of een aanbidding van zijn Messias?

We genieten van onze geweldige lunch en het leuke stadje. Lopen terug, totaal hebben we wel tien kilometer gelopen, maar worden geen pelgrim.