Terug naar de kust…

Na het zien van alle lopende pelgrims, kerkgebouwen en drukte in het stadje Santiago de Compostela is het tijd voor de zee. We hebben behoefte aan ruimte en oneindige uitzicht over water en lucht. De weersverwachting voor de kust is echter niet zo goed. Als we er aankomen zou er juiste een lagedrukgebied vanaf de oceaan de golf van Biskaje in trekken. Hierbij hoort een zwaar regenfront met veel regen en wind. Van de middag tot het einde van de dag erna is de verwachting dat het er continu zal regenen en dat het er koud zal zijn. Een maximum van vijftien graden, terwijl het in Nederland vierentwintig graden en zonnig is. Inplaats van lopen langs de zee zitten we waarschijnlijk de hele dag in onze camper, met de deur dicht, naar de mensen naast ons te kijken.

De avond ervoor twijfelen we nog, we onderzoeken verschillende alternatieven. Tweehonderd kilometer naar het zuiden is het vijf graden warmer en droog. Bijvoorbeeld kunnen we naar Ourense, een leuk plaatsje, met een kerk, plein en tapasbarretjes. En ook nog warmwaterbronnen met een aantal thermale baden langs de rivier. Of naar het oosten. Bijvoorbeeld naar Leon, een plaats die we overgeslagen hadden. Als we gaan slapen weten we het nog niet, we stellen de beslissing uit tot het ontbijt.

Als we de volgende ochtend wakker worden weten we het direct zeker, we moeten naar de kust. Dus starten we een half uur later de auto op en vertrekken, zonder ontbijt. Al bij de eerste afslag gaf de auto, of beter de routeplanner, aan het niet met ons eens te zijn. We worden continue naar de tol of de snelweg geleid. Bij iedere rotonde krijgen we te horen dat we de eerste afslag moeten nemen naar rechts. En bij iedere zijweg krijgen we het advies om een U- bocht te maken en terug te rijden naar de oprit een stuk terug. Het relaxed rijden en vertrouwen op de routeplanner lukt zo niet. Beide wegen lopen dicht bij elkaar en de snelweg is sneller, maar wij rijden liever door de dorpjes. De routeplanner niet, die heeft haast. Dus werd het ouderwets kaartlezen en vertrouwen op het eigen instinct. Want over een snelweg crossen kan iedereen en we willen wel wat zien van het land tijdens het rijden. Zeker in de drukke plaatsjes, met verkeer van alle kanten, markten en winkelende bewoners, rond A Corona was dat niet makkelijk.

De camping vinden leek makkelijk, namelijk bij de zee, maar de afslag miste we volledig. Uiteindelijk, na tien kilometer omrijden, zetten we hem er neer. Sloten direct de deur achter ons en liepen, bijna renden we, naar de zee. Stevige wind, hoge branding en een aantal surfers die hun krachten aan het testen waren tegen de golven. Natuurlijk absoluut kansloos. Een prachtig breed zand, aan de ene kant, na een klim over een paar rotsen doodlopend in een breed estuarium. Een uitloper van een rivier, gevuld met zoetwater, want de oevers waren begroeid. Het was er, buiten de bulderende wind en de af en toe laagvliegende schreeuw van een meeuw stil.

Terug op het strand waren er de eerste regenspetters. We waren op tijd bij een restaurant vlak voor de camping en na de lunch konden we nog sprintend redelijk droog over komen. Na de siësta was het weer droog en deden we een tweede wandeling over het strand. De andere kant op eindigde het bij rotsen waar de zee al eeuwen op beukte zonder enig resultaat. Golven spatten uiteen en het water stroomde weer terug de zee in, zoals het al eeuwen doet en zal blijven doen. Bij deze opgang zat een terras van een wijnkroegje. Bij het uitzicht, en twee uitstekende glazen wijn, zongen we het lied van Maggy MacNeal.

Ik wil terug naar de kust, Heel ongerust

Zoek ik de weg naar de kust.

Bijna niet bewust van de dreiging dat daar

Mijn jeugd voorbijging.

Pas veel later tikte de regen op ons tentdoek. De weergoden hadden onze gebeden verhoord en de regen weggeblazen de zee op. Nu moeten we weer besluiten wat we morgen gaan doen. Bij echt slecht weer een slingerende weg door de bergen en bossen doen, of de regen uitzitten en de dag erna rijden. Vakantie blijft hard werk.

Valdovino, 5 september 2024