Playa en dorpje naast elkaar

Wij zijn op zoek naar onze volgende staanplaats. Op het laatste moment zien we aan de rechterkant van de weg een bord, missen net de afslag en stoppen wat verder bij een Hotel. Niet om terug te gaan, maar meer om te controleren of dit wel klopt. Een camping midden in een agrarisch stuk land, tussen de maïskolven en zeker drie kilometer naar zee. Ook bijna vijf kilometer naar een volgend plaatsje. Wie zou daar nu gaan staan, wat is er zo bijzonder om daarnaartoe te willen. We kijken nog even op de website van de camping. Wij kunnen het niet bedenken waarom iemand hier zou willen staan.

Dus zoeken we iets in de buurt, bij de zee en bij een plaatsje. Zes kilometer verderop, een camping vlak bij een dorp aan de kust, in Tapia de Casariego. Het lijkt een optie, ook al hebben we totaal geen idee wat daar is of wat er te doen is. Langs de weg zien we een bordje naar de plek, ook al vindt de routeplanner het nog te vroeg, schieten we het pad in. Bij de tweede kruising op een smal weggetje staar er geen bordje en de routeplanner wil dat we rechtsaf gaan. We geven haar (want we hebben vrouwelijk stem ingesteld) nog een kans en volgen het advies. Na twee kilometer stuurt zij ons het dorpje in. Om ons daarna een verboden, eenrichtingsweg van de tegengestelde kant, in te sturen. Na drie rondjes in het plaatsje staan we op het finish vlaggetje op het scherm van de routeplanner. Buiten is het echter gewoon een parkeerplek langs de weg. Er is er geen camping of camper te zien. We beginnen het wel een beetje zat te worden. Rondrijden in een dorpje met eenrichtingsverkeer zonder iets groots als een kampeerplaats te vinden.

Met vierduizend omwentelingen per minuut en piepende banden scheuren we weg. Het plaatsje uit naar de grote weg toe, op zoek naar wat anders. Na honderd meter stond er weer een klein wit bordje langs de weg waar we met zeventig kilometer per uur langschoten. Met zwarte remsporen op het asfalt stonden we even later stil langs de weg. Achteruitrijdend, op een drukke tweebaansweg, naar het smalle pad. Na twee kilometer over dit pad, achter een heuvel was er ineens een schattige camping. Midden tussen de maisvelden, op een klif vlak boven de zee met een trap naar een klein strand midden tussen de rotsen. We hebben eindelijk het paradijs gevonden.

De wandeling naar het dorp is zelfs nog korter als de autorit, omdat er een mooi wandelpad is van de camping naar het plaatsje. Langs het voetbalveldje, over een klein riviertje wat door het zand stroomt en wat uitmondt in een breed zandstrand aan zee. Met aan het einde tussen de twee hoge rotsen een branding met surfers. Het midden van het plaatsje is de volgende baai. Het is een door pieren beschermd haventje vol met kleine bootjes, wat restaurants met uitzicht vanaf de kades. De huizen staan bovenaan de klif met een prachtig wandelpad langs. Een eiland met een vuurtoren, voor de uitgang van de haven, maakt het plaatje helemaal af.

We zijn nog net op tijd voor een echte Spaanse lunch, kleine hapjes bij een goed glas wijn. Een bord met tien sardientjes in de olie, paar kaas kroketjes en een plankje met plakjes rauwe ham en lokale kaas. En wat brood en wijn. Het lijkt niets, maar het stuk lopen terug is meteen twee keer zo zwaar.

Of zou dat komen door de boodschappen die we onderweg nog even doen.